Welcome to Gaia! ::

เสาร์ 30 ก.ค. 1378 "แม่"

เซไนล์โทรมาปลุกแต่เช้า วันนี้ไม่ต้องไปซ้อมที่วงเพราะผู้จัดการกับคริสติดธุระ วันนี้ผมเลยว่างอยู่บ้าน ตั้งใจจะทำความสะอาดบ้านซะหน่อย

แกรนท์ไม่อยู่ ออกไปไหนก็ไม่รู้ แต่ก็ดี เจ้าบ้านั่นไม่ค่อยยอมให้เข้าห้องมันไปทำความสะอาดให้ซะเท่าไหร่ ถือวิสาสะทำความสะอาดไปด้วยเลยละกัน

ทำความสะอาดกี่ทีๆ ห้องมันก็โคตรรกทุกที ไม่หัดเก็บห้องซะมั่งเลย ขนาดกางเกงในยังเก็บไม่เป็นที่ เมื่อไหร่มันจะโตซะทีนะ... แล้วไอ้ถุงยางนี่อีก... ไม่รู้จักอายพี่บ้างรึไงวะ แต่ก็ยังดีที่อย่างน้อยไม่พาผู้หญิงเข้ามากินกันในบ้าน ไม่งั้นพ่อกับแม่ต้องปวดหัวหนักอยู่บนสวรรค์แน่ ผมบ่นในใจตลอดเวลาที่ทำความสะอาดห้อง

แต่สิ่งหนึ่งที่สะดุดตาผมคือ เศษกระดาษที่ถูกขยำทิ้งที่มุมห้อง มีภาพวาดโผล่แลบออกมา ผมเลยลองคลี่ดู... มันคือภาพวาดของ... เด็กผู้หญิงที่ตบหน้าผมคนนั้น... มิลร่า... เหรอ... จะว่าไปก็ไม่ได้เห็นภาพวาดของเจ้าตัวแสบนี่นานแล้วนี่นะ ผมเก็บกระดาษแผ่นนั้นเข้ากระเป๋าแล้วทำความสะอาดต่อ แล้วก็เจออะไรที่ไม่คาดคิด

สมุดวาดรูปเล่มไม่ใหญ่นัก... ของแกรนท์... ผมถือวิสาสะเปิดดูข้างใน มีแต่ภาพวาดของผู้หญิงอยู่เต็มไปหมด ทั้งสาวน้อยสาวใหญ่ มีชื่อ และวันที่วาดเขียนไว้ข้างๆแต่ละรูป ผมเดาเอาว่าอาจจะเป็นผู้หญิงที่เจ้านั่นเคยคบมา ดูเหมือนผู้หญิงจะเปลี่ยนไปทุกๆสัปดาห์...

แต่ที่หน้าสุดท้ายของเล่ม (ทั้งๆที่ยังวาดไม่หมดเล่ม) มีรูปผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมไม่มีวันลืม แม้แกรนท์จะวาดไม่เหมือนซะทีเดียว เพราะความทรงจำอาจจะลางเลือน แต่รายละเอียดต่างๆและบรรยากาศของภาพก็ทำให้ผมรู้ว่า... นั่นคือภาพของแม่...

กระดาษ 3-4 แผ่นถูกฉีกออกไป มิลร่าก็คงเป็นหนึ่งในนั้น หมายความว่าผู้หญิงกลุ่มนี้ "ใช้ไม่ได้" รึเปล่านะ? ผมลองหาสมุดเล่มอื่นๆดู แล้วก็พบอีก 3 เล่มอยู่ในตู้เสื้อผ้า ข้างใต้กองเสื้อผ้าด้านในสุด ทุกเล่มมีปกสีดำ และเหมือนกันหมด จะต้องมี "ภาพของแม่" อยู่ท้ายเล่ม และบางหน้าก็ถูกฉีกออกไป เล่มเก่าสุดแกรนท์เริ่มวาดประมาณเมื่อ 2 ปีก่อน น่าจะอายุช่วงประมาณ 15-16 ช่วงที่กำลังอยู่ในวัยเกเรสุดๆนั่นแหละ

อีกสิ่งหนึ่งที่ผมสังเกตได้คือ ผู้หญิงส่วนใหญ่มักจะดูเป็น "สาวใหญ่" และมีลักษณะส่วนใดส่วนหนึ่งดูคล้ายแม่ หรือให้อารมณ์บรรยากาศเดียวกับแม่

พฤติกรรมขี้หลีของหมอนั่นอาจจะแค่เพราะคิดถึงแม่ก็ได้...? แต่ทำไมต้องเปลี่ยนผู้หญิงบ่อยๆ ฟันแล้วทิ้งด้วยวะ... นิสัยนี้ก็ยังแย่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงตลอดสองสามปี... เฮ้อ


แกรนท์กลับบ้านมาตอนหัวค่ำ ผมเอาข้าวเย็นให้กิน พฤติกรรมมันยังเหมือนเดิมกับเมื่อวาน ดูเหนื่อยๆ พูดน้อย กินข้าวเสร็จก็อาบน้ำนอน น่าประหลาดที่มันไม่บ่นอะไรเรื่องผมเข้าไปทำความสะอาดห้องมันสักคำ เป็นอะไรมากรึเปล่านะ...









