|
|
|
|
|
|
|
|
|
 Posted: Thu Jul 06, 2006 9:10 pm
วันอังคารที่ 13 มิถุนายน ปี 1379 G.O. ฤดูร้อน
โชคดี วันนี้ท้องฟ้าปลอดโปร่ง
เจเรี่ยนนัดออกไปคุยเรื่องเอกสาร ผมเลยต้องหิ้วเอกสารที่ทำค้างๆออกไปด้วย
สุดท้ายหมอนั่นกลับบอกให้เอาไปทำต่อ มีจุดที่ต้องแก้ไขอีกนิดหน่อย
เจ้าตัวเล็กยื่นเศษกระถางบอนไซให้ผมดูทันทีที่เข้าบ้าน
... เสียงเล็กๆเปล่งออกมาอย่างสั่นเครือว่า... ขอโทษ
ผมไม่ได้ตอบอะไร พลางมองดูเศษกระถางในมือเจ้าตัวเล็ก...
ของขวัญที่เอเดรียน่ามอบให้ด้วยใจของเธอ
แต่ผมกลับไม่ดูแลรักษาให้ดี...
เธอ... จะโกรธผมรึเปล่านะ...
ลักซิสยังคงก้มหน้ามองพื้นอยู่อย่างนั้น...
ผมเอ่ยคำพูดอย่างอ่อนล้า...
... ต่อไปก็ระวังหน่อยละกัน ...
ลักซิสเงยหน้าขึ้นมองผม... ผมมองตอบกลับไป... และกำลังจะเดินหลีกไปเก็บเอกสาร
แต่เจ้าตัวเล็กก็รั้งเสื้อผมไว้ และก้มหน้า
เสียงสะอึกสะอื้นดังขึ้น... จะร้องไห้ไปทำไม... ผมไม่ได้โกรธซะหน่อย
ผมโอบเจ้าตัวเล็กพลางลูบหัว บอกว่าไม่เป็นไร ไม่ได้โกรธ
แต่ลักซิสยังร้องไห้ไม่หยุด... จนในที่สุดก็พูดขึ้นว่า...
"ได้โปรดอย่าทำหน้าแบบนั้นเลยนะ"
...ผม ... เลยนิ่งไป...
ความรู้สึกผิดต่อเอเดรียน่า... แสดงออกมาทางสีหน้า... อย่างนั้นเหรอ...
ลักซิสเล่นร้องไห้ซะตาบวม... ปลอบตั้งนานกว่าจะหยุด
มื้อเย็นวันนี้เงียบเชียบ... เจ้าตัวเล็กกินข้าวเงียบๆ... ผมเอง... ก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน
เจ้าลูกหมางอแงไม่ยอมเข้านอนก่อน แถมยังรั้นจะลงมานอนที่ฟูกกับผมอีก
คงจะรู้สึกผิด... กลัวผมโกรธ... และเหงา ... ?
คนที่ควรจะถูกโกรธน่ะ... คือผมเองต่างหาก...
|
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Posted: Thu Jul 06, 2006 9:17 pm
วันพุธที่ 14 มิถุนายน ปี 1379 G.O. ฤดูร้อน
เจ้าตัวเล็กนอนดิ้นชะมัด...
ลงไปนอนกลิ้งอยู่นอกฟูกตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
ลำบากผมต้องจับอุ้มไปนอนห่มผ้าบนเตียงให้เรียบร้อยอีก...
ทำตัวยังกะเด็ก... นายอายุ 18 แล้วนะ...
หลังเก็บฟูกเสร็จผมก็โทรนัดเจอเอเดรียน่า
บอกเธอว่ามีเรื่องจะคุยด้วย
เธอตกลง และนัดผมตอนเที่ยง
วันนี้อากาศร้อนเป็นพิเศษเลย
ผมแวะซื้อช่อดอกไม้ช่อหนึ่ง และไปรอเอเดรียน่าก่อนเวลานัด
เธอมาตรงเวลา และดูแปลกใจที่เห็นผมถือช่อดอกไม้อยู่
เราแวะไปร้านคอฟฟี่ชอปเล็กๆแถวๆนั้น
ผมบอกเธอไปตามตรงว่า... เพราะผมดูแลมันไม่ดี... กระถางบอนไซเลยตกแตกไปแล้ว...
เธอนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วก็ถามผมว่าช่อดอกไม้นั่นสำหรับขอโทษเธองั้นเหรอ
ผมพยักหน้า ถ้าเธอจะโกรธ... ผมก็ไม่ว่าเลย... มันสมควรแล้ว
เธอหยิบช่อดอกไม้แล้วกล่าวขอบคุณ
เอเดรียน่าไม่ว่าอะไรเรื่องกระถาง แต่ถามว่าบอนไซยังอยู่รึเปล่า
เมื่อวานลักซิสเอาถังที่มีบอนไซอยู่ออกมาให้ดู เห็นว่าเป็นที่อยู่ชั่วคราว
ผมเลยบอกเอเดรียน่าไปว่าบอนไซยังอยู่ดี ไม่เป็นไร
เธอยิ้มแล้วบอกกับผมว่าแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว ไว้เธอจะเอากระถางใหม่มาให้
เอเดรียน่าขอตัวกลับตอนบ่ายๆ เพราะนัดลูกค้าเอาไว้
ส่วนผมไม่มีอะไรทำก็เลยดิ่งกลับบ้าน
ทันทีที่ถึงบ้านก็เห็นลักซิส... นั่งคุยเล่น... กับ... ถังบอนไซ...
ถือเป็นภาพแปลกประหลาดสำหรับผม...
ลูกหมา... กับ... ต้นไม้...?
บอนบอน... ชื่อใหม่ของต้นบอนไซ
... ตั้งโดย... ลักซิส...
จะเรียกอะไรก็เรียกเถอะ... -_-'
เวลาที่เหลือทั้งวันผมเลยนั่งทำเอกสารยาต่อ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Posted: Thu Jul 06, 2006 9:43 pm
วันพฤหัสบดีที่ 15 มิถุนายน ปี 1379 G.O. ฤดูร้อน
เอ่อ... กลับบ้านมาก็เจอเซอร์ไพรส...
เจ้าตัวเล็กมีไอเดียแผลงๆอีกแล้ว...
... ของที่ผมคาดเดาเอาว่าเป็น... เอ่อ... อาหาร... วางเรียบร้อยบนโต๊ะรับแขก
(สงสัยอยากให้ผมเห็นทันทีที่เข้าบ้านเลยเอามาวางไว้ที่โต๊ะรับแขก)
ผมนิ่งไปพักหนึ่งแล้วชี้ไปพลางถามว่า... นี่อะไร...
เจ้าลูกหมาตอบหน้าตายิ้มแย้ม... "อาหารเย็น"
ผมกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากหลังมองดูไอ้ของที่ลักซิสเรียกว่า "อาหารเย็น"
ซุปสีเขียวอื๋อ... ที่มีฟองปุดๆ... ทำให้ผมนึกถึงหม้อผสมยาพิษที่บ้านเจเรี่ยน...
... กับ... เอ่อ... ปลา... สดๆ... ดิ้นได้... อีกประมาณ 4-5 ตัว...
ปลาตัวหนึ่งดิ้นมาโดนหน้าผมแล้วตกลงไปที่พื้นอย่างน่าเวทนา...
"นี่มันยังไม่สุกเลยนี่นา" ใช่... เรียกได้ว่าสดจนยังดิ้นได้เลยด้วย
เจ้าลูกหมาตอบหน้าตาใสซื่อ "อื้อ ทำไมเหรอ? อร่อยออกนะ นี่ไง"
พร้อมทำท่าจะกินโชว์ให้ผมดู ผมเลยรีบคว้าเจ้าปลาตัวนั้นออกมาจากมือลักซิส พลางเก็บทุกอย่างแล้ววิ่งเข้าครัว
เทไอ้ซุปประหลาดทิ้ง เอาพวกเห็ดในตู้เย็นมาทำซุป
แล้วจัดการพวกปลา ทำเป็นปลาทอดแทน
พออาหารพร้อมผมก็ยกออกมาวางที่เดิม
ผมตัดสินใจแน่วแน่แล้ว...
