Welcome to Gaia! ::

Reply [ [ MY OWNER :: Fanfiction ] ]
Fanfiction [COMICHUB]

Quick Reply

Enter both words below, separated by a space:

Can't read the text? Click here

Submit

Ray Kitsune
Captain

PostPosted: Sat Apr 07, 2007 1:32 am


|| M Y ... O W N E R ||
Zsolt x Laxis story

User Image [ D I S C L A I M E R ] User Image

Characters, story and comic is created by Hippori and Ray Kitsune
Do not steal. Do not post anywhere else.
Do not use for commercial.
ASK OUR PERMISSION AND GIVE US CREDIT
IF YOU WOULD LIKE TO USE OUR WORKS!


Thank you


User Image [ C O M I C H U B ] User Image

This thread is for posting fanfiction we get from ComicHub.
Thank you so much ne! X) heart

DO NOT STEAL ANY FICTIONS & IDEAS!
THESE ARE MY OWNER FANFICTIONS,
YOU'RE NOT ALLOWED TO USE THEM
EXCEPT ONLY THIER OWN AUTHOR!!!

PostPosted: Sun Apr 08, 2007 11:26 am


Pouring Rain
My Owner Fic

My Owner @ Ray Kitsune & Hippori
Fan fiction by ComicHub


..........The roaring sound of thunder is nearing. Dark clouds are moving across the fiery red sky. It is going to rain soon. Laxis frowned and backed away from the windowpane. He hated the rain. Though he did not deny the fact that he loved the fresh air and the liveliness of the garden after the rain, he still could not and would not like rain. It brought up on him too many bad memories.

..........Daddy? mommy? where are you?

..........He saw himself, still in perfect human shape, running wild in the woods crying for his parents. The dark clouds were chasing after him. Was it his imagination? Its big black vortex looked like a hideous monster's gape from the fairytale mommy told him at bedtime. Thunders broke loud following by icy cold shower from the sky. He kept running on and on, searching for his missing parents. Until he reached there. The rain pooled into a miniature of sea. But unlike no sea, its content was dark red. As red and thick as blood. Laxis's eyes went wide. Wasn't it mommy's head at the middle of the pool? And daddy's torso?

..........One more left, huh?

..........Laxis caught sight of a pair of red eyes. They belonged to a tall thin man in all black. Framed with dark green long flowing hair, his pale face was divinely calm. Their eyes fixed for a moment that was like an eternal to Laxis. Then the stranger's red thin lips twisted up into a smirk.

..........A flash of lightening brought him back from his nightmare. What happened after his deadly encounter with the Dark Wizard was blurry. He remembered himself coming to conscious among the scattered remains of his burnt down house and charcoaled bodies of his parents. Days after days he lied there, soaked in the rain, heartbroken. He wished he were dead so that he could follow his beloved parents to wherever they went. But his body didn't allow him to. Having turned into a demi-human, he was accursed with a gift of unusual life force. He realized he could limp there forever without dying. A few more days went by when he noticed he got no tears to weep anymore. Laxis left the woods and headed to anywhere his clawed feet led him to. Cold and worn, he wandered on and on. His senses numbed in the piercing cold rain. The circumstance around him completely ignored until he slowly felt warm and dry. Maybe the rain had stopped falling.

..........My name is Zsolt. Nice to meet you, Laxis.

..........He was taken to this man's house. It was so warm under the blanket he was given. Zsolt was kind to him as much as his stern personality allowed him to. He didn't push a question on who he was and where he came from which Laxis was thankful for that. Besides, Zsolt didn't suffocate him with extra care or anything of that sort. Just a shelter and food he provided. That was a relief for Laxis as now he could not bare any extra-love showering on him. He was an accursed. A foul soul that should have been dead and unwanted.

.............Every question got its own answer but some questions need no answer...

..........Laxis's foxy ears twitched as he remembered the warmness from Zsolt's palm on his head. How long had he wished to be welcomed. How long had he wished to be loved. Just like the old days in the little cottage in the woods.

..........Outside the window, the rain still pouring down. He still hated rain. But strange he didn't feel its torturing coldness anymore.

Ray Kitsune
Captain


Ray Kitsune
Captain

PostPosted: Sun Apr 08, 2007 11:32 am


Crimson
My Owner Fic : Zsolt, Laxis, Adriana
Based on RP "Her true feeling"

My Owner @ Ray Kitsune & Hippori
Fan fiction by ComicHub


… They said money can buy everything. But why can’t I buy your love?…


..........“Thank you for shopping at our shop.”
..........Cheerful greeting with a graceful bow from a young shop attendant was heard when the last customer left the jewelry shop. She kept the jewelry cases in place before turning to her mistress behind the counter.
..........“All is done, Miss Adriana.”
..........The young mistress in her elegant black dress glanced up from her ledger and nodded in acknowledgement.
..........“Thank you, Maria. I’ve just done with the account. What a long day we had. Let’s get home.”

..........The lady owner of the most luxurious jewelry shop in downtown, Adriana was well-known for her business skill as well as her exquisite beauty. The 24-year-old lady came from a noble family. Everyone said she was so lucky she got all a girl wants. Brain, beauty, and money. But only “the lucky girl” herself knew well she was not that lucky for she could not possess what she desires the most…

..........Adriana left the shop and didn’t feel like to go back to her mansion. She walked down the alley a bit further. Her high heels clicked on the concrete pavement with every step she took. How long have I ever taken a good walk? Familiar faces greeted her now and then as she walked by of which she gracefully returned their courtesy. She walked on blocks after blocks, away from the center of the town, until a luscious garden came into her sight. It was a simple garden yet its tranquil scenario made this small greenery somehow resembled the mythical Garden of Eden. The lady chose to sit down on a lone white bench at one corner. Soft breeze blew her purple hair as she reached for her lighter.

..........She puffed out a trail of sherry-scented smoke as she mused to herself. How long have I ever been to myself? Just idly sitting here and enjoy the nature was a good relax after long day of working. Suddenly the bush before her quivered and gave way to a small figure. A boy with a pair of foxy ears and fluffy tail popped out. He startled when he saw her.

..........“Adriana-san. Ah. Did you come here to see Zsolt?”

..........“Oh. Hi Laxis. I just take a little walk for fresh air.” She automatically glanced around looking for a certain someone she expected to accompany the fox boy.

..........“What are you doing around here? Didn’t Zsolt come with you?”

..........The puppy shifted uncomfortably as he heard she mentioned his owner’s name.
..........“I… Zsolt hasn’t back home yet. So I went out to look for him.”

..........“Eh? He usually reaches home around 6 pm.” She lifted her watch. “It's only 5 pm now. One more hour till he reaches there, isn’t it?”

..........Adriana noticed the uneasiness in the young boy’s attitude.
..........“You look a little nervous. What's wrong? You can tell me. Please, sit here.” She moved aside to give seat for Laxis.

..........The fox boy sheepishly sat down besides her as he was told. He fixed his gaze at the ground. His claws kept fidgeting at the hem of his pants. Adriana let him take his time until he finally looked up and whispered softly. “May I ask you a question?”
..........“Sure. Speak up your mind. I will try my best to answer.” She humorously replied the child.
..........Laxis held his breath in hesitation before slipped out almost inaudibly.
..........“Do you…do you still love Zsolt?”

..........Adriana was stunned by Laxis’s simple question. Her entire body numbed. She felt a sudden pang at her chest. The old wound began to sting as if it was going to bleed. Bleed red crimson blood.

..........The lady stared back at the boy. She wasn’t sure why the puppy wanted to know of her feeling for his master. She was silent for a long while. Finally she sighed and softly spoke.
.........."I don't know why you're asking me this. But I must respect your courage to ask. I guess ... it's alright to tell you ... my own feeling. Just promise me you’ll keep it secret between us. Can you promise me?"
..........The puppy nodded in reply. Adriana made a small smile, drew in another sherry- flavored smoke, and then slowly told her story…

..........Crimson. Yes. It was the red passionate hue that bound her to him. Those crimson locks were the first sight that drawn her attention to him. Her first encounter with Zsolt was still vivid in her memory. The tall, red-headed man with stoic face was introduced to her as Rance’s friend at one of her house parties. Zsolt was different from other males she had known. Many men had approached her for her beauty and much more for her money. But he and Rance were exceptional. They never showed interest in her social status. That’s why the three of them became close friends. They loved to hang out together. She often stole a glance at the red-haired demon when he was off guard. Her grey eyes carefully studied his masculine features. His square jaw line, thin lips, long nose. She traced up to his one sharp crimson eye that always seemed to look at something afar. She couldn’t help wondering what he was looking at in his mind. His missing eye behind the eye patch and a long scar slashing across his stern face which Zsolt never told them how he got it. He was like a man of mystery. And she was so tempted to find out what was behind his scar.

..........She decided to ask him for a date and was glad that he didn’t turn her down. It was her who initiated a kiss. After several dates they became lovers. Along the time Zsolt was gentle to her. But Adriana could feel that their relationship was not love. She felt it that even when he was holding her in his arms, his heart was not with hers. She lay by his side yet she never existed. She would look at him while he was sleeping, observing the rise and fall of his chest. Her ivory fingertip slowly traced the mark of his scar. She yearned to kiss away all the pain whoever had inflicted on him. But as her lips was about to touch his, he flinched. Adriana’s heart sank. She was rejected even in his sleep. There was always an invisible wall between them. No matter how hard she tried to break through, Zsolt always gently pushed her aside, not even to let her in.

..........“I was the one who asked for break up.” Adriana closed her eyes as she recalled the most painful incident in her life. It was on Christmas’s Eve that she came to the final solution after so many nights of tears on her pillow.
..........“It was very hurt ... but more hurt to see him look through me. I had never been in his eyes. And I also didn't want him to force himself to be with me. He was not happy, I knew. I have never seen him ... happy from his true feeling. He accepted me because he was so kind that he didn't want to hurt my feeling. But he never knew what he did to me is more painful. So I decided to end our misery."

..........She saw herself crying softly by the fountain with her lover sat silently by her side, not dare even to hold her or dry her tears. She knew he was also sad. But he couldn’t help it. They could never manage to make it. Adriana paused and turned towards the sky. “And it was over between us.”

