Welcome to Gaia! ::

Roland
Cromm przytakiwał w trakcie rozmowy głową robiąc raz większe, raz mniejsze oczy.
-Słuchaj, przyjmijmy nawet, że to co mówisz jest prawdą, a nie zwidem. Dalej toczymy wojnę z nieumarłymi, ale twoja siostra jest bezpieczna, ojciec też. Przecież kompania Fallwala stoi na twoich ziemiach, w razie jakikolwiek problemów masz u Siebie jeden z najmocniejszych oddziałów pod swoja komendą, wszystko będzie dobrze. A teraz- bierze chłopca na ręce- choć nie przeszkadzajmy wujkowi, musi odebrać nagrodę z rąk króla.
Doszliście już komnaty królewskiej. Strażnicy stoją na baczność przed wami. Jeden ze strażników bierze od was miecze.
-Zobaczymy się po uroczystości, dobra? Na spokojnie porozmawiamy choć już przy wodzie, bo piwo Ci nie służy
Zwraca się do chłopca
-choć chłopcze, wujek musi teraz odebrać coś za swoje liczne zasługi.
Cromm wraz z chłopcem wchodzi gdzieś bocznymi drzwiami. Strażnicy otwierają przed tobą drzwi, a ty słyszysz podniesiony głos:
-Sir Roland!
Przed tobą jest duża komnata w której po dwóch stronach jest tłum gości. Różni oficjele, władze, szlachta i kapłani.
Król wstaje z tronu i uśmiecha się do Ciebie. Szambelan dworu trzyma poduszke przed sobą na wysokości piersi. Cały pokój zalany jest światłem z licznych świeczników.

Obserwowałeś dziewczynę. Ma długą suknię, niezbyt ładną prawdę mówiąć, przez którą nie widzisz jej nóg. Powyżej zwyczajną bluzkę z narzuczonym na tym bogato zdobionym szalem. W szalu ma różne kwiatki, liście.
Dziewczyna zachowuje się tak jakby miała anemię, ogólnie osłabiona senna, nie wie co się wokół niej dzieje.
A w krzaku? W krzaku odsunąłeś liście i zobaczyłeś wilcze szczenię. Powarkuje na Ciebie, ale ma 10 cm jedynie, nie jest groźne.

Leviathan

Gdy podnosiłeś dziewczynę zobaczyłeś, że ma ona rozwaloną nogę i nie może się podnieść sama. Spojrzałeś w dół i już wiedziałeś dlaczego tak dziwne reagowała. Pod suknią były wnyki na zwierzynę i wpadła w nie. Musiała się sama wydostać, ale dlaczego nic na ten temat nie mówiła?
Podniosłeś dziewczynę i szedłeś w stronę konia przechodząc obok krzaków, gdy zobaczyłeś wilka stojącego na skarpie z niepokojem patrzącego w twoją stronę.




Od teraz będę dodawał zdjęcia, jeżeli znajdę jakieś ciekawe obrazujące to co się dzieje na sesji. Napiszcie czy podoba wam się ten pomysł czy też nie.

Roland
Król spogląda na Ciebie łagodnie.
-Dla mnie też rycerzu. Dla mnie też.
Król każe Ci wstać. Szambelan staje obok i mówi na całą salę:
-Za uratowanie życia szanownie nam miłującego króla, odwagę i waleczność okazaną na polu bitwy rycerzowi Rolandowi ofiaruje się co nastepuje:
-ziemie zdrajcy Jaude na północnych ziemiach.
-tytuł dworski wraz z pełnią praw przysługującym członkom rodziny królewskiej
-Order Świątyni Słońca 2 kategorii
Król zakłada ci na piersi order. Odwracasz się do tłumu już z orderem na piersi.
Tłum wiwatuje. Pomiedzy osobami widzisz swojego przyjaciela i dziecko, które jest z wami.

Wilk jest niespokojny, stąpa w miejscu.
Dziewczyna mówi:
-O, piesek.
Przesuwasz się, wilk zeskakuje ze skały.
Chwilę na Ciebie patrzy i podchodzi do szczeniaka, chwyta go w zęby i powoli odchodzi w stronę drzew.
Jesteście bezpieczni.

Rzuć na przetrwanie.
Jeżeli będziesz chciał od razu jechać konno to rzuć na zreczność -1. Jeżeli szybko będziesz chciał wracać to zręczność -2.

Widząc, że wilk odchodzi, odetchnąłem z ulgą.
- Ładny mi 'piesek'...
Zatrzymuję się z dwa metry przed koniem i kładę dziewczynę na ziemię (tak, by była w pozycji siedzącej).
- Póki co jesteśmy bezpieczni, więc jeśli pozwolisz...
Zrywam lewy rękaw swojej skórzni, przecinam mieczem tak, by podzielić go na dwa łaty i staram się opleść materiał wokół jej rany po wnykach.
- Gdybym miał trochę czystej wody i choć jeden bandaż... Ten materiał na wiele się nie zda, choć chociaż zatamuje krew. Nie zmienia to faktu, że jednak potrzebna jest Ci pomoc sanitariusza. Jest takowy w waszej karawanie, prawda?
Po zakończeniu opatrywania jej nogi, znów podnoszę ją i usadawiam na koniu. Po tym wchodzę na konia tak, by mieć ją przed sobą (co by przypadkiem z niego nie spadła).
- Zanim jeszcze ruszymy... Czemu nie powiedziałaś mi o tej ranie?

Babka patrzy w twoją stronę.
-Zapomniałam. Bałam się o tego szczeniaka. Też się bałeś, prawda?
Sięga dłonią do twojej twarzy i dotyka policzka.
Widzisz po jej twarzy, że spodziewała się normalnej skóry, może brody, ale dotknęła tylko twoją zniszczoną, popaloną maskę.
-och...
Wiesz na pewno dwie rzeczy. Dziewczyna jest zszokowana.
Dziewczyna jest niewidoma.