"ต่อไปนายไม่ต้องทำอาหารอีกแล้วนะ"
ลักซิสทำหน้าเอ๋อไปสักพัก แล้วก็กระดิกหาง ตาเป็นประกาย มองผมอย่าง... ตื้นตันใจ...
หมอนี่กำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่รึเปล่า...?
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Posted: Thu Jul 06, 2006 9:47 pm
วันศุกร์ที่ 16 มิถุนายน ปี 1379 G.O. ฤดูร้อน
รู้สึกแปลกๆพอลองลูบหัวเจ้าลูกหมา
อืม... เส้นผมมัน... แข็งกระด้างผิดปกติ...?
มีกลิ่นสบู่ฉุนกึกจากตัวด้วย...
ผมสงสัยนิดหน่อยเลยลองไปเช็คดูในห้องน้ำ
กล่องผงซักฟอกที่เพิ่งเอามาวางเมื่อวาน... หายไปเกือบครึ่ง...
พอลองถามเจ้าตัวเล็กดู... ก็ได้คำตอบว่า... "มันคือผงสบู่อาบน้ำไม่ใช่เหรอ?"
... "ขจัดคราบซึมลึก" นี่มันฟังดูเป็นของใช้สำหรับผิวตรงไหน...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Posted: Thu Jul 06, 2006 9:49 pm
วันเสาร์ที่ 17 มิถุนายน ปี 1379 G.O. ฤดูร้อน
เรื่องเซอร์ไพรสใหม่ๆมาอีกแล้ว...
เอกสารยา... ของเจเรี่ยน... ที่ผมทำมาหลายวัน...
มัน... มีรูปวาด... ของเจ้าลูกหมา... อยู่เต็มไปหมดเลย!!!
ตั้งใจจะว่า... แต่พอเห็นหน้าแบบลูกหมารอคำชมของลักซิสแล้วผมก็ทำใจว่าไม่ลง...
เข้าใจผิดอะไรไปเองอีกแล้วสินะ...
เฮ้อ... ไว้เดี๋ยวขอโทษเจเรี่ยนแล้วทำใหม่ก็ได้ฟะ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Posted: Sat Jul 08, 2006 11:03 am
วันอาทิตย์ที่ 18 มิถุนายน ปี 1379 G.O. ฤดูร้อน
รีบโทรไปหาเจเรี่ยนแต่เช้า...
หมอนั่นว่าให้ไปหาทันที เพราะหลังเที่ยงจะออกไปหาวัตถุดิบมาปรุงยา
ผมเลย... เก็บกองเอกสารยา... ที่มีรูปวาดของเจ้าตัวเล็ก... ติดตัวไปด้วย
วันนี้ลักซิสตื่นทันผมออกจากบ้านด้วย...
ถามผมใหญ่ว่าจะไปไหน ไปทำอะไร
ผมตัดคำถามระรัวของเจ้าลูกหมาด้วยการบอกว่าไปคุยธุระกับเจเรี่ยน
... ไม่รู้ทำไมพอเจ้าลูกหมาได้ยินชื่อเจเรี่ยนถึงต้องหน้าซีดด้วย...
แต่ก็ไม่ได้ตอแยอะไรผมอีก แค่บอกให้ผมกลับบ้านเร็วๆ
เจเรี่ยนคิ้วขมวดมุ่นเมื่อเห็นสภาพเอกสาร...
ผมน้อมรับผิดแต่โดยดี... แต่เจ้าตัวไม่ได้ใส่ใจ
แค่เอาเอกสารชุดใหม่มาให้ทำ
แล้วพูดกับผมว่า
"เก็บให้พ้นมือเด็ก"
....... คราวนี้ผมคงต้องยัดใส่เซฟ... -_-'
หลังรับเอกสารมาผมก็ออกมาจากบ้านเจเรี่ยน
ไปเดินเล่นคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่คนเดียว
พักนี้มีเรื่องวุ่นวายให้ปวดหัวเยอะจริง...