.........."To tell you the truth, I still love him until now. How could I forget him so easily after so many years I have loved him?"
..........She signed again as she softly went on. "I'm trying hard to erase my feeling. But ... it's so hard, you know?"

..........Laxis placed his hand upon Adriana’s. He couldn’t utter a single word so he kept silent as tears welled up his hazel eyes. A tear rolled down his cheek. The lady was surprised to see him crying.
..........“Why are you crying?”
..........“…Because… you look so sad.” He simply said, holding her hand more tightly. It was a strange sight of a small boy holding an elegant lady’s hand trying to comfort her despite he was the one in tears. Laxis couldn’t understand why he felt so sad for her. He was sorry that Zsolt and Adriana couldn’t make it. All he could do for her was crying the uncried tears for her.

..........Adriana was surprised upon hearing Laxis’s reply. He was crying for me? The puppy’s fluffy ears all drooped as well as his foxy tail. The small figure shook as he cried his eyes out. His warm tears dropped on the back of her gloved hand drop after drop. The sight before her was so touching. Adriana took her free hand to wipe Laxis’s tears on the boy’s pink cheek and smiled.
..........“You are so kind, Laxis. But you don’t need to lose you tears for me. I cried for it enough and decided not to cry anymore. You must let bygone be bygone, step forward into the future. It’s true I still love Zsolt and want him to be by my side. But both of us know well it’s impossible. I don’t regret for what I have done. It was the best way for me and Zsolt.”

..........She patted on the puppy’s head gently.
..........“Stop crying now, tough guy. Or do you want Zsolt to question why you are crying? That would bring us into problem since you promised me this would be our secret.” She grinned.
..........Laxis looked into her warm smiling face and suddenly wiped his tears away with his free hand. He locked his scruffy eyes with her beautiful grey ones.
..........“Yeah… our promise.” Laxis smiled and jumped down the bench. Then he turned to face her.
.........."I won't cry easily anymore, Adriana-san. You gave me strength... I want to be strong like you.... I used to be all alone but now..." His smile widened "I have friends...." Suddenly he felt his face was reddening, so he abruptly looked away...
.........."Ah.. Well.. I have to go back to check on Zsolt. It's half past six now. Maybe Zsolt is back and is preparing dinner. See you later, Adriana-san!"

..........He ran off then stopped in his track and ran back.
.........."Adriana-san, I forgot to tell you something."
..........“Yes?”
..........“You know? You are very pretty. There must be many guys wanna stand by your side and willing to give his life to you.” With this he beamed widely and sprinted off like a wind.
..........Adriana blinked at Laxis’s word. What did he say? The puppy must get something wrong with his head. Yes. True that many men were trying to court her. But they were all frivolous idiots. Zsolt was the best man she ever found. Another was her best friend and advisor, Rance.

..........Adriana smiled as she watched Laxis running away until his back was out of her sight. She felt so relieved having someone listening to her. Since her break up with Zsolt, she has been avoiding to admit her true feeling. She kept telling herself that it was over. That she must forget him. But she knew well that he heart would skip a beat every time she saw his piercing crimson eye. She thought the wound had fully healed. But the meeting with Laxis today had re-opened the old wound and let it bleed till her last drop of blood. Strange that it didn’t hurt as much as she thought it would be. In contrary, it felt so good after she let it out. She felt thankful for her young companion.
..........Thank you, Laxis. This is one of the best days I’ve ever had.
..........Someday soon she would look straight into that crimson eye without feeling any pain.
..........Someday soon she could bravely say it was completely over.

..........She smiled and stood up ready to head back to her mansion. Suddenly her phone rang a familiar tune. Rance was on the line. His stuttering voice was heard with Grant’s cheesy whistle in the background.
..........“Care for a drink tonight?”
..........“Sure.” Her smile widened. Even though she has lost the love from the man she loved, she still had her friends. And that was more than enough for the lucky girl.
PostPosted: Sun Apr 08, 2007 11:39 am


Memoir of the Yellow Rose
My Owner Fic : Thai language
Zsolt x Adriana

My Owner @ Ray Kitsune & Hippori
Fan fiction by ComicHub


..........ฉันชื่อ อาเดรียน่า นี่คือบันทึกเล่มแรกและเล่มเดียวของฉัน อัลเบิร์ต พ่อบ้านที่ฉันเคารพรักเสมือนเป็นญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งมอบสมุดบันทึกเล่มนี้ให้ฉันในวันเกิดครบรอบปีที่ 23 ของฉัน อัลเบิร์ตบอกกับฉันว่าการเขียนจะทำให้เรารู้จักตัวเองมากขึ้น อัลเบิร์ตรู้ดีว่าฉันไม่ใช่คนที่จะชอบเขียนบันทึกนอกเหนือจากเรื่องงาน แต่ถึงกระนั้นเขาก็บอกฉันว่า บางทีอาจจะมีสักวันที่ฉันอยากจะเขียนอะไรขึ้นมา ไม่นึกเลยว่าวันนี้ฉันจะมีโอกาสหยิบสมุดบันทึกเล่มนี้ออกมาจากก้นลิ้นชัก เพื่อบันทึกเรื่องราวของฉันที่ทยอยเรียงร้อยเป็นถ้อยคำบนหน้ากระดาษสีขาว

..........ใครๆก็บอกว่า อาเดรียน่า เป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลก ก่อนหน้านี้ฉันเองก็คิดเช่นนั้น ฉันเกิดมาในตระกูลคหบดีที่มีคนนับหน้าถือตามากที่สุดตระกูลหนึ่ง รูปโฉมของฉันก็ไม่เป็นสองรองใคร และเป็นเจ้าของร้านจิวเวลรีที่ใหญ่เป็นอันดับหนึ่งของเมือง ฉันเป็นที่หมายปองของบรรดาผู้ชายในเมืองนี้ แน่นอนว่าฉันไม่ได้ผูกพันกับใครเป็นพิเศษ ฉันรู้ว่าพวกเขามองฉันและเห็นแต่เงาสะท้อนของลาภยศและชาติตระกูลผ่านทางผู้หญิงที่ชื่ออาเดรียน่า ถึงแม้จะเป็นความรู้สึกที่ฉาบฉวย แต่ฉันก็ภูมิใจที่ฉันเป็นที่หนึ่ง ชีวิตของฉันไม่เคยรู้จักคำว่าสูญเสีย ไม่เคยรู้จักคำว่าพ่ายแพ้ จวบจนกระทั่งวันที่ฉันได้พบกับเขา คนที่มอบความพ่ายแพ้ให้ฉันเป็นคนแรก

..........ฉันพบกับเขาครั้งแรกในงานปาร์ตี้ ฉันเองก็จำไม่ได้แล้วมันเป็นงานอะไร ฉันถูกห้อมล้อมด้วยเพื่อนฝูงมากหน้าหลายตา แต่ทันทีที่ร่างสูงของเขาก้าวพ้นประตูเข้ามา เส้นผมสีแดงเพลิงของเขาก็สะกดสายตาให้ฉันจับจ้องอยู่ที่เขา

..........“อาเดรียน่า ผมจะแนะนำเพื่อนในวงดนตรีให้รู้จัก นี่ โซลท์ เป็นมือกีตาร์ให้วงของผม” แรนซ์ สหายที่ฉันนับถือในมิตรภาพที่เสมอต้นเสมอปลายแนะนำให้ฉันรู้จักกับชายเจ้าของเรือนผมสีแดงเพลิงคนนี้

..........“ยินดีที่ได้รู้จัก”
..........เสียงทุ้มของเขากล่าวทักทายเพียงสั้นๆ ดวงตาสีแดงเพลิงเฉกเช่นเดียวกับสีผมนั้นช่างเรียบเฉยราวกับไม่ยินดียินร้ายกับงานสังสรรค์หรูหราตรงหน้า ตลอดการสนทนาในค่ำคืนนั้น เขามักจะเป็นฝ่ายนิ่งฟังแรนซ์กับฉันคุยกันซะมากกว่า สักพักใหญ่เขาก็ปลีกตัวออกไปที่ระเบียง ท่าทางเขาจะเป็นคนที่รักสันโดษน่าดูเลยทีเดียว แรนซ์ถูกเพื่อนกลุ่มใหญ่ลากไปคุยด้วย ฉันจึงสบโอกาสผลักบานประตูระเบียงออกไป สายลมเย็นสบายของคืนฤดูร้อนพัดเอื่อยมาต้องผิว พาเอากลิ่นหอมจางๆของบลูเมนทอลมาสู่โสตสัมผัสของฉัน ที่ระเบียงอีกฟาก เงาร่างสูงเร้นกายอยู่ในร่มเงาของซุ้มต้นกุหลาบป่า เห็นเพียงไฟแดงวาบจากปลายบุหรี่ที่เขากำลังสูบ ดูราวกับดวงตาสีแดงก่ำของสัตว์นักล่ายามค่ำคืน เสียงรองเท้าส้นสูงของฉันดังกระทบพื้นเป็นจังหวะเบาๆทำให้เขาเบือนหน้าหันมามอง ฉันคีบบุหรี่มวนบางออกมาจากกระเป๋าถือ /คลิก/ เสียงโลหะกระทบกันเบาๆก่อนที่ไฟแช็คสีเงินยวงจะถูกจ่อมาที่ปลายบุหรี่ของฉัน ดูเหมือนว่าเพื่อนใหม่ของฉันคนนี้จะเป็นสุภาพบุรุษใช้ได้เลยทีเดียว เราสองคนสูบบุหรี่อยู่เงียบๆท่ามกลางเสียงหริ่งเรไรระงม เสียงดนตรีและเสียงหัวเราะครื้นเครงจากในงานดังแว่วอยู่ไกลๆ