จริงด้วย นี่คือรูปของ "มิลร่า" ที่ผมเก็บได้จากห้องแกรนท์ ขโมยเอามาแปะลงไดอารี่ซะเลย
ผู้หญิงคนนี้แหละที่ผมต้องบันทึกเอาไว้ในหน้าหนึ่งของประวัติศาสตร์


พรุ่งนี้เช้าต้องโทรไปคุยกับเอเดรียน่าจริงจังเรื่องเจ้าแกรนท์ซะแล้ว
พูดถึงเอเดรียน่า... นึกขึ้นได้ว่าในสมุดเล่มหนึ่งก็มีรูปเธออยู่เหมือนกันแฮะ
ผมเลยเดาเอาใหม่ว่าผู้หญิงที่ถูกวาดลงไปมีทั้งผู้หญิงที่หมอนั่นคบ และผู้หญิงที่หมอนั่นรู้จัก... ล่ะมั้ง?

พุธ 3 ส.ค. 1378 กลับบ้านแล้ว

ฉุกละหุกเลยไม่ได้เอาไดอารี่ไปเขียน
ผมเพิ่งจะได้กลับบ้านวันนี้ เลยเพิ่งมีเวลามาเขียนไดอารี่บันทึกว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง...

...

สามวันก่อนที่ผมได้รับโทรศัพท์จากเอเดรียน่า แกรนท์ถูกแทงที่ท้อง ผมเลยรีบรุดไปที่โรงพยาบาลเพื่อจะไปดูอาการแกรนท์ โชคดีที่หมอบอกว่าน้องชายผมไม่เป็นอะไรมาก เพราะถึงมีดจะแทงทะลุแต่ไม่ได้โดนจุดตาย อาการจึงไม่สาหัสนัก แต่วันนั้นแกรนท์ก็นอนอยู่ในห้องฉุกเฉิน กว่าหมอจะย้ายห้องให้ผมเข้าไปเยี่ยมได้ก็ดึกมากแล้ว ทางรพ.ให้ญาติอยู่เฝ้าผู้ป่วยได้คนเดียว เอเดรียน่าที่มาเป็นเพื่อนผมก็เลยขอตัวกลับไปก่อน

แกรนท์ยังไม่ได้สติ หมอบอกว่าเย็บแผลที่ท้องน้อยด้านซ้ายไปแปดเข็ม อาจจะต้องพักรักษาตัวที่รพ.หนึ่งสัปดาห์ แล้วกลับไปรักษาตัวที่บ้านอีกประมาณหนึ่งเดือนกว่าๆถึงจะหายดี อย่าให้ผู้ป่วยทำอะไรหักโหม เดี๋ยวแผลจะเปิด

ตอนนี้ผมกลับมาบ้านเพื่อมาเอาเสื้อผ้าไปให้น้องสำหรับตอนกลับ เสื้อผ้าตัวเองสำหรับไปเฝ้าผู้ป่วยวันอื่นๆ คืนนี้เอเดรียน่าบอกว่าเธอจะเฝ้าให้ ผมปฏิเสธยังไงเธอก็ไม่ยอมฟัง อ้างว่าตัวเองมีส่วนรับผิดชอบที่ทำให้แกรนท์เป็นแบบนั้น วันนี้ผมเลยโดนไล่กลับมาบ้าน

...