ผมอาจจะต้องหาหมอประจำตัวซะแล้วล่ะมั้ง -_-'
กลับมาบ้านตอนบ่ายๆ
เจ้าตัวเล็กกำลัง... นั่งกินขนมอยู่บนเตียง...
เศษขนมหกเกลื่อน...
ผมสั่งให้ทำความสะอาดด้วย...
ลักซิสรับคำเป็นมั่นเป็นเหมาะ ผมเลยออกมานั่งอ่านหนังสือที่โซฟา
พอกลับเข้าไปดูในห้องนอนใหม่...
ก็เห็นเจ้าลูกหมายังอยู่ที่เดิม ... กินขนมอย่างเดิม...
ผมถามไปว่าทำความสะอาดไปแล้วรึยัง..
เจ้าลูกหมาบอกว่าทำแล้ว แต่ยังกินขนมไม่หมดเลยกินต่อ
... แล้วทำไมยังไปกินบนเตียงอีกฟะ
สุดท้ายเลยต้องสั่งว่าห้ามเอาอาหารเข้ามากินในห้องนอนอีก
ทีงี้ล่ะทำหูลู่เชียว...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Posted: Sat Jul 08, 2006 11:20 am
วันจันทร์ที่ 19 มิถุนายน ปี 1379 G.O. ฤดูร้อน
เจ้าลูกหมาตื่นก่อนผมอีกวันนี้
แปลกแฮะ?
แถมยังทำท่าท่างมีพิรุธอีก
คิดจะทำอะไรนะ?
หลังอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมก็อุ่นอาหารในตู้เย็นมาให้เจ้าตัวเล็ก
ส่วนผมนั่งดื่มกาแฟกับอ่านหนังสือไปพลางๆ
ลักซิสเงียบผิดปกติ... ไม่พูดไม่คุย ไม่ถามอะไรสักคำ
พอได้เวลาผมก็ออกจากบ้าน บอกให้เจ้าหนูเฝ้าบ้านดีๆ
เจ้าลูกหมาผงกหัวถี่ยิก แถมส่งยิ้มหวานให้ผมอีก
แปลกจริงๆนั่นล่ะ...
...
วันนี้กลับดึกแฮะ
บ้าน... เงียบจริง...?
เจ้าตัวเล็กหลับไปแล้วล่ะมั้ง
ผมเข้าไปเช็คในห้องนอน ... แต่ก็... ว่างเปล่า...
เจ้าลูกหมา... หายไปไหน....???
ผมโทรไปหาทุกคนดู แต่ไม่มีใครเห็นเจ้าลูกหมาเลย
ออกไปข้างนอกแล้วหลงทางอยู่รึเปล่านะ?
ผมตัดสินใจออกไปตามหา
แต่สุดท้ายก็ไม่เจอ...
ไม่รู้จะทำยังไงเลยต้องรออยู่ที่บ้าน...
เจ้าบ้านี่... ไปหลงทางอยู่ไหนฟะ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Posted: Sat Jul 08, 2006 11:54 am
วันอังคารที่ 20 มิถุนายน ปี 1379 G.O. ฤดูร้อน
เมื่อคืนเลยไม่ได้หลับทั้งคืน
เจ้าตัวเล็กไม่ได้กลับบ้าน
ผมออกไปหาตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง
ฟ้าครึ้มตอนช่วงสายๆ ... ฝนตกแน่ๆ
แล้วก็เป็นจริงดังคาด... ไม่กี่นาทีต่อมาฝนก็เริ่มตก
และตกหนักขึ้นเรื่อยๆ
พายุเข้าฤดูร้อนรึไงเนี่ย
ซวยชะมัด ไม่ได้พกร่มออกมาด้วย เพราะเห็นตอนเช้าท้องฟ้าโปร่ง
ผมหลบฝนอยู่ที่ร้านประจำ... เจ้าของร้านถามไถ่ผมว่าเป็นอะไร ดูหน้าซีดๆ
ผมเลยถามไปว่าเห็นวัยรุ่นเดมิ-ฮิวแมนพันธุ์จิ้งจอกตัวเล็กๆ ผมสีน้ำตาลแดงผ่านมาแถวนี้รึเปล่า
เขาส่ายหน้า... แล้วบอกผมว่าเมื่อเช้าแรนซ์กับเอเดรียน่าก็มาถามหาเหมือนกัน
พวกนั้นก็ช่วยผมตามหาอยู่เหรอเนี่ย...