..........“คุณไม่ชอบงานปาร์ตี้เหรอ” ฉันถามโดยที่ไม่มองหน้าเขา
..........“ผมชอบดูดาวมากกว่า” คำตอบที่ไม่ตรงคำถาม แต่ก็ทำให้ฉันอดยิ้มที่มุมปากไม่ได้ ฉันเงยหน้ามองดูท้องฟ้าผ่านม่านควันบุหรี่สีเทาจาง ท้องฟ้ายามราตรีเป็นสีดำสนิทดั่งผ้ากำมะหยี่เนื้อดี ประดับประดาด้วยดวงดาวนับร้อยนับพันที่แข่งกันอวดแสงประกายระยิบระยับในเวิ้งทะเลแห่งอัญมณี
..........“คุณกับแรนซ์รู้จักกันมานานแล้วเหรอ”
..........“เคยเจอหน้ากัน 2-3 หนที่ร้านเครื่องดนตรี จนกระทั่งแรนซ์ชวนให้มาร่วมวง” คำตอบประหยัดเหมือนเคยสิน่า

..........หลังจากวันนั้น ฉันก็ได้เจอเขาบ่อยขึ้น แรนซ์มักจะพาเขามาที่ร้านที่ฉันดื่มประจำ ไม่นานนักเราสามคนก็กลายเป็นเพื่อนดื่ม แรนซ์เป็นคนร่าเริง ตรงไปตรงมา เขามักจะเป็นฝ่ายมีเรื่องแปลกๆมาเล่าให้ฟังเสมอ และทุกครั้งโซลท์จะนั่งฟังเงียบๆพลางจิบเหล้าในมือ นานๆทีถึงจะออกความเห็นอะไรสักอย่าง ความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนของเราดำเนินไปพักใหญ่จนฉันแน่ใจว่าเขาไม่ได้คบฉันที่สถานะทางสังคม และฉันเองก็แน่ใจว่ารู้สึกกับเขาเกินเพื่อน วันหนึ่งในปลายฤดูร้อนฉันตัดสินใจเอ่ยปากบอกเขาไปว่า ฉันชอบเขา
..........“ถ้านายยังไม่มีใคร ไม่ลองมาคบกันดูล่ะ”
..........เขาเงียบไปอึดใจ ฉันหมุนแก้วมาร์ตินีในมือเล่นกลบเกลื่อนความประหม่า พลางกลั้นใจคอยฟังคำตอบจากเขา
..........“ก็ได้” คือคำตอบสั้นๆที่ทำให้ใจฉันพองโต

..........แล้วเราสองคนก็คบกัน ความรักของเราไม่หวือหวาเหมือนวัยรุ่น อาจเพราะเราต่างก็เลยวัยที่มองโลกเป็นสีชมพูไปแล้วกระมัง ฉันมักจะแวะไปหาเขาที่บ้านหลังเลิกงาน โซลท์อาศัยอยู่ตัวคนเดียวในบ้านหลังเล็กที่ล้อมรอบด้วยสวนดอกเดซี่สีขาวสะอาดตา สำหรับผู้ชายแล้วจัดว่าเขาเป็นคนที่เนี้ยบน่าดูทีเดียว โซลท์ยังคงเป็นคนพูดน้อยแม้เมื่อเราอยู่กันตามลำพัง อยู่กับเขาฉันรู้สึกว่าตัวเองพูดเก่งขึ้น ฉันมักจะเล่าเรื่องที่ฉันทำ ผู้คนที่ฉันพบปะในแต่ละวันให้เขาฟัง ฉันอยากให้เรื่องของฉันเป็นส่วนหนึ่งของเขาบ้าง แม้ในช่วงขณะที่เขานั่งฟังเงียบๆอยู่นี่ก็ตามที

..........ฉันค้างที่บ้านโซลท์ทุกวันสุดสัปดาห์ ทุกครั้งที่ฉันพบเขาฉันก็รักเขามากขึ้นทุกทีๆ ฉันหวังว่าเขาเองก็คงจะรักฉันบ้างเหมือนกัน รสสัมผัสของเขาทำให้ฉันไหวหวั่น แต่ระหว่างเราสองคนก็ยังคงมีม่านบางๆที่มองไม่เห็นกั้นอยู่ โซลท์ไม่เคยพูดถึงเรื่องของตัวเอง แรนซ์กับฉันคาดเดาว่าโซลท์คงจะมีอดีตที่อยากจะลืม แรนซ์ไม่เคยถาม และฉันเองก็ไม่เคยคาดคั้นให้เขาเล่า ร่องรอยของความขมขื่นที่ฝากไว้บนใบหน้าของเขาบอกชัดว่าอดีตของเขาคงจะหนักหนาสาหัสน่าดู ฉันตั้งความหวังไว้ว่าสักวันเขาจะเปิดใจให้ฉัน และยอมให้ฉันได้ร่วมรับรู้เรื่องราวของเขาบ้าง

..........แต่ทว่า วันนั้นไม่เคยได้มาถึง...

..........เราสองคนไม่เคยทะเลาะกันเลยสักครั้ง แต่กระนั้นม่านหมอกแห่งความกังวลที่ห่อหุ้มจิตใจฉันอยู่ก็ไม่จางหายไปหากกลับทวีมากขึ้นทุกที โซลท์ไม่เคยปฏิเสธฉัน ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม เขาจะปล่อยให้ฉันเป็นคนตัดสินใจทุกอย่าง โดยเขาพร้อมที่จะทำตามสิ่งที่ฉันเอ่ยปากเสมอ เขาไม่เคยขัดใจฉันเลยสักครั้งเดียว แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการ ฉันอยากให้เขาพูดความต้องการของเขาให้ฉันรับรู้บ้าง ระยะห่างระหว่างเราสองคนยังคงเท่าเดิม แม้ในเวลาที่เขากอดฉัน หรือแม้เวลาที่กายของเราแนบชิด ฉันอดที่จะรู้สึกไม่ได้ว่าใจของเขาไม่ได้อยู่ที่ฉัน สายตาของเขามักจะเหม่อมองไปยังที่ๆไกลแสนไกลที่ฉันไม่มีวันตามไปถึง

..........คืนหนึ่งในกลางฤดูฝน ฉันมารอเขาที่บ้าน เช่นเดียวกับทุกครั้ง เราสองคนเข้าหากันราวกับน้ำมันกับไฟ เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ฉันอิงแอบไออุ่นอยู่กับร่างใหญ่ หูก็เงี่ยฟังเสียงฝนตกกระทบบานหน้าต่างเป็นจังหวะ เสียงหายใจเบาๆของคนนอนข้างๆทำให้ฉันรู้ว่าวันนี้เขาคงเพลียมากทีเดียว ไหนจะซ้อมดนตรีมาทั้งวัน ถึงยังงั้นเขาก็ไม่ปฏิเสธเมื่อฉันกระซิบบอกว่าฉันต้องการเขา ฉันเหลือบตาขึ้นมองร่างสูงใหญ่ที่นอนหลับสนิทอยู่เคียงข้าง แสงจันทร์สลัวที่สาดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาอาบร่างของเขาให้ดูขาวซีด เส้นผมสีแดงเพลิงสะบัดปรกครึ่งหน้า และกระจายอยู่บนผ้าปูที่นอนสีขาว ขับให้เสี้ยวหน้าของเขายิ่งดูขาวซีดราวกับตุ๊กตา มีเพียงเสียงหายใจเบาๆและหน้าอกที่กระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะหายใจเท่านั้นที่บอกให้รู้ว่าเขายังมีชีวิต ฉันเพ่งพิจารณาใบหน้ายามนอนหลับของเขา รูปหน้าคมคาย ปากเม้มเหยียดตรง จมูกโด่งเป็นสัน เปลือกตาปิดสนิทบดบังดวงตาสีแดงเข้มที่เหมือนมีมนต์สะกดให้ฉันไม่อาจละสายตาไปจากเขาได้ รอยแผลเป็นสีชมพูซีดที่พาดผ่านหว่างคิ้วเป็นแนวฉกรรจ์ มันคงจะเคยเจ็บมากทีเดียว ใครกันหนอที่ฝากบาดแผลเช่นนี้ไว้กับเขา โซลท์ไม่เคยปริปากพูดถึงที่มาของแผล หรือสาเหตุที่เขาเสียตาขวาไป

..........“มันไม่สำคัญหรอก” เขามักจะตัดบทเช่นนี้เสมอ

..........ฉันเอื้อมมือไปหมายจะไล้ปลายนิ้วบนรอยแผล แต่ทันทีที่เขารู้สึกถึงสัมผัสร่างกายของเขาก็สะบัดปัดมือของฉันออกโดยที่ไม่รู้ตัว ฉันลุกขึ้นนั่งบนเตียงพลางทอดสายตามองร่างของคนรักอย่างปวดร้าว กำแพงที่เขาสร้างขึ้นช่างสูงตระหง่านและแข็งแกร่งเสียยิ่งนัก และฉันไม่ได้รับอนุญาตให้ข้ามผ่านกำแพงของเขาเสียที ฉันแต่งตัวและออกจากบ้านโซลท์ไปในกลางดึก สายฝนยังคงโปรยปราย ละอองฝนที่ปลิวมาต้องกายช่างเย็นเฉียบ แต่หัวใจของฉันเย็นเยียบยิ่งกว่านั้น...


โซลท์รักฉันบ้างไหม


..........เป็นคำถามที่ฉันเพียรพยายามหาคำตอบ เขาจะโหยหาฉัน ปรารถนาฉัน เหมือนที่ฉันโหยหาเขา ปรารถนาเขาบ้างไหม ฉันทดสอบเขาด้วยการพบกันเขาน้อยลง จากทุกสัปดาห์เป็นสัปดาห์เว้นสัปดาห์เรื่อยมาเป็นเดือนละครั้ง เรายังคงเจอกันที่ร้านดื่ม ที่นั่นบรรยากาศยังคงเหมือนเดิม แรนซ์กับฉันเป็นฝ่ายพูดคุย ในขณะที่เขานั่งฟังพลางจิบเครื่องดื่มเงียบๆ เขาไม่มีทีท่าว่าจะประหลาดใจหรือแม้แต่ถามเหตุผลเลยแม้แต่น้อย
..........สำหรับเขาแล้วฉันมีค่าแค่ไหน...