ส่วนเรื่องมันเป็นแบบนี้ (ตามที่เจ้าตัวแสบเล่า - มันได้สติเมื่อหัวค่ำวันจันทร์แล้วเพิ่งพล่ามให้ฟังเมื่อวาน)

วันนั้นแกรนท์ตั้งใจจะไปหามิลร่า ระหว่างที่หมอนั่นเดินเล่นรอเธออยู่ที่ทางเดินริมน้ำตรงสะพานคนเดินข้ามฟากไม่ไกลจากสวนสาธารณะ ก็มีกลุ่มนักเลง 5-6 คน อดีตศัตรูคู่อาฆาตกับกลุ่มแกรนท์ตอนที่เจ้าบ้านั่นยังเป็นหัวโจกนักเลงอยู่ พวกนั้นเข้ามาหมายจะรุมทำร้าย แต่แกรนท์ก็เก็บเรียบ มีแค่รอยถลอกเล็กน้อย หลังจากพวกนั้นหนีไปพักใหญ่ๆ มิลร่าก็ปรากฏตัวขึ้น และเข้ามาคุยกับแกรนท์ สิ่งที่เหนือความคาดของน้องชายผมก็คือ มันไม่ได้คิดว่ามิลร่าตั้งใจจะมาทำร้ายตัวมันเองด้วย จังหวะหนึ่งที่ทั้งสองคนคุยเคลียร์ปัญหากันดีๆ มิลร่าก็เอามีดทำครัวที่เธอเอาซ่อนไว้แทงที่ท้องของแกรนท์ โชคดีว่าประสาทนักเลงมันยังไม่เสื่อม เบี่ยงหลบไม่ให้โดนจุดตาย แต่ก็หลบไม่ทันเพราะโดนแทงระยะประชิด

เด็กผู้หญิงคนนั้นทิ้งท้ายไว้แค่เพียงว่า "นี่เป็นค่าตอบแทนที่ทำชั้นเจ็บ"
จากนั้นเธอก็หนีไป ทิ้งแกรนท์เอาไว้ตรงนั้น

...

โชคยังดีที่เอเดรียน่าส่งบอดี้การ์ดไปตามดูแกรนท์ เพราะจุดที่หมอนั่นถูกแทง ปกติแล้วจะเป็นที่ร้างไร้คนสัญจร ถ้าพวกบอดี้การ์ดไม่พาไปส่งรพ. ป่านนี้น้องผมคงสาหัสกว่านี้

ทำไมบอดี้การ์ดมืออาชีพถึงช่วยแกรนท์ไม่ได้ทันเวลาน่ะเหรอ จากที่เอเดรียน่าได้ฟังจากเหล่าบอดี้การ์ด เธอบอกต่อผมมาอย่างนี้

ในตอนแรกที่กลุ่มนักเลงเข้ารุมทำร้ายแกรนท์ บอดี้การ์ดเองก็เตรียมพร้อมจะรับมือทุกเมื่อ แต่เมื่อเห็นฝีมือของแกรนท์ บอดี้การ์ดก็เลยไม่กล้ายิ่นมือเข้าไปยุ่ง เนื่องจากถูกกำชับไว้ว่าถ้าเป็นไปได้อย่าให้แกรนท์รู้ตัวว่าถูกตาม หลังจากพวกนักเลงหนีไปได้พักใหญ่ แกรนท์นั่งพักเหนื่อยอยู่ที่ริมคูน้ำข้างสะพาน มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง (มิลร่า) เดินเข้าไปและพูดคุยดีด้วย แม้แกรนท์จะแสดงสีหน้าไม่พอใจ แต่ทั้งสองคนก็ดูจะไม่มีอะไร อีกอย่าง บอดี้การ์ดชล่าใจว่ามิลร่าเป็นผู้หญิง และเป็นเด็กไฮสคูล (วันนั้นเธอใส่ชุดนักเรียน) เลยไม่ได้เตรียมพร้อม แกรนท์จึงโดนแทงโดยบอดี้การ์ดไม่ทันได้ทำอะไร

ทำไมบอดี้การ์ดจึงไม่จับมิลร่าเอาไว้?

ก็เพราะน้องผมขอน่ะสิ มันยังอุตส่าห์บอกพวกบอดี้การ์ดตอนพวกเขาเข้าไปช่วยมันเลยว่าไม่ต้องไปตามมิลร่า จุดอ่อนที่สุดในชีวิตมันก็เรื่องนี้แหละ เกี่ยวกับผู้หญิงทีไรล่ะเสียเปรียบเขาทุกที เจ็บตัวฟรีประจำ คนที่ต้องมาปวดหัวเพราะเรื่องงี่เง่าของมันจะเป็นใครนอกจากผมกันล่ะ

...

ดึกแล้ว เข้านอนดีกว่า พรุ่งนี้ต้องไปรพ.ผลัดเวรกับเอเดรียน่าแต่เช้า คราวนี้กว่าจะได้กลับก็คงเป็นวันอาทิตย์ไม่ก็วันจันทร์

เฮ้อ.. อยู่ดีไม่ว่าดีเจ้าแกรนท์ ทำไมชอบหาเรื่องทำให้ตัวเองเจ็บตัววะ