นั่งรอเฉยๆคงไม่มีประโยชน์อะไร
ผมตัดสินใจออกไปตามหาต่อ
เจ้าของร้านเรียกให้ผมเอาร่มไปด้วย แต่ผมไม่รอแล้ว
ฝนตกหนักมาก... มองทางก็ยากเหลือเกิน
แถมยังหนาวชะมัด
หาทุกที่ในเมืองแล้วก็ยังไม่เจอ
ผมตั้งใจจะออกไปหานอกเมือง
แต่ร่างกายมันอ่อนล้าเกินไปซะแล้ว
ถ้าฝนไม่ตกคงจะดีกว่านี้...
ผมแวะไปหาเอเดรียน่าที่คฤหาสถ์เธอ
แรนซ์ก็อยู่ด้วย
ทั้งสองคนไม่เจอลักซิสเหมือนกัน
เอเดรียน่าบอกให้ผมพักที่นั่น เพราะฝนยังตกไม่หยุด
แต่ผมปฏิเสธและบอกว่าจะต้องกลับบ้าน เผื่อเจ้าลูกหมาจะกลับไป
ทั้งสองคนจึงไม่รั้งผมเอาไว้อีก
ผมกลับมาบ้าน
รู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน...
... ผมไม่ได้กระวนกระวายใจแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ...
... หายไปไหนกัน... ลักซิส...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Posted: Sat Jul 08, 2006 1:46 pm
วันพุธที่ 21 มิถุนายน ปี 1379 G.O. ฤดูร้อน
เผลอหลับไปสองสามชั่วโมง..
รู้สึกปวดหัว... ตัวร้อนรุมๆเหมือนมีไข้ด้วย...
คงเพราะตากฝนทั้งวันเมื่อวานแน่ๆ
ผมเลยกินยากันไว้ก่อน ถ้าเป็นไข้ขึ้นมาคงจะลำบาก
ผมนอนพักอยู่ที่โซฟาก่อนจะออกไปหาเจ้าลูกหมาต่อตอนสายๆ
ขณะที่กำลังคิดว่าถ้ายังไม่เจออีก... จะทำป้ายประกาศตามหาดีมั้ยนะ...
กริ่งก็ดังขึ้น... ใครมาหาเอาตอนนี้เนี่ย
ผมลุกไปเปิดประตูบ้าน... แรนซ์ยืนรออยู่... โดยอุ้มเจ้าลูกหมาเอาไว้...
ผมเปิดประตูให้แรนซ์อุ้มเจ้าตัวเล็กเข้ามาในบ้าน
หมอนั่นวางลักซิสลงนอนที่โซฟา
เจ้าลูกหมาหลับไม่ได้สติ...
เนื้อตัวเปื้อนดินโคลน... ใบหน้าซีดเซียว...
แรนซ์นั่งลงที่โซฟาอีกตัวพลางมองเจ้าตัวเล็กที่หลับอยู่แล้วถอนหายใจ
ผมนั่งลงตรงข้าม เอ่ยปากถามว่าไปเจอที่ไหน
หมอนั่นว่า ลุงเจ้าของร้านขาประจำโทรมาหาเมื่อเช้า
บอกว่าเจอคนที่พวกเราตามหาแล้ว
ลักซิสติดมากับกองลังไม้เก่าที่คนส่งของเอามาส่งให้ที่ร้าน
ลังพวกนี้ปกติแล้วไว้ใช้เก็บพวกขวดเหล้าเปล่า ใหญ่ขนาดที่คนเข้าไปซุกตัวนอนได้
พอเจ้าของร้านเปิดมาเจอเข้าก็ตกใจใหญ่ รีบโทรมาบอกให้แรนซ์มารับไป
ผมขอบคุณแรนซ์ หมอนั่นหัวเราะร่า แล้วบอกว่าคราวหน้าก็อย่าทำหมาหายอีกล่ะ
จากนั้นก็ขอตัวกลับบ้าน
ผมนั่งลูบหัวเจ้าตัวเล็กที่หลับอยู่...