..........บ่ายวันหนึ่ง แรนซ์แวะมาที่ร้าน ทันทีที่เขาเห็นหน้าฉัน รอยยิ้มที่เคยมีของเขาก็หยุดชะงัก เขามองฉันนิ่งก่อนจะพูดเสียงเบาว่า
..........“เธอร้องไห้”
..........ฉันสะดุ้ง ทำไมแรนซ์ถึงรู้ ฉันว่าฉันแต่งหน้าปกปิดรอยแดงช้ำที่ดวงตามาดีแล้วเชียว ฉันเสกลบเกลื่อนว่าเพราะตรวจบัญชีอยู่จนดึกดื่นต่างหาก แรนซ์เม้มริมฝีปากแน่นไม่เอ่ยถามอะไรอีก

..........วันเวลาแห่งความอึมครึมผ่านไปช้าๆจนย่างเข้าฤดูหนาว สถานการณ์ยังคงเหมือนเดิมจนฉันทนไม่ไหวต้องเป็นฝ่ายไปพบเขาอีกแล้ว เขายังไม่กลับบ้าน จริงสินะ แรนซ์เคยบอกว่าช่วงนี้วงดนตรีต้องซ้อมหนักเตรียมแสดงคอนเสิร์ตช่วงสิ้นปี หนังสือพิมพ์และซองจดหมายยังคงเสียบอยู่ที่ตู้รับจดหมาย เขาคงรีบออกจากบ้านแต่เช้าจนไม่ทันเก็บหนังสือพิมพ์ ฉันใช้กุญแจสำรองที่เขาเคยให้ไว้ไขเข้าไปข้างใน บ้านยังคงเรียบร้อย มีเพียงถ้วยกาแฟเปล่าที่วางค้างไว้บนโต๊ะอาหารเท่านั้นที่บ่งบอกว่าเจ้าของบ้านมีภารกิจเร่งด่วน ฉันเก็บถ้วยกาแฟไปล้างพลางคิดในใจว่าบางทีวันนี้อาจจะไม่เหมาะที่จะเจอกับเขา เขาอาจจะเหนื่อยจนอยากล้มตัวลงนอนทันทีเลยก็ได้ ก่อนกลับฉันเข้าไปในห้องนอนตั้งใจจะเอาจดหมายไปวางให้บนโต๊ะทำงาน อาจจะเพราะความนึกสนุก ฉันถึงได้ถือวิสาสะเปิดลิ้นชักของเขา โซลท์เก็บอะไรไว้บ้างนะ... เอกสาร... โน้ตดนตรี... และ...

..........รูปถ่ายสีซีดจางของเขากับหญิงสาวผมยาวในชุดขาว

..........ฉันไม่เคยคิดริษยาหรือหึงหวงแฟนเก่าของใคร เพราะฉันเชื่อมาตลอดว่าฉันไม่ได้ด้อยไปกว่าใครทั้งนั้น แต่ทันทีที่ฉันได้เห็นรูปถ่ายเก่าๆใบนี้ ความภาคภูมิใจของฉันก็พังทลายลง หญิงสาวในภาพถ่ายมีรอยยิ้มละไม ในอ้อมแขนของเธอมีช่อดอกเดซี่สีขาวบริสุทธิ์ ดอกไม้แบบเดียวกับที่เจ้าของบ้านเฝ้าปลูกและทนุถนอม ชายหนุ่มผมสีแดงเพลิงในภาพมีสีหน้าขัดเขินเหมือนจะอายกล้อง สีหน้าที่เขาไม่เคยทำให้ฉันเห็นมาก่อน รูปใบนี้เป็นเหมือนจิ๊กซอว์ชิ้นสุดท้ายที่ทำให้ฉันค้นพบคำตอบของคำถามที่ฉันพร่ำถามตัวเองมานาน


โซลท์รักฉันบ้างไหม...


..........ดูจากความเก่าคร่ำของรูปถ่ายก็พอจะบอกได้ว่าช่วงเวลาในภาพได้ผ่านพ้นมาแสนเนิ่นนาน เธอคนนี้อาจจะสิ้นอายุขัยไปนานแล้ว แต่ความสำคัญของเธอ ตัวตนของเธอ ยังคงมีชีวิตอยู่ในหัวใจของเขา นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกถึงรสขมขื่นของความพ่ายแพ้ บางทีที่เขาชอบมองดูดาวบนฟ้า เขาอาจจะกำลังมองหาวิญญาณของเธอที่กลายเป็นดาวดวงไหนสักดวงบนท้องนภาอันกว้างใหญ่กระมัง ฉันเก็บรูปถ่ายไว้ในลิ้นชักตามเดิม และวางกุญแจสำรองคืนให้บนโต๊ะทำงาน แล้วก็จากไปเงียบๆ

..........หลังจากคิดใคร่ครวญอยู่นานฉันก็ตัดสินใจปลดปล่อยเขาจากฉัน และปลดปล่อยตัวฉันเองจากความรักที่เจ็บปวด เราเลิกกันในวันคริสต์มาส ฉันตั้งใจว่าจะไม่ร้องไห้แต่น้ำตาก็ยังไหลออกมาจนได้ โซลท์นั่งนิ่งอยู่ข้างๆฉัน ไม่งอนง้อ ไม่ต่อว่า ไม่แม้แต่ถามเหตุผล เขาไม่เคยขัดใจฉันจนนาทีสุดท้าย

..........หลังจากวันนั้นฉันก็เก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน อัลเบิร์ตรายงานว่าแรนซ์กับแกรนท์มาขอพบ แต่ฉันในตอนนี้ยังไม่อาจยิ้มต้อนรับใครด้วยหัวใจที่กำลังร่ำไห้ ฉันในตอนนี้ช่างป็นผู้หญิงอ่อนแอที่ดูไม่ได้เอาเสียเลย
..........“คุณแรนซ์ฝากข้อความถึงคุณหนูว่าพวกเขาเป็นห่วงคุณหนูมาก”
..........อัลเบิร์ตรายงานเรียบๆ ฉันยังคงนั่งเงียบไม่ไหวติง ถ้วยน้ำชากลิ่นหอมอ่อนๆถูกวางไว้บนโต๊ะใกล้ๆ พร้อมกับกระแสเสียงอ่อนโยนของชายชราเหมือนยามที่เขามักใช้พูดกับเด็กหญิงอาเดรียน่าตัวน้อย
..........“ชาคาโมมายด์ร้อนๆจะช่วยให้คุณหนูสดชื่นขึ้น”
..............


..........กาลเวลาคือยารักษาบาดแผลที่ดีที่สุด แม้ว่าฉันไม่เห็นด้วยกับคำกล่าวนี้เท่าไรนัก แต่น่าแปลกที่หัวใจที่แหลกสลายของฉันค่อยๆฟื้นตัวขึ้นช้าๆ ความรักของฉันเริ่มต้นและจบลงไปแล้ว แต่ใช่ว่าชีวิตของฉันจะจบสิ้นลงตามไปด้วยเสียเมื่อไหร่ ฉันยังคงมีเพื่อน มีครอบครัว มีคนที่คอยห่วงใยฉันไม่ใช่หรือ ฉันจำเป็นต้องลุกขึ้นยืนบนสองขาของตัวเองให้ได้อีกครั้ง ในวันที่ฉันพร้อมกลับไปเป็นอาเดรียน่าคนเดิม แรนซ์เป็นคนแรกที่วิ่งโร่มาพบฉันที่ร้าน ฉันขอโทษที่ทำให้เขาเป็นห่วง แกรนท์ตามมาเป็นรายถัดมา เจ้าเด็กแสบแอบขายพี่ชายมันให้ฉันฟังว่า แรนซ์เองก็กินไม่ได้นอนไม่หลับระหว่างที่ฉันหายหน้าไปเหมือนกัน และสำหรับโซลท์ เรายังคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ฉันรู้ว่าเขาก็คงรู้สึกผิดที่เรื่องมันลงเอยแบบนี้ ฉันยืนยันว่ามันไม่ใช่ความผิดของเขาเลยแม้แต่น้อย แต่เขาก็ยังยืนกรานขอโทษ
..........“ถ้าอย่างนั้น ฉันขอร้องอะไรเธออย่างนึงได้มั้ย โซลท์”
..........“เวลาที่เธอเห็นดอกกุหลาบสีเหลือง เธอช่วยคิดถึงฉันบ้างสักนิดก็แล้วกัน”
..........กุหลาบสีเหลือง ดอกไม้ที่เขาเคยเลือกให้ฉันตอนที่เราเดทกันครั้งแรก ฉันเคยแต่ได้รับดอกกุหลาบสีแดงแทนความรักจากชายหนุ่ม แต่เมื่อถามเหตุผล คำตอบของโซลท์คือ
..........“มันเหมาะกับเธอดี”
..........กุหลาบสีเหลือง... ความรักที่มีพื้นฐานจากมิตรภาพ
..........โซลท์พยักหน้าน้อยๆก่อนจะรับคำ
..........“ต่อไปนี้ สำหรับฉัน กุหลาบสีเหลืองเป็นของเธอ”
..............

