Welcome to Gaia! ::

วันอังคารที่ 13 ธันวาคม ปี 1378 G.O. ฤดูหนาว

วันนี้ก็ยังหนาวเหมือนเดิม ดูเหมือนจะหนาวมากขึ้นเสียด้วยสิ

เอเดรียน่าดูไม่สบายใจมาหลายวันแล้ว
และดูไม่สบายใจมากขึ้นเรื่อยๆ
ลองถามดูแต่เธอก็ไม่ยอมบอกอะไร
เอาแต่พูดว่า "ไม่มีอะไร ไม่ต้องสนใจหรอก"
ผมรู้หรอกว่าเธอโกหก... แต่ก็ไม่อยากจะรบเร้าเธอให้บอก...

แรนซ์นัดให้ไปแสดงคอนเสิร์ตอีกแล้ว
เมื่อไหร่หมอนี่จะไปแสดงได้เองคนเดียวซะที

แกรนท์โทรมาตอนเย็นบอกว่าให้ไปที่บ้านวันสิ้นปีด้วย
มีงานปาร์ตี้
เอาเงินที่ไหนมาจัดนะ...

วันอาทิตย์ที่ 25 ธันวาคม ปี 1378 G.O. ฤดูหนาว
- วันคริสต์มาส -

หิมะตกแต่เช้า
ท้องฟ้าสว่างสดใส แต่ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีสักนิด

คู่รัก ครอบครัว ไปเที่ยวกันอย่างมีความสุข
แต่เอเดรียน่าดูเศร้าหมองตลอดเวลา
เธอพาผมไปที่ลานน้ำพุกลางเมือง
ไม่มีแม้แต่คำพูดลอดจากปากตลอดสองชั่วโมง
เธอถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า
ท้ายที่สุดเธอก็ยอมพูด

เธอคืนสร้อยคอที่ผมให้เธอ
น้ำตารินไหลจากดวงตาคู่นั้น
เธอขอเลิกกับผม
เธอบอกว่า ผมดูไม่เคยมีความสุขเวลาอยู่กับเธอ
และไม่อยากจะรั้งตัวผมเอาไว้
เธอรู้สึกแย่เมื่อเห็นผมเศร้าหมองแบบนั้น
เลิกกันเสียจะดีกว่า...

ผมเงียบ ไม่ได้ตอบอะไร
ไม่ได้ช็อค แต่สิ่งที่เธอพูดเป็นความจริง...
ผมคบกับเธอมาเกือบครึ่งปีแล้ว แต่เธอไม่สามารถเติมเต็มช่องว่างในใจผมได้
ไม่มีใคร... ที่สามารถทำให้มันเต็มได้...

ไม่มีแม้แต่คำพูดปลอมประโลม
เวลาผ่านไปเนิ่นนาน โดยที่มีเสียงร้องไห้ของเอเดรียน่าดังอยู่ท่ามกลางความเงียบ
เสียงเพลงฉลองดังขึ้นรอบข้าง แต่มันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย

ผมได้แต่นั่งเงียบๆอยู่ข้างเธอ
ผู้คนเบาบางลง ไฟตามถนนเริ่มหรี่แสงลง
เอเดรียน่าบอกลาผมหลังจากนั้นไม่นาน

ผม... มันเป็นแค่คนเลว...
คำขอโทษ... แม้สักล้านคำก็ไม่พอเพียง... สำหรับหัวใจที่แตกสลายของเธอ
ผู้หญิงเข้มแข็ง ที่เสียน้ำตามากมาย ให้กับคนอย่างผม....

วันเสาร์ที่ 31 ธันวาคม ปี 1378 G.O. ฤดูหนาว
- วันสิ้นปี -

วันสิ้นปี ...
แกรนท์มาลากผมตั้งแต่เที่ยง...
เพื่อไปช่วยจัดงานเลี้ยง.....................

แล้วทำไมผมต้องไปช่วยมันด้วยเนี่ย...........