ทำคนอื่นวุ่นวายอยู่เรื่อย...
เจ้าตัวเล็กค่อยๆลืมตา พอเห็นหน้าผมก็กะพริบตาปริบๆ แล้วขยี้ตาใหญ่
ลักซิสมองหน้าผมนิ่งไปพักนึง... ร้องไห้.. แล้วลุกขึ้นมากอดผมแน่น...
พร่ำเรียกชื่อผมซ้ำๆอยู่อย่างนั้น... พลางพร่ำว่าหนาว... เกลียดฝนที่หนาวเย็น...
ผมกอดเจ้าลูกหมาและลูบหัว... ดูลักซิสจะขวัญเสียน่าดู
เกลียดฝน... ขนาดนั้นเชียว...?
ระหว่างที่เจ้าตัวเล็กไปอาบน้ำ ผมก็ทำอาหารให้
ท่าทางจะไม่ได้กินอะไรเลยระหว่างที่หลงทาง
ในขณะที่นั่งมองเจ้าตัวเล็กกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย
ผมก็ถามถึงเรื่องหลงทางไปได้ยังไง ออกไปไหนมา
ลักซิสเล่าให้ฟังว่าแอบตามผมไป แต่พลัดกับผมตอนที่ผ่านตลาด เพราะกลิ่นเนื้อ...
รู้ตัวอีกทีก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนแล้ว แถมหาทางกลับยังไงก็วนอยู่ที่เดิม
สุดท้ายก็อยู่ที่นั่นทั้งคืน... เช้ามาฝนก็ตกอีก ดมกลิ่นหาทางกลับเมืองก็ไม่ได้...
เห็นว่าไปหลบอยู่ในซอกหิน... จากนั้นเจ้าตัวเล็กจำอะไรไม่ค่อยได้นัก
รู้สึกตัวอีกครั้งก็อยู่ในลังไม้เก่าแล้ว...
คงจะไปหลงอยู่ที่เขาใกล้ๆเมือง
ไปทำอีท่าไหนถึงไปไกลขนาดนั้นกัน
วันนั้นทั้งวันลักซิสเลยเกาะๆแกะๆผมตลอดเวลา
ตอนกลางคืนก็ย้ายลงมาขลุกแย่งที่นอนของผมอีกด้วย...
นี่ถ้าผมไม่อยู่สักสามเดือนจะอาการหนักขนาดไหนเนี่ย...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Posted: Sat Jul 08, 2006 2:47 pm
วันพฤหัสบดีที่ 22 มิถุนายน ปี 1379 G.O. ฤดูร้อน
เจ้าตัวเล็กไม่ยอมให้ผมออกจากบ้าน -"-;
สงสัยยังขวัญเสียไม่หาย
ผมเลยต้องนั่งทำเอกสารยาให้เจเรี่ยนแทน
ช่วงที่พักสมองก็ออกมานั่งดูทีวีที่ห้องรับแขก
ลักซิสนั่งวาดรูประบายสีสมุดเล่นอยู่
แต่พอผมเขยิบเข้าไปชะโงกดูก็ปิดสมุดไม่ยอมให้ดู
"ความลับ"
... ความลับอะไร...?
อยู่บ้านแล้วมันว่างๆบอกไม่ถูก...