..........ฤดูกาลหมุนเวียนเปลี่ยนไปอีก หากจะบอกว่าฉันเลิกรักเขาแล้วก็คงโกหก นัยน์ตาสีเพลิงของเขายังทำให้ฉันใจเต้นได้อยู่ ...ถึงมันจะน้อยลงไปบ้างแล้วก็ตาม... ฉันยังคงคอยเฝ้ามองดูเขาอยู่ห่างๆเสมอ ฉันหวังว่าสักวันเขาจะได้พบกับคนที่สามารถเติมเต็มช่องว่างในหัวใจของเขาได้ คนที่จะทำให้เขายิ้มและหัวเราะได้ คนที่มีความสำคัญกับเขาอย่างแท้จริง

..........“มีใครเห็นลักซิสบ้างมั้ย”
..........น้ำเสียงเครียดๆกับริ้วรอยกังวลฉายชัดบนใบหน้ายามที่เขากระหืดกระหอบมาถามหาสัตว์เลี้ยงที่หายไป ฉันรู้สึกชาวาบไปทั้งตัว โซลท์ไม่เคยแสดงความรู้สึกกระวนกระวายมากขนาดนี้ให้เห็นมาก่อนเลย หลังจากที่โกลาหลกับการตามหาอยู่ถึงสองวันเต็ม แรนซ์ก็ได้รับแจ้งจากเถ้าแก่ร้านเหล้าว่าเจอลักซิสแล้ว เจ้าหมาน้อยหลงทางไปอยู่กลางเขาได้ยังไงไม่มีใครรู้ เย็นนั้นฉันแวะไปที่บ้านโซลท์ เขากำลังอบรมเจ้าตัวเล็กยกใหญ่ ฉันเลยเข้าไปเป็นกรรมการพักยก ฉันพาลักซิสออกมานั่งเล่นในสวน สวนสวยที่เคยมีดอกเดซี่สีขาวบริสุทธิ์บัดนี้แซมด้วยสีเหลืองสดใสของดอกทานตะวัน ฉันนิ่งมองเดมิฮิวแมนตัวน้อย ในใจพลันหวนกระหวัดนึกถึงคำพูดของเจเรียนเมื่อตอนที่เขาแวะมาหาฉันที่บ้าน

..........“มีแต่คนที่เคยผ่านการสูญเสียอย่างใหญ่หลวงด้วยกันเท่านั้นที่จะเข้าใจความสูญเสียของโซลท์ได้”

..........ฉันไม่เคยผ่านการสูญเสียจึงไม่อาจเข้าใจความโศกเศร้าของโซลท์ แต่หลังจากที่ฉันได้เห็นปฏิกิริยาที่โซลท์มีต่อเด็กคนนี้แล้ว ฉันก็มั่นใจว่าบางทีเด็กคนนี้แหละที่จะเป็นกุญแจไขหัวใจที่ปิดตายของเขาได้ น่าเศร้าที่คนนั้นไม่ใช่ฉัน...

..........“ลักซิส” ฉันเชยคางของเจ้าตัวเล็กขึ้นเบาๆ นัยน์ตาสีน้ำผึ้งของเด็กน้อยจับจ้องอยู่ที่ดวงตาสีเทาของฉัน
..........“สัญญากับฉันข้อนึงได้มั้ยว่าเธอจะอยู่เคียงข้างโซลท์ อย่าจากไปไหน อย่าทิ้งให้เขาต้องอยู่คนเดียว” ฉันไม่อยากเห็นเขาเจ็บปวดที่ต้องสูญเสียคนที่รักอีกต่อไปแล้ว
..........“ช่วยทำให้เขามีความสุขที” ช่วยรักเขาแทนส่วนของฉันที
..........ลักซิสกุมมือฉันไว้แน่นพลางพยักหน้าอย่างมุ่นมั่น แม้ไม่ได้เอ่ยเป็นคำพูดใดๆ แต่ความมั่นคงของคำสัญญาฉายชัดในดวงตาสีน้ำผึ้งคู่นั้น

..........ก่อนฉันจะกลับบ้านในเย็นนั้น ลักซิสวิ่งตามฉันมาที่รถ เจ้าตัวเล็กยื่นกระถางดอกไม้ให้ฉัน ข้างในมีกล้าดอกกุหลาบสีเหลืองดอกตูมอยู่ 1 ดอก
..........“ผมให้ตอบแทนที่อาเดรียน่าซังซื้อกระถางของบอนบอนมาเปลี่ยนแทนอันที่ผมทำตกแตก”
..........“ทำไมให้ดอกกุหลาบสีเหลืองฉันล่ะ” ฉันถามเสียงเบาหวิว
..........เจ้าตัวน้อยเอียงคอทำท่าคิดอยู่ครู่หนึง ก่อนจะตอบซื่อๆว่า
..........“มันเหมาะกับอาเดรียน่าซังดีฮะ”
..........ฉันยิ้มกว้าง ณ บัดนี้ ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมโซลท์ถึงเปิดใจให้เด็กคนนี้ การสูญเสียพรากสิ่งสำคัญไปจากเราได้ก็จริง แต่ในขณะเดียวกันมันก็นำพาให้เราได้พบกับสิ่งมีค่าสิ่งใหม่เสมอ
..........“ขอบใจมากนะลักซิส”
..........เจ้าตัวเล็กยิ้มแต้จนตาหยีพลางโบกมือบ๊ายบายส่งฉันจนลับสายตา
..............

..........บันทึกของฉันคงจะจบลงเพียงเท่านี้ แต่เรื่องราวของฉันและคนที่ฉันรักยังคงดำเนินต่อไปเหมือนฤดูกาลที่ไม่สิ้นสุด วันพรุ่งนี้กุหลาบดอกตูมจะค่อยๆผลิบานต้อนรับรุ่งอรุณของวันใหม่ เช่นเดียวกับตัวฉัน ความรักครั้งใหม่จะมาถึงเมื่อใดก็ยังไม่รู้ แต่ที่สำคัญ ณ วันนี้เวลานี้ฉันมีความสุขอยู่กับผองเพื่อนและครอบครัว ห้อมล้อมด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของบรรดาคนที่ฉันรัก นั่นก็เพียงพอแล้ว


/ จบ /

Ray Kitsune
Captain


Ray Kitsune
Captain

PostPosted: Sun Apr 08, 2007 11:45 am


White Christmas
My Owner Fic : Thai language
Rance x Adriana

My Owner @ Ray Kitsune & Hippori
Fan fiction by ComicHub


..........รถคอร์เว็ทสีดำเป็นมันปลาบชะลอความเร็วลงเมื่อเข้าเขตย่านพักอาศัยราคาแพง ก่อนจะค่อยๆหยุดสนิทที่ริมทางเท้าใกล้กับรั้วสูงของคฤหาสน์สีขาวหลังมหึมา เครื่องยนต์หกสูบที่ครางหึ่งอย่างทรงพลังมาตลอดทางค่อยๆเงียบเสียงลงเมื่อชายหนุ่มบิดกุญแจดับเครื่อง แรนซ์เหลียวไปมองร่างบางของคนที่นั่งอยู่เบาะหน้าข้างคนขับ เส้นผมสีชมพูเข้มของหญิงสาวปรกระใบหน้าไปครึ่งหนึ่ง เห็นเพียงปลายจมูกโด่งกับริมฝีปากอิ่มสวยได้รูป เปลือกตาของหญิงสาวปิดสนิทอยู่เบื้องหลังเรือนผมสลวย แรนซ์โน้มตัวไปพิงพวงมาลัยรถ สายตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้ายามหลับของหญิงสาว ท่ามกลางความเงียบสงัดของรัตติกาล เสียงลมหายใจเบาๆเป็นจังหวะสะท้อนอยู่ในตัวรถเป็นสรรพสำเนียงเดียวที่เขาได้ยินในขณะนี้

..........ก่อนหน้านั้นหนึ่งชั่วโมง เขาเพิ่งจะเสร็จจากซ้อมดนตรีและกำลังเก็บเครื่องดนตรีลงกระเป๋า เขาเหลือบเห็นข้อความที่ฝากไว้ในโทรศัพท์มือถือ


ช่วยมารับที่คลับ Abyss ที
จาก อาเดรียน่า
เวลา 23.48 น.


..........แรนซ์เหลือบดูนาฬิกาข้อมือ 00.16 น. แล้ว เธอจะยังคงคอยเขาอยู่ที่นั่นรึเปล่านะ โดยไม่ทันคิดเขารีบโบกแท็กซี่ไปยังร้านที่ว่าทันที เขาใจชื้นที่เห็นรถคอร์เว็ทของเธอยังคงจอดอยู่ที่หน้าร้าน เมื่อเดินเข้าไปในร้านเขาเห็นเธอนั่งอยู่ที่เคานท์เตอร์บาร์ ที่เก้าอี้ข้างๆมีชายหนุ่มท่าทางสำอางพยายามชวนเธอคุย แรนซ์ชั่งใจอยู่ชั่วขณะ เขาควรจะเข้าไปรึเปล่านะ สำหรับเธอแล้วเขาเป็นเพียงแค่เพื่อนเท่านั้นไม่ใช่หรือ เธอจะคบกับใครเขาก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าไปก้าวก่ายไม่ใช่หรือไง และอีกสารพันคำถามที่ผุดขึ้นมาในหัว แต่พลันห้วงคำนึงของเขาก็สะดุดกึกลงเมื่อมือของเจ้าหนุ่มนั่นเริ่มคว้าข้อมือของเธอ แรนซ์ปราดเข้าไปทันที

.........."กลับกันได้แล้ว อาเดรียน่า" เขาเอ่ยเสียงเข้ม พยายามแผ่รังสีอำมหิตใส่เจ้าหนุ่มมือไวคนนั้น เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วก็ยิ้มหวาน เขาอดคิดไม่ได้ว่าเธอเผื่อแผ่รอยยิ้มนี่ให้เจ้าหมอนั่นด้วยรึเปล่า แรนซ์พยุงเธอไปขึ้นรถ เมื่ออยู่ใต้แสงไฟเขาสังเกตเห็นว่าใบหน้าของเธอซับสีเลือดอ่อนๆ และก้าวเดินของเธอก็ไม่ค่อยมั่นคงนัก

.........."ขอบคุณที่มาช่วยฉันนะ วันนี้ดื่มหนักเกินไปหน่อย" เขาได้กลิ่นแอลกอฮอล์จางๆจากลมหายใจของเธอ ก่อนจะคว้ากุญแจรถจากมือของเธอและเริ่มเคลื่อนรถออกไปตามถนนใหญ่ เขาพยายามมุ่งความสนใจไปยังเส้นทางเบื้องหน้า หูก็คอยเงี่ยฟังเสียงพึมพำไม่เป็นภาษาเบาๆจากคนเมาที่นั่งข้างๆ จนกระทั่งเสียงนั้นถูกแทนที่ด้วยเสียงหายใจเป็นจังหวะช้าๆ

...............

