Welcome to Gaia! ::

เสาร์ที่ 10 มิ.ย. 1379 ฝนตก..

มาอยู่บ้านโซลท์ได้เดือนนึงแล้ว แผลเกือบหายสนิทแล้วล่ะ
โซลท์ออกไปข้างนอกทุกวันเลย ส่วนใหญ่ก่อนเที่ยงกลับมาอีกทีก็เกือบๆ6โมง ไม่ก็ดึกไปเลย แปลกจิง เค้าไปไหนของเค้านะ
สังเกตมาตลอดหนึ่งเดือน เรื่องนี้มันกวนจัยชั้นจิงจิ๊ง ตกลงหมอนั่นเค้าทำอาชีพไรกันแน่ฟร้า ท่าทางได้ตังเยอะด้วยสิ ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ หืมมม น่าสงสัยๆ เอาล่ะ ตัดสินใจแล้ว！! ชั้นต้องค้นหาความจิงมาหั้ยได้คอยดูจิ๊!!!



เนื้อติดกระดูกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก รักโซลท์ที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด heart heart heart


เรื่องสำรวจเลื่อนไปก่อนละกัน อ่า อิ่มแปล้เล้ย~

ตื่นมาก็เจอฝนตกหนักเลย แบบนี้ก็ออกไปซื้อกระถางไม่ได้น่ะซี่!!วันอะไรกันเนี่ย!!=[]= เอาบอนไซออกมาดู สงสัยต้องหาที่ใส่ไว้ก่อนแล้วสิไม่งั้นก็ตายกันพอดี ก็เลยเอาไปใส่ในถังไว้ก่อนแล้วก็เอาดินใส่ เส็ดแล้วก็พรมน้ำนิดหน่อย เป็นบอนไซก็ดีเนอะ อึดดี


ต้นไม้จะมีความรู้สึกมั่งมั้ยน้า ถ้าโดนตัดกิ่งจะเจ็บมั่งรึเปล่านะ อยู่ข้างนอกโดนฝนทั้งวันต้องหนาวแน่เลย ฝนน่ะมันหนาวเย็นจริงๆนะ

.......แล้วถ้าต้องอยู่คนเดียวล่ะ จะเหงามั้ย.......................


ฝนซาลงแล้ว ถึงยังไงจะรอหั้ยฝนหยุดก็ช้าไป ถ้าโซลท์กลับมาก่อนก็แย่น่ะสิ ก็เลยออกไปที่ตลาด เพราะฝนตกคนเลยน้อย เสียดายไม่เจอตาลุงจอมขี้โกงนั่น ถ้าเจออีกล่ะก้อ จะงับให้หัวล้านเลยคอยดู!

เจอแล้ววววว!!!!!แจกันที่เหมือนอันเก่าเดี๊ยะ แต่ราคานี่สิ ซื้อเนื้อติดกระดูกได้เป็นถังเลยนะเนี่ย!!เงินที่โซลท์หั้ยไว้ใช้มันไม่พอแน่ๆ จะทำยังไงดีนะ
วันนี้โซลท์ไม่พูดถึงบอนไซเลย หรือว่าจะรู้แล้ว พรุ่งนี้คงต้องบอกโซลท์แล้วล่ะ...

วันพฤหัสที่ 15 มิ.ย. 1379,ร้อนนรกแตก

เมื่อวานนี้ยุ่งๆเลยไม่ได้เขียน หลังจากวันที่กระถางแตกไป บอนบอน ก็ย้ายมาอยู่ในถังแทนเป็นการชั่วคราว หือ บอนบอน คืออะไรน่ะเหรอ ก็บอนไซคุงไงล่ะ แต่เรียกงั้นมันไม่เท่ห์เอาซะเลย ก็เลยเรียกว่า บอนบอน ไง น่ารักอ่ะดิ๊ แต่พอโซลท์ได้ยินก็ทำหน้าพิลึก จะว่าไปแล้วบอนบอนมาอยู่ที่บ้านโซลท์ได้ยังไงนะ โซลท์ดูไม่เหมือนคนชอบปลูกดอกไม้ต้นไม้เอาซะเลยเลย หรือว่าคงมีคนให้มาล่ะมั้ง เป็นคนสำคัญด้วยสินะ อาจเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก หรือ อาจจะเป็น...คนรัก?