แรนซ์ไม่อยู่ที่งาน
ดูเหมือนพวกเพื่อนๆเจ้าเด็กแสบจะเป็นตัวตั้งตัวตีจัดงานเลี้ยง
หมอนั่นว่าเพื่อนๆออกเงินให้ฟรี จะไม่รับมันก็เสียดาย สมกับเป็นน้องเจ้าแรนซ์จริงๆ

เจเรี่ยนมาที่งานตอนประมาณบ่ายสาม เอาหนังสือมาทิ้งไว้ให้แรนซ์แล้วก็กลับไป
เอ่อ... คู่มือการปลูกพืช ? หมอนั่นจะเอาไปทำอะไร.... -____-"
ยังไงก็แล้วแต่ แรนซ์กลับมาที่บ้านราวๆสองชม.หลังเจเรี่ยนกลับไป
มันบอกว่า... ไปชวนเอเดรียน่ามาแต่เธอไม่ยอมมาด้วย....
คงดีกว่าถ้าเธอต้องการแบบนั้น....

ผมอยู่ร่วมงานเลี้ยงจนกระทั่งสี่ทุ่มถึงกลับบ้าน
อยากกลับตั้งแต่หลังแรนซ์มาแต่เจ้าเด็กแสบรั้งตัวผมไว้ก๊งเหล้าด้วย
บางที แอลกอฮอลล์ก็ช่วยปัดความรู้สึกแย่ๆได้ชั่วคราว
แต่ก็ไม่ได้เป็นแบบนั้นเสมอไป...

ผมไม่ได้อยู่ร่วมนับถอยหลังขึ้นปีใหม่เพราะรู้สึกเพลียกว่าปกติ...
บางที... ผมอาจจะต้องหลบหน้าผู้คนสักพัก... จนกว่าความรู้สึกผิดจะจางหายไป...

การเริ่มต้นปีใหม่ครั้งนี้ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่นัก...

วันอังคารที่ 17 มกราคม ปี 1379 G.O. ฤดูหนาว

เริ่มทำใจได้
อยู่บ้านนานๆนี่ไม่รื่นรมย์เอาซะเลย

ว่างๆเลยจัดบ้านเสียใหม่
ย้ายบอนไซที่เอเดรียน่าให้ไว้ตอนนั้นไปไว้ในห้องกินข้าว
ที่จริง... มันเป็นของที่เธอให้เป็นการตอบแทนกับสร้อยคอ
เคยถามเธอแล้วว่าจะเอาคืนไปไหม...
แต่เธอกลับบอกว่าเก็บไว้เถอะ เธอไม่มีเวลาดูแลมัน...

จัดบ้านเสร็จก็หมดเวลาไปทั้งวันเต็มๆ
แกรนท์โทรมากวนตอนดึก พูดไม่เป็นภาษา
ท่าทางจะไปเมาแอ๋แล้วโทรมาป่วนเล่นเฉยๆ...

วันศุกร์ที่ 27 มกราคม ปี 1379 G.O. ฤดูหนาว

แกรนท์วิ่งหน้าตื่นมากดออดถี่แต่เช้า
ยังไม่ทันที่ผมจะถามอะไร เจ้าตัวแสบก็ลากผมไปด้วย
จุดหมายคือ... บ้านแรนซ์...

เข้าไปก็เจอกลิ่นเหล้าเหม็นคลุ้ง
แรนซ์สลบอยู่บนโต๊ะรับแขก ในมือและรอบๆมีขวดเหล้ากองเกลื่อน
เจ้าเด็กแสบว่า กลับมาบ้านก็เจอแรนซ์อยู่ในสภาพนี้แล้ว
ซึ่งปกติไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน... เกิดอะไรขึ้นนะ...

สุดท้ายผมต้องอยู่รอที่บ้านแรนซ์
เพราะเจ้าตัวแสบบอกว่าต้องไปทำงานต่อ
แต่ทิ้งพี่ชายตัวเองในสภาพทุเรศทุรังแบบนี้คนเดียวไม่ได้
ผมก็เลยไม่มีทางเลือก...