..........ชายหนุ่มถอนหายใจพลางไขกระจกหน้าต่างลงพอให้สายลมเย็นโชยพัดเข้ามาในรถเพื่อขับไล่ละอองฝ้าที่เกาะที่หน้ากระจก นี่ถ้าเขาไม่ได้สังเกตเห็นข้อความที่เธอฝากไว้ หรือถ้าเขาไม่สนใจที่จะมาตามหาเธอ ไม่สิ ยังไงๆเขาก็ต้องรีบกุลีกุจอมาเพื่อพบเธออยู่ดี ไม่มีทางเป็นอื่นไปได้หรอก ร่างบางยังคงนอนหลับใหลไม่ได้สติเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ แรนซ์อดนึกไม่ได้ว่าถ้าคนที่นั่งอยู่ตรงนี้ไม่ใช่เขาแต่เป็นเจ้าหนุ่มท่าทางกรุ้มกริ่มนั่น เธอจะทำยังไง ใจนึงก็อยากจะต่อว่าที่เธอช่างไม่ระวังตัวเอาเสียเลย แต่อีกใจนึงก็อดที่จะดีใจไม่ได้ที่คนที่เธอนึกถึงในสถานการณ์คับขันแบบนี้ก็คือเขา สายลมเย็นแห่งเหมันตฤดูพัดผ่านต้องผิวเนื้อทำให้คนที่หลับอยู่ไหวตัวน้อยๆ ชายหนุ่มถอดเสื้อแจ็คเก็ตของตัวเองออกคลุมให้หญิงสาว พลันศีรษะของเธอก็เอนเข้าหาเมื่อเธอรู้สึกถึงไออุ่น แรนซ์ตกใจถอยหลังกรูดไปชิดประตูรถแต่เนื้อที่ในรถสปอร์ตคันเล็กที่แสนจะจำกัดทำให้เขาหนีไปไหนไม่ได้ไกล เส้นผมสลวยหอมกลิ่นดอกไม้อ่อนๆกระจายอยู่บนบ่าเขา หัวใจของเขาเต้นรัวเป็นตีกลอง จะไม่แปลกใจเลยถ้าเธอจะตื่นเพราะได้ยินเสียงหัวใจเขาเต้นแรง

..........แต่เธอก็ไม่ตื่น แรนซ์นั่งนิ่งไม่กล้าขยับเขยื้อนอยู่ราว 5 นาทีได้
.........."อาเดรียน่า" เขาลองเรียกชื่อเธอเบาๆ เขาคิดไปเองรึเปล่านะว่าเสียงตัวเองฟังดูปร่าๆยังไงชอบกล
..........เงียบ ไม่มีเสียงตอบจากคนที่นอนหลับตาพริ้มพิงบ่าเขาอยู่ เขาค่อยๆผ่อนลมหายใจที่กลั้นเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ออกมาเบาๆ
.........."แกล้งกันเก่งเหลือเกินนะ รู้บ้างมั้ยว่าฉันก็ผู้ชายคนนึงนะ" คำต่อว่าไปไม่ถึงคนที่หลับสนิท สัมผัสและไออุ่นจากคนเคียงข้างทำให้เขาชักเริ่มง่วง วันนี้หลังจากเลิกงานเขาก็ซ้อมดนตรีต่อเนื่องมาตลอด ใกล้จะถึงกำหนดออกแสดงช่วงสิ้นปีแล้ว ทุกคนในวงแทบจะกินนอนกันอยู่ในห้องซ้อม ความเหนื่อยล้าของวันทั้งวันที่ผ่านมาเริ่มถาโถมเข้าใส่ราวระลอกคลื่น เขาตั้งใจว่าจะพักสายตาเงียบๆสักพักแต่ก็เผลอหลับไปทั้งยังงั้นจนได้

...............

.........."ไงพี่ กลับซะเช้าเลยนะ" เสียงยียวนกวนประสาทของเจ้าน้องชายตัวดีต้อนรับเขาทันทีที่ย่างเท้าเข้าประตูบ้าน เขาสวนกับมันตอนที่มันกำลังจะออกไปทำงานพอดี ... น่าจะเข้าบ้านช้ากว่านี้สัก 5 นาทีนะเรา ... เขาไล่มันให้รีบๆไปก่อนที่จะเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ เช้านี้เขาลืมตาตื่นขึ้นในรถคอร์เว็ทสีดำเพราะได้ยินเสียงเคาะกระจกก๊อกก๊อก อัลเบิร์ต พ่อบ้านอาวุโสของอาเดรียน่ายืนตีหน้าเคร่งอยู่ข้างตัวรถ สายตาเหล่มองเขาอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ เขากำลังจะเอ่ยทักทายพ่อบ้านชราแบบทุกครั้งแต่พอมองตามสายตาของชายชราแล้วเขาก็ต้องสะดุ้งสุดตัว ในอ้อมแขนของเขาคือร่างนุ่มนิ่มของหญิงสาวที่กำลังหลับซบอยู่กับอกเขา มือเจ้ากรรมของเขาเองโอบรอบเอวบางของเธอไว้แน่น แรนซ์กลืนน้ำลายดังเอื๊อกก่อนจะปลุกให้หญิงสาวรู้สึกตัว เธอยังดูง่วงๆอยู่เลยตอนที่อัลเบิร์ตกับขบวนสาวใช้พาเธอเข้าไปในบ้าน อัลเบิร์ตกล่าวขอบคุณเขาอย่างสุภาพ แต่อะไรบางอย่างในน้ำเสียงสุภาพของชายชรากลับทำให้เขารู้สึกหนาวสันหลังขึ้นมากะทันหัน อาเดรียน่าหวิดทำให้เขาชะตาขาดซะแล้วสิ

..........…..


..........สัญญาณไฟโทรศัพท์กระพริบเป็นจังหวะถี่ๆ แรนซ์กดดูข้อความที่ฝากไว้


อยู่ที่ร้าน Passion
จาก อาเดรียน่า
เวลา 23.25 น.


..........ชายหนุ่มถอนหายใจยาวก่อนจะโบกแท็กซี่ไปยังจุดหมาย ภายในร้านตกแต่งแบบวินเทจโคมไฟฉลุลายที่ประจำอยู่ตามมุมห้องส่องแสงสลัวๆ อาเดรียน่านั่งอยู่ที่โต๊ะด้านในข้างหน้าภาพเขียนวีนัสผุดจากฟองคลื่น บนโต๊ะตรงหน้ามีขวดวอดก้าวางอยู่ ของเหลวสีอำพันในขวดพร่องไปแล้วกว่าครึ่ง บาร์เทนเดอร์เข้าไปเสิร์ฟเครื่องดื่มให้เธออีกแก้ว พลางพยักเพยิดบอกให้รู้ว่าเป็นของกำนัลจากชายหนุ่มโต๊ะข้างๆ แรนซ์ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่สบอารมณ์นักก่อนจะเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ว่างตรงหน้าของเธอ เมื่อเห็นเขาหญิงสาวก็หัวเราะร่วนพลางรินเหล้าส่งให้เขา ไม่บอกเขาก็รู้ว่าเธอเมาอีกแล้ว เขารู้ดีว่าถึงแม้เธอจะทำตัวร่าเริงเวลาอยู่ต่อหน้าเขารึว่าคนอื่นๆ แต่แท้จริงแล้วผู้หญิงคนนี้เป็นคนขี้เหงาน่าดู เธอทนที่จะอยู่คนเดียวนานๆไม่ได้ ในเวลาที่เขาและโซลท์ไม่สามารถมาเป็นเพื่อนดื่มเธอได้ เธอก็มักจะมาดื่มคนเดียว ยังดีที่เธอมักจะเป็นฝ่ายโทรหาเขาทุกครั้ง แต่มันจะเป็นยังงี้ต่อไปอีกนานแค่ไหน

..........ชั่วโมงครึ่งผ่านไปพร้อมๆกับวอดก้าที่เหลืออยู่งวดลงจนถึงก้นขวด แรนซ์สั่งเช็คบิลแล้วจึงประคองเธอออกไปยังลานจอดรถ เธอยืนพิงอยู่กับตัวถังรถขณะที่เขาไขกุญแจ ลมหายใจอุ่นๆของคนทั้งสองเมื่อกระทบกับความเย็นของอากาศโดยรอบมองเห็นเป็นไอสีเทาจางๆลอยเป็นทาง
.........."วันนี้มาเร็วจังนะ เลิกซ้อมดนตรีไวเหรอ" เธอชวนเขาคุย ทำลายความเงียบในลานจอดรถ
.........."เล่นดนตรีนี่ก็น่าสนุกดีเนอะ" เธอยิ้มหัว ก่อนจะถามเสียงเบา "เขา...เป็นยังไงมั่ง"
..........แม้ไม่ต้องเอ่ยชื่อ ชายหนุ่มก็รู้ดีว่าเธอหมายถึงใคร มือที่กำลังไขกุญแจรถหยุดชะงัก เขาเงียบไปอึดใจก่อนจะตอบเสียงเรียบว่า "ก็สบายดี ตกเย็นก็มาซ้อมตรงเวลา พอเลิกวงก็ตรงดิ่งกลับบ้านไปเลี้ยงลูกหมา"
.........."เหรอ... ดีแล้วล่ะ" เธอแค่นหัวเราะเบาๆ แรนซ์พยายามสะกดอารมณ์พลุ่งพล่านที่ปะทุขึ้นภายใน ถ้าเป็นเวลาปกติเขาคงควบคุมอารมณ์ได้ดีกว่านี้ แต่วันนี้ความร้อนจากแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปเหมือนจะไปเติมเชื้อไฟให้อารมณ์คุกรุ่น
.........."ทำไมไม่ถามล่ะว่าเขาถามถึงเธอบ้างรึเปล่า" แรนซ์โพล่งออกไป หญิงสาวหยุดหัวเราะทันที เธอจ้องมองเขาด้วยสายตาปวดร้าวนิ่งนาน ก่อนจะเอ่ยเสียงเบาว่าเธอจะกลับแล้ว แต่ท่อนแขนแข็งแรงก็ยื่นมาขวางเธอไว้ บังคับให้เธอต้องประสานสายตากับเขา ดวงตาสีน้ำตาลจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาสีเทาของเธอ
.........."นายเมาแล้วนะ" เธอหลบสายตาเขา พยายามเบี่ยงตัวออกห่าง แต่ชายหนุ่มกลับค่อยๆเบียดตัวเข้ามาปิดช่องว่างระหว่างเธอกับเขาจนกระทั่งหลังของเธอชนเข้ากับกระโปรงหน้ารถ น้ำหนักตัวของเขากดให้เธอนอนหงายลงไปบนโลหะเย็นเยียบ ดวงตาคู่สวยของหญิงสาวเบิกกว้างด้วยความตกใจ เธอไม่เคยมีความคิดมาก่อนเลยว่าแรนซ์จะรุกเธอแบบนี้
.........."ทำไมถึงยังคิดถึงเขาอยู่ได้" เขาตัดพ้อเสียงต่ำ สติสัมปชัญญะที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดกำลังพ่ายแพ้ต่อฤทธิ์ของน้ำเมา ... ทำไมไม่เคยมองฉันบ้าง...