ง่า....เริ่มมืดมนยังไงไม่รู้สิ เลิกคิดเรื่องนั้นดีกว่า เอาเป็นว่า เพราะว่าวันก่อนชั้นทำความเดือดร้อนให้โซลท์ ก็เลยคิดว่าจะทำอะไรเป็นการตอบแทนซะหน่อย ตอนแรกว่าจะทำความสะอาดแต่กลัวจะทำของพังอีก พอคิดไปคิดมา ก็นึกได้ว่าโซลท์มักจะซื้อของกลับมาทำอาหารเย็นให้กิน ไม่ก้อซื้ออาหารมาจากข้างนอกตลอดเลย ตกลงเอาไอ้นี่แหละ ทำอาหารเย็นให้โซลท์ประหลาดใจเล่นดีกว่า!!

ก่อนอื่นต้องหาวัตถุดิบก่อน คิดว่าจะทำอาหารปลา ก็เลยไปที่แม่น้ำ ไปจับปลาแข่งกะหมีแถวนั้น ชนะด้วยล่ะ 555 จากนั้นก็ต้องหาผัก เงินที่มีอยู่คงไม่พอซื้อของในตลาดก็เลยเก็บเอาแถวๆนั้น เจอหญ้าประหลาดรูปร่างเหมือนคนด้วยล่ะ พอถอนออกมามันก็ส่งเสียงร้องหนวกหูมากเลย

เที่ยวเก็บวัตถุดิบจนเกือบเย็นแน่ะ แต่ยังดีที่ทำเส็ดทันโซลท์กลับมา พอใส่ทุกอย่างลงไป น้ำซุบก็กลายเป็นสีเขียวคงเป็นเพราะผักสีตกลงไปมั้ง แต่ทำไมถึงมีฟองปุดๆด้วยหว่า แต่ไอ้น้ำซุบเนี่ยมันน่าสนุกดีนา พอเอาใบหญ้าไปโดนมันจะเหี่ยวทันทีเลย แหม น้ำซุบมหัศจรรย์แบบนี้ไม่อยากคิดเลยว่ามันจะอร่อยแค่ไหน

โซลท์ท่าทางเซอร์ไพร์สน่าดูอ้าปากค้างเชียว แต่มีผิดมีพลาดก็ตรงที่ปลามันดิ้นเหลือเกิน เด้งไปโดนหน้าโซลท์ด้วย พอโซลท์ถามว่านี่คืออะไร เราก็บอกว่า อาหารเย็น โซลท์ก็เงียบไปซักพัก ฮี่ๆ ท่าทางจะดีใจจนพูดไม่ออก แล้วโซลท์ก็พูดว่ายังไม่สุกนี่นา หือ...ทำไมต้องสุกด้วยล่ะ กินแบบนี้อร่อยออก พอจะกินหั้ยดูก้อโดนโซลท์ปรามเอาไว้ โซลท์ท่าทางรีบร้อนมากเลยเก็บทุกอย่างเข้าครัวไปอย่างเร็ว แหม ถึงจะตื้นตันแค่ไหน ก็ไม่เห็นต้องแอบเอาไปกินคนเดียวแบบนั้นก็ได้นี่นา ได้ยินเสียงขลุกขลักอยู่ในครัว แล้วโซลท์ก็ยกอาหารออกมาใหม่ แล้วบอกชั้นว่าต่อไปนายไม่ต้องทำอาหารแล้วนะ