แรนซ์ได้สติตอนช่วงสายๆ
ผมถามไปว่าเกิดอะไรขึ้น...
หมอนั่นกลับเอาแต่เงียบ... แล้วก็ร้องไห้ออกมา

... ทำไม นายต้องทำให้เธอเจ็บ ... โซลท์ ... ทั้งๆที่ชั้นคิดว่าเธอจะมีความสุขเมื่อได้อยู่กับนายมากที่สุด ...

แรนซ์พูดซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น
คราวนี้... ผมต้องเป็นฝ่ายที่เงียบ
ผม... ไม่มีคำตอบ ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ
แรนซ์หยุด...
มีแต่ความเงียบปกคลุม
แล้วหมอนั่น... ก็ขอโทษผม...

"นายเอง... ก็คงมีเหตุผลของนาย... ขอโทษที่ทำให้ลำบากใจ..."
ไม่หรอก... ผมน่ะ... โดนชกสักกี่ร้อยครั้งก็ไม่สามารถชดเชยกับความผิดที่ทำลงไปได้หรอก...

ผมควรจะลองไปหาเอเดรียน่าดู...

วันอังคารที่ 31 มกราคม ปี 1379 G.O. ฤดูหนาว

เจเรี่ยนมาหาที่บ้าน
พูดจาแปลกๆตามเดิม ทำไมต้องชอบพูดอะไรให้ตีความทุกครั้งนะ
แต่... หมอนั่นว่า... ได้พบกับเอเดรียน่า
ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง... เธอสบายดี...?
... แม้จะตะขิดตะขวงใจ... แต่คำพูดของเจเรี่ยนเชื่อถือได้
ผมจึงบอกให้ไปบอกพวกแรนซ์ด้วย พวกนั้นเป็นห่วงเธอมาก
เขาตกลง... ผมเอาสร้อยคอที่เธอคืนมาเมื่อตอนคริสต์มาส ส่งให้เจเรี่ยน
และวานส่งให้เอเดรียน่า พร้อมกับฝากบอกว่า มันคงจะดีที่สุดถ้าเธอเป็นคนเก็บเอาไว้
เจเรี่ยนยอมทำตามคำขอร้องของผมโดยไม่ปริปาก

ถึงผมจะเก็บสร้อยคอนั้นเอาไว้... คงไม่มีค่าอะไร...
รังแต่จะทำให้รู้สึกผิด... ผมจะมีความสุขถ้าได้เห็นเธอใส่มันเอาไว้มากกว่า...

วันอังคารที่ 14 กุมภาพันธ์ ปี 1379 G.O. ฤดูหนาว
- วันวาเลนไทน์ -

คนรับใช้ -- พ่อบ้าน.. ของเอเดรียน่ามาหาแต่เช้า
พร้อมกับกล่องช็อคโกแล็ตกล่องใหญ่...
จากเอเดรียน่า...

ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง
ชั้นแค่ต้องการเวลาเท่านั้นแหละ
ขอบคุณสำหรับสร้อยคอนะ

เอเดรียน่า
เป็นข้อความจากการ์ดที่แนบมาด้วย

ตอนเที่ยง ผมโดนแกรนท์ลากไปช่วยขายของอีกแล้ว
ปฏิเสธไปก็เท่านั้น... เฮ้อ...

หลังเลิกงาน เจ้าตัวแสบได้ช็อคโกแล็ตมากองใหญ่จากพวกลูกค้าผู้หญิง ส่วนผมได้มานิดหน่อย
ยังมีหน้ามายิ้มทะเล้นอีกว่า เพราะความหล่อมันกินขาด
สักวันจะจับเจ้าตัวแสบนี่ไปปล่อยเกาะ

แรนซ์ดีใจน่าดู เพราะเอเดรียน่าส่งช็อคโกแล็ตมาให้สองพี่น้องเหมือนกัน
แม้จะยังไม่ได้เจอเธอ... แต่อย่างน้อยๆ พวกเราก็โล่งใจที่เธอไม่เป็นอะไรแล้ว