..........แรนซ์ปลดปล่อยอารมณ์ที่ซ่อนไว้ในส่วนลึกสุดใจออกมาพร้อมๆกับโน้มตัวลงไปใกล้ ริมฝีปากของเขาบดขยี้ลงบนริมฝีปากสีกุหลาบของเธอ รุกล้ำและเนิ่นนาน ก่อนที่เขาจะค่อยๆถอนริมฝีปากออกและเริ่มใช้ปลายจมูกซุกไซร้ไปตามซอกคอของหญิงสาว กลิ่นหอมและสัมผัสนุ่มนิ่มจากร่างอิสตรีตรงหน้าทำให้อารมณ์ของเขาเตลิดไปไกล มือแข็งแรงลูบไล้ขึ้นไปตามเรียวขานวลเนียนช้าๆ สัมผัสของเขาทำให้อาเดรียน่าสะดุ้งเฮือก มันร้อนแรงและเต็มไปด้วยอารมณ์สเน่หา ...นี่ไม่ใช่แรนซ์ที่เธอรู้จัก... เธอพยายามดิ้นหนีจากการเกาะกุมแต่วงแขนแข็งแรงของเขาก็เกี่ยวกระหวัดรัดเธอไว้แน่นหนานัก เธอหลับตาแน่นเมื่อเขาจูบแรงๆที่ซอกคอก่อนที่ริมฝีปากร้อนผ่าวจะค่อยๆเลื่อนจากลำคองามระหงลงมาเรื่อยๆ ป่วยการที่จะขัดขืนหรือปัดป้องจากมือใหญ่ที่ลุกล้ำสำรวจไปตามทุกส่วนสัดของร่างกายอย่างอุกอาจ หยาดน้ำตาเอ่อคลอดวงตาสีเทา

.........."หยุดเถอะนะ แรนซ์" เสียงวิงวอนของเธอฉุดให้มโนสำนึกของเขากลับคืนมา ชายหนุ่มชะงักนิ่ง เขาค่อยๆถอนริมฝีปากออกจากผิวเนื้อของเธอ ภาพเบื้องหน้าทำให้เขาช็อคกับการกระทำของตัวเอง หญิงสาวนอนหายใจหอบ เสื้อผ้าหลุดลุ่ยอยู่ข้างใต้ตัวเขา
.........."อาเดรียน่า.... ฉัน....ขอโทษ" เขาพึมพำแทบจะไม่มีเสียง หญิงสาวปาดน้ำตาก่อนจะสะบัดตัวหลุดจากพันธนาการของเขา รถสปอร์ตคันเล็กกระชากตัวออกจากลานจอดรถ ทิ้งให้ชายหนุ่มยืนนิ่งอึ้งอยู่กับที่พร้อมกับหัวใจที่แหลกสลาย

...............

..........หลายวันต่อมา เขายังคงใช้ชีวิตในห้องซ้อมดนตรี กำหนดการแสดงสดใกล้เข้ามาทุกขณะ เขาต้องทุ่มเทสมาธิให้กับการซ้อมให้เต็มที่ แต่บางครั้งเขาจะหลบออกมาสูบบุหรี่พลางเช็คข้อความในโทรศัพท์มือถือ ว่างเปล่า ไม่มีข้อความจากคนที่เขารอคอย แรนซ์อัดบุหรี่เข้าปอดอีกครั้งก่อนจะขยี้ก้นบุหรี่ทิ้ง เมื่อคิดขึ้นมาคราใดเขาก็รู้สึกโกรธตัวเองที่เผลอไผลปล่อยให้ความลับที่เขาพยายามเก็บงำซ่อนไว้ในใจเงียบๆมานานนับสิบปีหลุดโพล่งออกไปภายในไม่กี่วินาทีในรูปแบบและวิธีการที่เลวบัดซบที่สุด เขามันโง่เองที่ทำลายทุกสิ่งลงกับมือ ระหว่างเขากับเธอคงจะจบกันแค่นี้สินะ

...............

..........24 ธันวาคม

..........หญิงสาวจอดรถที่หน้าบ้านหลังเล็ก ริ้วริบบิ้นสีสันสดใสประดับบนยอดไม้ขับแต่งให้สวนดอกไม้สีขาวดูแปลกตาไปจากทุกวัน แสงไฟจากในบ้านส่องสว่าง เธอกระชับเสื้อโค้ทและผ้าพันคอให้เข้าที่ก่อนที่จะก้าวขึ้นไปบนระเบียงบ้านและเอื้อมมือไปกดออด ใบหน้าเปื้อนยิ้มของเจ้าลูกหมาน้อยเปิดประตูรับแทบจะทันที

.........."ยินดีต้อนรับครับ อาเดรียน่าซัง" เจ้าตัวเล็กรับเสื้อโค้ทของเธอไปถือแล้วรีบกุลีกุจอดึงมือเธอเข้าไปในห้องรับแขก ที่กลางห้องมีต้นคริสต์มาสสีเขียวสดประดับประดาด้วยลูกบอลหลากสี หลอดไฟดวงเล็กส่องสว่างระยิบระยับอยู่รอบๆ ชายหนุ่มผมสีแดงเพลิงลุกขึ้นจากโซฟามาทักทายเธอ เขาบ่นกับเธอว่าเพราะเจ้าตัวเล็กคะยั้นคะยอให้จัดงานคริสต์มาสหรอก อาเดรียน่าหลุดหัวเราะคิก ใช่สิ ถ้าไม่ใช่เพราะลักซิส เห็นทีคงจะไม่มีโอกาสได้มาสังสรรค์ที่บ้านโซลท์เป็นอันขาด เธอหันไปทักเจเรียนที่ยืนจิบเครื่องดื่มเงียบๆที่มุมห้อง จอมเวทย์ เอลฟ์ผู้เงียบขรึมพยักหน้าน้อยๆเป็นเชิงตอบรับตามแบบฉบับของเขา เสียงออดดังขึ้นอีกครั้ง เจ้าตัวจ้อยวิ่งฉิวไปรับแขกเช่นเคย แต่คราวนี้มันทำท่าเหมือนจะรีบปิดประตูซะงั้น

.........."อะไรกัน จู่ๆมาไล่แขกได้ยังไงฮึ ไอ้ลูกหมา" เสียงบ่นแบบติดตลกของแกรนท์ลอยมาก่อนที่เจ้าตัวจะใช้ท่อนแขนแข็งแรงดันประตูเข้ามาจากด้านนอก ลักซิสแลบลิ้นใส่แขกผู้มาเยือนแผล่บนึงก่อนจะเผ่นแผล็วไปหลบหลังเจ้าของ เด็กหนุ่มผมสีทองก้าวเข้ามาในห้องรับแขก ในมือหนีบขวดบรั่นดีมาเป็นของกำนัลเจ้าของบ้าน พี่ชายของเขาตามเข้ามาในไม่ช้า แรนซ์หันไปสบสายตากับหญิงสาวคนเดียวในงาน เขาอยากจะเอ่ยขอโทษในสิ่งเลวร้ายที่เขาทำลงไปแต่เธอกลับเสมองไปทางอื่น เสียงถกเถียงของลักซิสกับแกรนท์เอ็ดตะโรดังกลบบรรยากาศอึดอัดระหว่างคนทั้งสอง

.........."อ้ะ ฉันเอาขนมเค้กมาฝากด้วยจ้ะ" อาเดรียน่ายื่นกล่องขนมให้เจ้าเด็กน้อย มันทำตาโตยิ้มแก้มปริหางฟูๆกระดิกดิ๊กๆ
.........."เดี๋ยวฉันไปเอาจานมาให้นะ"
.........."อ๊ะ ผมไปหยิบเองครับ" เจ้าตัวเล็กรีบลุกขึ้นยืน
.........."ไม่ต้องหรอก ลักซิสช่วยโซลท์จัดของขวัญไปก่อนก็ได้จ้ะ" เธอโบกมือให้เจ้าลูกหมาน้อยก่อนจะรีบเดินหายเข้าไปในครัว ลักซิสนั่งลงสาละวนจัดกล่องของขวัญต่อไป ปากก็ฮัมเพลงประหลาดในลำคอดังงุ้งงิ้งไปด้วย
..........เมื่อหลบเข้ามาอยู่ในห้องครัวแล้วหญิงสาวก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธออาจจะยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับแรนซ์ก็เป็นได้ หลายวันผ่านไปที่เธอนั่งคิดไม่ตกถึงเรื่องราวในคืนนั้น เธออยากจะให้เหตุผลว่านั่นเป็นเพราะเขากำลังเมา เธอไม่ควรถือสาคนเมา แต่ประกายตาของเขาในวันนั้นบ่งบอกชัดเจนถึงบางสิ่งที่เธอพยายามทำเป็นมองข้ามมาตลอด ร่องรอยจากรสสัมผัสยังปรากฏเป็นรอยแดงช้ำบนผิวนวลที่เธอปกปิดไว้ด้วยผ้าพันคอ หญิงสาวส่ายศีรษะพยายามรวบรวมสมาธิอยู่ที่งานเลี้ยงในวันนี้