โซลท์ไม่อยากให้ชั้นต้องลำบากสินะ โซลท์ใจดีจังเลย heart

วันเสาร์ที่ 17 มิ.ย. 1379, อุ่นจังเลย ชอบจังอากาศแบบนี้

เป็นอีกวันที่อากาศแจ่มใส เมฆรูปร่างแปลกๆลอยเต็มท้องฟ้าไปหมด เสียงนกร้อง เพราะเสนาะหูดีจังเลยน้า ตอนโซลท์ไม่อยู่ลองเอาไอ้แผ่นกลมๆ มาลองฟังดูเหมือนกัน โซลท์สอนวิธีใช้ไอ้เครื่องที่เรียกว่า "สเตอริโอ" หรือ อะไรเนี่ย หั้ย แต่ก็จำไม่ค่อยได้หรอก ก็มั่วถั่วเอา ยังไงก็ตามมันก้อเพราะดีนะ แต่ชั้นชอบฟังเสียงนกร้องในวันแบบนี้มากกว่า

โซลท์ออกไปทำงานแต่เช้า บนโต๊ะมีกระดาษอะไรไม่รู้กองอยู่เต็มเลย หรือนี่จะเป็นงานของโซลท์รึเปล่านะ จริงสิถ้าตรวจสอบเอกสารพวกนี้อาจจะรู้อะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับงานของโซลท์ก็ได้ ในฐานะที่ชั้นเป็น "หัวหน้านายกบรรณาธิการประธานสมาคมผู้สืบสางเรื่องโซลท์ "(แต่งตั้งเอง) มันก็เป็นหน้าที่ของชั้นที่จะต้องตรวจดูเอกสารพวกนี้สินะ เอาละ



พอดูๆก้อเห็นแต่ รูปอะไรไม่รู้ขยุกขยิก พิลึก แถมตัวหนังสือมากมายมหาศาลนี่มันอารัยหว่า ยิ่งดูยิ่งงง แต่ว่าเอ๊ะ รูปภาพพวกนี้มันดูแปลกๆนะ ไม่สมดุลกันซะเลย


รู้แล้ว!!ทางสำนักพิมพ์คงจะพิมพ์ผิดพลาดล่ะสิ
แย่จิงๆเลย ทางสำนักพิมพ์ ก็ทำอะไรผิดพลาดได้เหมือนกันเนอะ



เอาล่ะ แบบนี้ก็เรียบร้อย
เอ๊ะ!นี่ก็ด้วย นี่ก็ด้วยหรอเนี่ย โถ่ สะเพร่าชะมัดเลย เอาเถอะ ลักซิสซะอย่าง แก้หั้ยหมดเลยละกัน!



หวา กว่าจะหมดเล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย ฮี่ๆ โซลท์จะชมเรามั้ยน้า heart

วันอังคารที่ 20 มิ.ย. 1379, ฟ้าครึ้ม

พอลองเดินไปเดินมา ก็พบว่าวนอยู่ที่เดิม อากาศอ้าวๆยังไงก็ไม่รู้ ท้องฟ้าก็มืดครึ้ม ฝนคงไม่ตกหรอกนะ

ชั้นไม่แน่ใจว่าอยู่ไกลจากเมืองแค่ไหน เดินยังไงถึงได้หลงมาได้ขนาดนี้นะ แต่เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ที่สำคัญคือต้องหาทางกลับบ้านให้ได้ก่อน ตอนนี้พอจะจับกลิ่นได้อยู่ ที่ที่มีเมืองมักจะมีกลิ่นเผาไหม้ของเครื่องยนต์รางๆ ถึงจะเป็นเดมิฮิวแมนที่มีประสาทรับกลิ่นสู้พวกเลือดบริสุทธิ์ไม่ได้ก็เถอะ แต่ถ้าแค่คลำทางกลับบ้านน่ะ ทำได้สบายอยู่แล้ว แต่ที่เป็นปัญหาก็คือ ถ้าฝนตก กลิ่นพวกนั้นก็จะโดนลบไปหมด แล้วเราก็คงหมดหนทางกลับบ้านจริงๆ....

ไม่ได้ๆ!!ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคร่ำครวญนะ ไม่เป็นไรหรอกน่า ถ้าเกิดอะไรขึ้นโซลท์ต้องหาเราเจอแน่ๆ ...................................ใช่มั้ย?

