xxxSᴄʜᴏᴏʟ: Hogwarts School of Witchcraft and Wizardry xxxHᴏᴜsᴇ: Hufflepuff xxxClass Of: 2066 xxxCᴜʀʀᴇɴᴛ Eᴍᴘʟᴏʏᴍᴇɴᴛ: Model & Designer at Cloak & Coven xxxDʀᴇᴀᴍ Jᴏʙ: Fashion Designer
xxx𝒪𝒲𝐿 𝒮𝒸𝑜𝓇𝑒𝓈xxx xxxxx⇾Astronomy ~ {O} xxxxx⇾Charms ~ {O} xxxxx⇾Defence Against the Dark Arts ~ {A} xxxxx⇾Herbology ~ {EE} xxxxx⇾History of Magic ~ {A} xxxxx⇾Potions ~ {EE} xxxxx⇾Transfiguration ~ {EE} ~~~~~~~~~~~ xxxxx⇾Alchemy ~ {EE} xxxxx⇾Arithmancy ~ {O} xxxxx⇾Art ~ {O} xxxxx⇾Music ~ {O} xxxxx⇾Wandlore Studies ~ {O} xxxxx⇾Wizard Law ~ {EE}
xxx𝓟𝒆𝓻𝓼𝓸𝓷𝓪𝓵𝓲𝓽𝔂xxx xxxxx⇾Oᴘᴛɪᴍɪsᴛɪᴄ: Every bad day will have a good day to follow. He's always managed to keep himself feeling upbeat. He can always find the silver linings, even in the darkest of days.
xxxxx⇾Fʀɪᴇɴᴅʟʏ: Bieito always tries to make sure everyone around him feels seen and cared for. Perhaps it was from his years hidden away from people. Now he tries to make sure everyone has their moment in the sun, making sure that all ideas are heard and no one has to swallow disappointment in conversations.
xxxxx⇾Rᴇʟɪᴀʙʟᴇ: Bieito is always someone that can be counted on. If he makes a promise, he will always follow through, come hell or high water. He works tirelessly on helping wherever he can, especially if it helps someone else.
xxxxx⇾Cʀᴇᴀᴛɪᴠᴇ: Bieito has always been creative, and showcases this in several ways. His main passion is to do with fashion, especially creating lovely designs. It is extra good when he can help actualize other peoples' dreams through his work.
xxxxx⇾Sᴇʟғ-Sᴜғғɪᴄɪᴇɴᴛ: Bieito has always been pretty skilled at keeping himself going. He learned to take care of himself when he was still really young, and he's been able to hone those skills as he got older.
xxxxx⇾Sᴜᴘᴇʀsᴛɪᴛɪᴏᴜs: When everything is dark and spooky, certain rhythms could keep the fear at bay. From tossing salt to avoiding sidewalk cracks, Bieito tried them all. His favorite by far is wearing mis-matched socks to avoid bad luck... not that it always helps.
xxx𝐿𝒾𝓀𝑒𝓈xxx xxxxx⇾Painting with Watercolors xxxxx⇾Couture Fashion xxxxx⇾Fancy Buttons (he collects them!) xxxxx⇾Pretty Music (usually classical) xxxxx⇾Strawberry Smoothies
xxx𝒟𝒾𝓈𝓁𝒾𝓀𝑒𝓈xxx xxxxx⇾Kale. It's horrible xxxxx⇾Jabbing himself with pins xxxxx⇾Jetlag xxxxx⇾Ballpoint Pens (it's fountain or nothing) xxxxx⇾Busy Trains
xxx𝐻𝑜𝒷𝒷𝒾𝑒𝓈xxx xxxxx⇾Painting, especially with watercolors xxxxx⇾Sewing xxxxx⇾Designing Clothes
xxx𝒟𝑒𝓈𝒾𝓇𝑒𝓈xxx xxxxx⇾To be special to someone xxxxx⇾To make a real friend
xxx𝐹𝑒𝒶𝓇𝓈xxx xxxxx⇾Having no family at all xxxxx⇾Never being good enough for love
xxxℬ𝓲𝓸𝓰𝓻𝓪𝓹𝓱𝔂xxx
xxx𝒞𝒽𝒾𝓁𝒹𝒽𝑜𝑜𝒹xxx Born to Tiphaine Escoffier, Bieito was immediately pushed away from his mother’s love. She had wanted a girl, had been told throughout her pregnancy that she was expecting a daughter. Unfortunately, she bore a son, which didn’t meet her plans. She barely named him, barely held him for his first few days. When she was forced to leave the hospital, she tried to plead to leave him there, but was sent home with the boy.