เพราะแบบนี้สินะ สมุดระบายสีของเจ้าลูกหมาเลยหมดเร็ว
ผมเบื่อๆเลยเอากีต้าร์มาซ้อมฆ่าเวลา
เจ้าลูกหมาหยุดระบายสีแล้วหันมานั่งฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ
ขอให้ผมสอนเล่นมั่ง... แต่ผมไม่เล่นด้วย
มาหาว่าผมขี้งกอีก
ก็ถ้าให้นายเล่นแล้วจะรับประกันความปลอดภัยได้มั้ยล่ะ... - -'
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Posted: Sat Jul 08, 2006 3:10 pm
วันศุกร์ที่ 23 มิถุนายน ปี 1379 G.O. ฤดูร้อน
เจ้าตัวเล็กตื่นก่อนผมอีกแล้ว
แต่วันนี้ยอมให้ผมออกไปข้างนอก
คงจะไม่เป็นไรแล้วล่ะมั้ง...?
แรนซ์เรียกผมไปหาด่วนที่สุด ไม่รู้มีอะไรรึเปล่า
พอไปถึงบ้านแรนซ์ เจ้าบ้านั่นก็ลากคอผมไปด้วยอย่างเร่งรีบ
ผมดึงแขนหมอนั่นแล้วถามว่าจะทำอะไร
แรนซ์ว่า... ต้องไปทัวร์คอนเสิร์ตอาทิตย์นึง
เฮ้ย! แล้วทำไมไม่บอกก่อน!!
มันกลับบอกลืม... เพราะมัวแต่วุ่นๆเรื่องลักซิสเลยลืมบอกเรื่องนี้ไป...
ผมขอตัวกลับไปเตรียมตัวก่อน
แต่แรนซ์ไม่ยอม ต้องไปเดี๋ยวนี้ ทั้งวงกำลังจะออกเดินทางแล้ว
แถมเรื่องเสื้อผ้า ของใช้จำเป็น และกีต้าร์สำรองก็เตรียมเอาไว้ให้แล้ว
แบบนี้มันเตี๊ยมไว้แล้วนี่หว่า!
ในขณะที่ผมกำลังปวดหัวเรื่องจะเอาไงดีกับลูกหมาที่ทิ้งเอาไว้ที่บ้าน...
ก็พอดีเห็นเจ้าเด็กแสบเดินออกมาจากห้อง... หาวหวอดๆ...
ผมเลยปิ๊งไอเดียขึ้นมา...
ผมถามเจ้าเด็กแสบว่าสนใจจะเลี้ยงเด็กมั้ย สัปดาห์เดียวช่วงที่ผมไม่อยู่
หมอนั่นยู่หน้า บอกว่าไม่ชอบเด็ก
ผมเลยบอกไปว่า แค่เด็กทารก เลี้ยงง่ายๆเอง
แรนซ์กลั้นหัวเราะคิก แล้วเออออห่อหมกไปกับผม สนุกนายล่ะสิ
ท่าทางแกรนท์ยังไม่ยอม
ผมเลยเสนอค่าจ้างไป...
หนึ่งหมื่น... เจ้าตัวแสบอ้าปากหาว...
สามหมื่น... ยังขยี้ตาอยู่...
ห้าหมื่น... เกาหัว...
วะ... ไอ้เจ้านี่...
....
...
"แปดหมื่นขาดตัว"
"ตกลง"
เจรจาธุรกิจเป็นอันเรียบร้อย
แรนซ์อ้าปากค้างพอได้ยินจำนวนเงิน
เอาน่า มันไม่ได้มากมายอะไรนี่ เงินทองเป็นของนอกกาย
ถ้ามันทำให้เจ้าลูกหมานั่นไม่สติแตกได้ก็ไม่เห็นจะเป็นไร
ผมเขียนโน๊ตลวกๆให้เจ้าตัวแสบว่าต้องทำอะไรบ้าง
แกรนท์รับไปแล้วหัวเราะระรื่น
"กระเป๋าหนักจริงนะลุง"
เหอะ... นายก็หน้าเลือดสุดขีดเหมือนกันล่ะวะ ไอ้เด็กเวร
หวังว่าเจ้าลูกหมาคงจะไม่งอแงนะ...
ได้แต่หวัง...
แกรนท์คงจะ... รับมือไหว... สินะ...?
ผมต้องไปกับแรนซ์และวงโดยทิ้งเจ้าลูกหมาไว้ในมือ... ตัวแสบ...?
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Reply