พอเดินมาได้ครึ่งทาง ท้องก็ร้อง จิงสินะ ยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลยนี่นา ถ้าตอนนี้อยู่ที่บ้านล่ะก็คงได้กินขนมปังกรอบที่โซลท์ทำหั้ยเป็นอาหารเช้าไปแล้ว ทำไมถึงต้องกลายเป็นแบบนี้ด้วยน้า.......

ทั้งเหนื่อย..ทั้งหิว... ฝนตกลงมาจนได้ แถมยังหนักขึ้นหนักขึ้น ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลย ชั้นพยายามเบียดตัวเข้าไปในซอกหิน แต่ก็ยังไม่วายโดนฝนกระเซ็นใส่ ถึงจะเป็นแค่ละอองฝนแต่ก็หนาวจับใจ ชั้นมองไปข้างหน้า สายฝนที่พัดกระหน่ำทำให้ทัศนียภาพแย่ไปหมด ลมพัดแรงจนต้นไม้ที่เห็นรางๆเบื้องหน้าลาดไปกับพื้น เสียงลมที่ผ่านช่องหินเหมือนเสียงร้องของตัวอะไรซักอย่างที่ไม่ใช่ทั้งคนทั้งสัตว์ ละอองฝนที่กระเซ็นมาโดนจับตัวกันกลายเป็นหยดน้ำ หยดลงจากตัวชั้นเม็ดแล้วเม็ดเล่า...ชั้นเอามือกอดตัวเองไว้แน่น หนาว...หนาวเหลือเกิน.....ใครก็ได้.......









รู้สึกตัวอีกที ชั้นมาอยู่ที่ในเมืองได้ยังไงก็ไม่รู้ ชั้นแทรกตัวอยู่ในกองลังไม้เก่า เหนื่อยจนไม่อยากขยับตัว ถึงแม้ตัวจะเปียกปอนแต่ชั้นก็ไม่ได้สนใจ ขอพักแปปเถอะนะ ..........ง่วง...จัง.........

วันพฤหัสที่ 22 มิ.ย. 1379, ฟ้าใส





วันนี้โซลท์เล่นกีต้าร์ด้วย ชอบจังเวลาโซลท์เล่นกีต้าร์ ดูเท่ชะมัด ถ้าเราเล่นแล้วจะดูเท่แบบนั้นมั่งมั้ยน้า heart


พอขอลองโซลท์กลับไม่ยอมหั้ยลอง ทำไมล่า~! โซลท์ใจร้ายยย!!

วันอาทิตย์ที่ 25 มิ.ย. 1379

เมื่อคืนนอนไม่หลับ ถึงแม้ตอนนี้ฟ้าเพิ่งจะสว่าง แต่ตาชั้นค้างนอนต่อไม่ไหวซะแล้ว
ชั้นย่องออกจากห้องไปที่โซฟาที่เจ้าหมอนั่นหลับอยู่ หมอนั่นนอนกอดอกอยู่บนโซฟา โซฟาที่ชั้นนอนเหยียดตัวยาววาดรูปเล่นเป็นประจำ พอเทียบกับตัวหมอนี่แล้วดูเล็กไปถนัดตา ท่าทางอึดอัดยังไงไม่รู้ ถังน้ำแข๊งเปล่าวางอยู่บนโต๊ะข้างๆโดยยาแก้อักเสบอยู่ใกล้ๆ ผ้าที่ใช้ประคบน้ำแข็งละลายหมดไปนานแล้ว เลยเลื่อนตกอยู่ข้างๆทำให้เห็นจมูกที่ยังบวมอยู่จากเมื่อวาน ความเกลียดที่มีต่อหมอนี่วันนี้หดหายไปมากกลายเป็นความรู้สึกผิดแทน
ตั้งแต่ก่อนนั้นมาแล้วไม่ว่าจะเป็นแผลอะไรสำหรับชั้นก็จะหายไปเองในไม่กี่วัน ชั้นคิดว่าเป็นเรื่องปกติมาตลอด แต่จริงๆแล้วคนปกติไม่สามารถรักษาตัวเองได้ ดังนั้นชั้นก็เลยไม่รู้เลยจริงๆว่าจะต้องทำยังไงกับแผลแบบนี้
ชั้นยืนคิดอยู่ซักพักเลยตัดสินใจหยิบกระเป๋าเงินที่มีเงินอยู่นิดหน่อย เขียนโน้ททิ้งไว้แล้วออกไปจากบ้านเพื่อไปที่ตลาดตอนเช้า


..............................