As Bieito got a little older, his momma went back into the public eye, claiming she had had an accident, causing medical recovery. Not a word of her new son was mentioned, but several people assumed it had been a pregnancy. She always denied any rumors of children. As work picked back up, Tiphaine found more and more excuses to leave her child at home, always with a babysitter she seldom checked.
Bieito got a bit better at making sure he could care for himself, always at a higher rate than his age normally allowed. As soon as he was old enough, Tiphaine shipped him off to a private boarding school. She paid for him to always wear designer clothes, but that was the furthest she invested into his care. Even after reports and concerns from teachers of bullying, Tiphaine simply didn’t have time to check into the issues, so the bullying remained.
Growing up into this chaos, Bieito got very used to putting his own feelings onto the backburner. Momma seldom spoke with him, usually only enough to issue orders or commands. Those, Bieito would always follow, for fear of being sent away again. Summer breaks were his favorite, because he could come home, even if he didn’t really get to spend any time with his mother. The one time he asked about his father, Momma flew into a rage, so he kept any further questions to himself.
Finally, on his eleventh birthday, He was given an invitation to go to Hogwarts school. Even with this, his mother was enraged that he hadn’t gotten invited to Beauxbatons, her Alma Mater. Eventually, she accepted his invitation, yet another boarding school to ship her son away to. He hoped this would be a change of pace, somewhere safe to exist as himself.
xxx𝒮𝒸𝒽𝑜𝑜𝓁 𝒴𝑒𝒶𝓇𝓈xxx First year started off well enough, with Bieito portkeying to Platform 9¾ to take the train. Momma had been busy and hadn't had time to take him, but that was okay. Once on the train, Bee made a couple friends, which was absolutely lovely. At school, he was sorted into Hufflepuff, then went on to join the quidditch team as a chaser. Much of his time over the next while was to study, play, and explore the clubs. It was quite fun.
Whenever he had to go home, Bee was largely ignored, but he was pretty used to that. But it was okay, he would survive. Back at school, Bieito kept going, making sure he was well taken care of. He kept his grades up and made sure he had a social life as well. Things continued pretty easily on until midway through third year. He and his Momma had gotten in a huge fight, all because he'd tried to defend himself to her. It only involved her kicking him out of the house. Bee had barely been able to grab his shoes before he was all alone. Walking through Paris, Bee managed to make it to Place de Furstembreg, where he was able to floo to London. There was only one shop with lights on, and how convenient that it was owned by his half-brother.
Milan let him in and the two talked. Apparently he hadn't known that they shared a father... oops. But perhaps it made things work better. Milan opened up his home (and his closet!) to Bee, giving him a safe place to be for the winter. He'd made a promise to make sure Bieito would never be neglected in the same ways again. Going back to school was a lot nicer, knowing he had somewhere safe to go at the end.
Fourth year had a lot of changes. From being officially claimed in guardianship by Milan to going on a date or two, Bieito had all sorts to do. He also got offered Vice Captainship of Hufflepuff's quidditch team, which he happily accepted. Over the summer, he officially tacked on his new surname (deciding to hyphenate the both!) and got a prefect badge in the mail. Fifth year was off to a great start before it'd ever begun.
Seventh Year was absolutely nuts. From getting nominated as Head Student to stepping up into the fashion world as a designer, it was wild. He found out that he was working alongside Charlotte Braybrooke and they quickly agreed on making a formal ball for the year. They agreed on springtime, which would be perfect. He also offered to make her a custom centerpiece dress, which made her super happy. They worked incredibly well together, and Bee found himself with a bit of a crush. Thankfully, when he asked her to the dance, she was happy to agree. Perfect!
xxx𝒜𝒹𝓊𝓁𝓉𝒽𝑜𝑜𝒹xxx
xxxℛ𝒆𝓵𝓪𝓽𝓲𝓸𝓷𝓼𝓱𝓲𝓹𝓼xxx
xxxLᴏᴠᴇᴅ Oɴᴇ: Charlotte Braybrooke - Girlfriend xxxBᴇsᴛ Fʀɪᴇɴᴅ: Milan Wellbelove xxxFʀɪᴇɴᴅs: Roxie Archer, Charlotte Braybrooke, Charlotte Overton, Souleymane Afolayan, Sierra Whitethorne, Linsey Grey-Cavendish, Ella Grey-Cavendish xxxEɴᴇᴍɪᴇs: xxxFᴀᴍɪʟʏ:
Post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post
Post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post
Post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post
Post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post
Post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post
Post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post
Post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post
Post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post
Post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post
Post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post
Post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post
Post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post
Post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post
Post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post
Post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post
Post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post
Post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post
Post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post
Post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post
Post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post
Post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post post