ตอนสายๆชั้นกลับมาที่บ้าน พอเปิดประตูหมอนั่นยืนอยู่ที่ประตูพอดี ไม่รู้ว่าทำอะไรอยู่ พอเห็นชั้นหมอนั่นก็ทำหน้าไม่สบอารมณ์นิดหน่อย แล้วเดินกลับไปที่โซฟากางหนังสืออ่านท่าทางกวนตีนเหมือนเดิม ชั้นเข้าไปหาหมอนั่นหยิบเอาของที่ซื้อจากร้านส่งให้

"ค...คือว่าชั้นไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง ต...แต่ว่าชั้นไปเจอคนคนนึงเค้าบอกว่าถ้าใส่ไอ้นี่ไว้จะช่วยแก้จมูกบวมได้นะ"




หมอนั่นอ้าปากตาค้าง เหมือนงงๆไปชั่วครู่ หมอนั่นอ้าปากดูเหมือนจะตะโกนออกมาแต่ก็ไม่พูดอะไร ซักพักหลังจากตรึกตรองอยู่ หมอนั่นก็ถามขึ้นมาว่า

"นี่ล้อเล่นใช่ป่ะ"

ชั้นงงนิดหน่อย เลยถามกลับไปอย่างเป็นห่วง
"หรือว่าเล็กไปหรอ"

"ชั้นเอาไปเปลี่ยนก็ได้นะ"

ชั้นยืนอยู่อย่างนั้นรอคำตอบด้วยสีหน้าจริงจัง หมอนั่นมองหน้าชั้นซักพัก แล้วก็รับของไปจากมือแล้วกวักมือเรียกให้มานั่งข้างๆ ชั้นก็ทำตามแต่โดยดี หมอนั่นไม่พูดอะไร เอาลูกกลมๆที่คนแปลกๆที่ตลาดเร่เรียกว่า "อุปกรณ์รักษาจมูกแบบหายเร็วทันใจ" ใส่ที่จมูกชั้นแทน ขณะที่ชั้นกำลังจะถามว่าทำอะไร หมอนั่นก็หายไปในครัวและกลับออกมาพร้อมกล้องโพรารอย หมอนั่นถ่ายรูปชั้นหนึ่งใบ แล้วหยิบรุปออกมาเดินไปรอบๆโซฟา ชั้นก็มองตาม ซักพักหมอนั่นก็หยุดที่หน้าชั้นพร้อมส่งรุปให้ มีปากกาเมจิกเขียนว่า " โง่ " ตัวใหญ่แล้วโยงลูกศรมาที่หน้าชั้น



แล้วของในบ้านก็ลอยไปมาพร้อมกับเสียงโวยวาย

วันอังคารที่27 มิ.ย. 1379

เอ่อ เงินหมดอ่ะ…...
รู้แล้ว! ชวนหมอนั่นออกข้างนอกแล้วให้ซื้อให้ดีกว่า! แต่ต้องไปง้อหมอนั่นสิ เรื่องสิ ทำไมชั้นต้อง......แต่ว่าอยากกินเนื้อติดกระดูก แต่ว่าชั้นไม่ยอมให้หมอนั่นง่ายๆหรอกเฟร่ย....แต่..อยากกินเนื้อติดกระดูก..........แต่ว่า...............!!





หน้าบูดของหมอนั่นเปลี่ยนเป็นงงนิดๆขณะที่กำลังขัดรูปบนหัวแม้เท้าตัวเองออกอย่างเอาเป็นเอาตาย ขอโทษ..ปากกาเมจิกรุ่นลักซิสคุงใช้ ไม่มีลบเลือนไปตามกาลเวลาอยู่แล้ว แล้วหมอนั่นก็ยอมตกลง.... ฮะ! มาแปลก! แถมยังแอบแสยะยิ้มเลกๆอีก ไอ้หมอนี่มันกวนส้นตีนจิงจิงเลยเฟร่ย !!

พอออกมาตรงย่านตลาดก็รู้สึกว่าเป็นเป้าสายตา คุณพี่ผู้หญิงร้านขนมยื่นถาดให้หมอนั่นด้วยท่าทางเขินอาย แล้วลูบหัวชั้น แถมขนมให้ด้วย ลาภลอยๆ เป็นแบบนี้ไปตลอดทาง บางทีก็มีพวกเด็กสาวๆ แอบซุบซิบกันแล้วหน้าแดงมั่งล่ะ คุณป้าแถมเนื้อให้มั่งล่ะ แหม เพิ่งรู้นะเนี่ยว่ามากับหมอนี่จะเริ่ดหรูดูมีสกุลขนาดนี้ เอ๊ะ แต่หน้าแดงนี่ หรือว่า หมอนี่มันจะป๊อบ!!?? ไม่จริงน่า ดูตรงไหนมันป๊อปกันฟระ หัวก็ฟูๆ สีทองแปร๊นดูก็รู้ว่านิสัยไม่ดี สายตาก็ไม่น่าไว้ใจ แล้วยังรอยยิ้มแสยะแบบตูหล่อเนี่ยแหละที่น่าหมั่นไส้ที่สุดเลยเฟร่ย!!! ที่สำคัญเวลาอยู่ต่อหน้าสาว จิ้งจอกก็กลายเป็นลูกแกะไปได้ “ของขวัญจากสาวงามผมจะปฏิเสธได้ยังไงล่ะครับ” “แหม ทำงานหนักแย่เลยนะครับ ให้ผมเลี้ยงน้ำคุณสักแก้วดีมั้ยครับ เพื่อกระชับความสัมพันธ์ยังไงล่ะครับ” โอ๊ยยยยยยย จะอ้วก! หือ หมอนั่นหันมาทางนี้ทำไมฟระ เฮ่ย แล้วรอยยิ้มแบบได้ชัยชนะอะไรบางอย่างนั่นมันอาร้ายยยยยย ไอ้คิงคองหัวท๊องงงงงงงงงงงงงงงงง !!! แกดูถูกชั้นร้อออออออออออออ!! แน่ะ ยังมีหน้ากลับไประริก ระรี้อีกนะ ชั้นเลยอาศัยจังหวะช่วงนึงตะโกนออกมา

“ พี่สาวทุกคนครับ!ระวังข้างหลังครับ!!” พี่สาวคนสวยทั้งหลายหันมองทันใด ขณะนั้นเอง ชั้นก็เหยียบไปเต็มแรงที่หัวแม่เท้าของหมอนั่น แรงพอที่จะทำให้หมอนั่นร้องจ้ากเลยทีเดียว หมอนั่นอ้าปากค้าง แต่พอสาวๆหันกลับมามาดหล่อก็คืนจอทันที ปากสั่นเลยเชียวนะ วะฮ่าๆๆ สมน้ำหน้า ไอ้หน้าหม้อ ต่อไปเรียกหมอนี่ว่าหม้อทองเหลืองน่าจะดีนะ สาวๆโบกมือลาหมอนั่นแล้วค่อยๆทยอยจากไปทีละคน พอคนสุดท้ายไป ชั้นเริ่มรู้สึกเหมือนเงาทะมึนบางอย่างแฮะ หมอนั่น หันมายิ้ม เป็นยิ้มที่น่าสงสัยที่สุดในโลก จะทำใจดีล่อชั้นเข้าไปใกล้สิ อย่าหวังจะได้แอ้ม....อ๊ะ!!!! ในมือนั่นมันเนื้อติดกระดูกนี่น่า ฮิ้วววว เนื้อติดกระดูกจ๋า โอ๊ยๆๆๆๆๆ!!!! อย่าโม่หัว โอ๊ย อย่าๆๆๆๆ เจ็บน้า อย่า! โอ๊ยๆๆๆๆ!!! gonk