..........เอ... จานใบใหญ่... จานใบใหญ่ เธฮค่อยๆไล่สายตาไปตามชั้นวางของในครัว ปกติจานที่ไม่ค่อยได้ใช้งานน่าจะวางอยู่ในที่ๆไม่ใกล้มือสักเท่าไหร่... อ้ะ นั่นไง... ที่ชั้นบนนั่น..........หญิงสาวพยายามเขย่งปลายเท้าพลางเอื้อมมือไปสุดแขนหมายจะหยิบจานบนชั้นวางของเหนือศีรษะ ...สูงจัง อีกนิดเดียว...
..........พลันมือใหญ่ก็เอื้อมผ่านข้ามศีรษะเธอไปหยิบจานลงมาอย่างง่ายดาย เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองก็พบกับเจ้าของมือแข็งแรงนั่น เขายื่นจานส่งให้เธอ อาเดรียน่ารับมาถือไว้ เธอหลุบสายตาลงต่ำ บรรยากาศเงียบงันแสนจะอึดอัด แรนซ์เดินไปหยิบแก้วเปล่าจากในตู้มาเพิ่มอีก 2-3 ใบ เธอไม่รู้หรอกว่าทันทีที่เธอหายเข้ามาในครัว เจ้าของบ้านก็เปรยขึ้นมาว่ารู้สึกว่าจานจะอยู่บนชั้นสูง และเมื่อเห็นแรนซ์ลุกขึ้นยืน เจเรียนเองก็เสริมขึ้นมาว่าให้เอาแก้วกับช้อนส้อมมาเพิ่มอีกหน่อยน่าจะดี ทั้งสองคนไม่พูดอะไรอยู่ครู่ใหญ่ ในที่สุดแรนซ์ก็ทนไม่ไหว เขาหันกลับไปเผชิญหน้ากับเธอก่อนจะเอ่ยปากขอโทษเรื่องเหตุการณ์ในคืนนั้น เขาตระหนักดีว่าสิ่งที่เขาทำลงไปกับเธอมันน่าละอายขนาดไหน ไม่แปลกเลยที่เธอจะโกรธจะเกลียดจนไม่อยากจะมองหน้าเขาอีกต่อไป แค่นี้เขาก็ไม่กล้าสู้หน้าเธออีกต่อไปแล้ว

.........."ฉันขอโทษ ถ้าเธอไม่ต้องการ ฉันจะไม่มาให้เธอเห็นหน้าอีกต่อไป" แรนซ์ก้มหัวลงต่ำ ก่อนจะหันหลังกลับและก้าวเดินออกไปจากห้องครัวที่มีเธออยู่ อาเดรียน่ารู้สึกใจหาย ภาพของแรนซ์ที่กำลังเดินจากไปทำให้เธอรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาอย่างประหลาด โดยไม่ทันคิดเธอเอื้อมมือไปคว้าชายเสื้อของเขาไว้ ทั้งคู่นิ่งเงียบไปอีกชั่วอึดใจ
.........."นายพูดถูก ฉันควรจะลืมเขาได้แล้ว" หยาดน้ำตาค่อยๆพร่างพรูลงมา เหมือนแผลกลัดหนองความเจ็บปวดที่เธอซุกซ่อนไว้มาตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาพรั่งพรูออกมาพร้อมกับหยดน้ำตา เธอพร่ำบอกตัวเองทุกวันว่าเรื่องระหว่างเธอกับโซลท์มันจบลงแล้ว เธอโกหกตัวเองว่าวันเวลารักษาบาดแผลในใจเธอได้แต่แท้ที่จริงแล้วแผลก็ไม่หายเสียที มีแต่จะอมหนองให้ต้องเจ็บทุกครั้งที่คิดถึง แรนซ์ตกใจที่จู่ๆเธอก็ปล่อยโฮออกมา เขาทำอะไรไม่ถูกอยู่ชั่วครู่แต่ภาพของคนที่เขารักหมดใจกำลังร้องไห้จนตัวโยนทำให้เขาทนไม่ได้อีกต่อไป เขาค่อยๆเอื้อมมือไปรั้งตัวเธอเข้ามาแนบอกพลางกระซิบบอกเบาๆที่ข้างหู
.........."ร้องไปเถอะ ร้องจนกว่าเธอจะพอใจ ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว"
..........เป็นไปได้ไหมนะว่าเธอรอคอยใครสักคนที่จะพูดคำๆนี้กับเธอมาตลอด ตลอดเวลาที่เธอทำเข้มแข็ง ทั้งๆที่ในใจอยากจะร้องไห้ กี่ค่ำคืนที่เธอไม่สามารถทนอยู่กับความเหงา ความอ้างว้างโดดเดี่ยว เธอกำลังต้องการให้ใครสักคนช่วยจับมือเธอ ช่วยยืนยันว่าเธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ใครสักคนที่จะไม่มีวันทิ้งให้เธอต้องอยู่ตามลำพัง สองแขนของหญิงสาวโอบกอดรอบกายของคนตรงหน้าแน่น มืออบอุ่นที่โอบกระชับอยู่รอบตัวเธอเสมือนปราการเหล็กเป็นหลักประกันว่าใครคนนี้จะปกป้องเธอ จะอยู่เคียงข้างไม่หนีหายไปไหน น้ำตาอุ่นๆเปียกชุ่มเสื้อเชิ้ตของแรนซ์เป็นดวงโต หากแต่น้ำตาหยดสุดท้ายกำลังจะแห้งเหือด บาดแผลที่เจ็บมานานกำลังจะตกสะเก็ดในไม่ช้า

...............

.........."ทำไมอาเดรียน่าซังกับแรนซ์ซังเข้าไปหยิบจานนานจังเลย หาไม่เจอรึเปล่านะ" เจ้าตัวดีขมวดคิ้วสงสัย มันอดรู้สึกผิดไม่ได้ว่ามันควรจะเป็นฝ่ายบริการแขกตามประสาเจ้าบ้านที่ดีสิถึงจะถูก เจ้าตัวเล็กลุกขึ้นวิ่งตรงไปยังห้องครัว แต่มันก็ถูกขวางไว้โดยคู่อริตลอดกาล
.........."หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ อย่าเพิ่งเข้าไปตอนนี้" แกรนท์ยืนคุมเชิงอยู่ที่หน้าห้องครัว
.........."ทำไมล่ะ หลีกไปนะไอ้คิงคอง" ลักซิสแยกเขี้ยวใส่ ...ชิชะ ที่นี่บ้านใครให้มันรู้ซะมั่ง... แกรนท์กลอกตาอย่างรำคาญก่อนจะคว้าเจ้าตัวแสบขึ้นพาดบ่าพากลับไปที่ห้องรับแขก ลักซิสดิ้นขลุกขลักแต่ร่างสูงไม่ยี่หระ เขาหย่อนมันลงปุ๊ลงบนตักของเจ้าของบ้าน
.........."ฝากดูหมาของลุงไว้ดีๆ อย่าเพิ่งปล่อยมันไปเจ๋อขัดจังหวะชาวบ้านนะลุง"
.........."ว่าไงนะ แก๊!!!!!" ลักซิสดิ้นจะลุกไปตะกุยหน้านายคนปากปีจอ แต่วงแขนแข็งแรงของเจ้าของรัดมันไว้แน่น
.........."อยู่นิ่งๆก่อนเหอะน่า ลักซิส" เสียงทุ้มของชายหนุ่มดังอยู่เหนือหัวข้างใบหูของลูกหมาน้อย ลมหายใจอุ่นๆของเจ้าของที่ข้างหูทำให้มันรู้สึกจั๊กจี้หูเสียนี่กระไร ลักซิสสงบปากสงบคำว่าง่ายในทันที ถึงแม้ว่าจะยังชักสีหน้ากระเง้ากระงอดใส่คู่อริอยู่ก็ตามที โซลท์นิ่งคิดอะไรเงียบๆ มือของเขาลูบหัวเจ้าตัวเล็กเป็นจังหวะเบาๆ ในห้วงคำนึงของเขาย้อนกลับไปถึงเมื่อเวลานี้ของปีก่อน ความรู้สึกผิดที่ทำร้ายคนสำคัญถึงสองคนในเวลาเดียวกันกำลังถาโถมเข้าสู่จิตใจ เขาได้สร้างบาดแผลไว้ให้กับอาเดรียน่าอย่างไม่น่าให้อภัย เขาได้แต่หวังว่าคนดีๆอย่างแรนซ์จะช่วยเยียวยาให้เธอหายดีได้ในไม่ช้า ถ้านี่เป็นสิ่งเล็กน้อยที่เขาจะทำเพื่อเพื่อนสนิทของเขาได้ล่ะก็เขาก็ปรารถนาให้ทั้งคู่มีความสุข ขออย่าให้มีใครต้องพานพบกับความเศร้าแบบเขาอีกเลย...

..........นาฬิกาตีบอกเวลา 00.00 น. เจ้าตัวเล็กผงกหัวขึ้นจากตักของเจ้าของ มันเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตาสีน้ำผึ้งคู่โต

.........."เมอร์รี่คริสต์มาส โซลท์"

..........เขายิ้มให้กับมัน จริงสินะ ชีวิตของเขาก็ไม่ได้มีแต่ความเศร้าสักหน่อย เขาไม่ได้ให้สัญญากับฟิเลน่าไว้หรอกหรือว่าเขาจะมีชีวิตใหม่และจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเผื่อในส่วนของเธอด้วย เขาบอกตัวเองว่าฝันร้ายที่คอยตามหลอกหลอนมานานแสนนานสิ้นสุดลงแล้ว ชายหนุ่มกระชับสิ่งสำคัญในวงแขนแน่นราวกับว่าจะไม่ยอมปล่อยให้ความสุขหลุดมือไปเป็นครั้งที่สองอีกเป็นอันขาด เขาอดคิดไม่ได้ว่า ฤานี่จะเป็นของขวัญจากพระเจ้า บุรุษชราผู้เปี่ยมด้วยความรักและเมตตาแม้แต่กับคนบาปอย่างเขา ในค่ำคืนอันศักดิ์สิทธิ์นี้ความรักจะเป็นของขวัญอันประเสริฐจากพระองค์ที่จะช่วยเยียวยาดวงจิตที่บอบช้ำ ความรักจะช่วยเติมเต็มความรู้สึกที่ขาดหาย เป็นน้ำหล่อเลี้ยงจิตใจให้เขาสามารถผ่านพ้นวันคืนอันโหดร้ายและก้าวสู่แสงสว่างของวันใหม่ ขอบคุณพระองค์ ชายหนุ่มกระซิบเบาๆที่ข้างหูของเจ้าลูกหมาน้อยในอ้อมแขน

.........."เมอร์รี่คริสต์มาส ลักซิส"

..........ลักซิสยิ้มกว้าง ด้านนอกบ้านเกล็ดน้ำแข็งสีขาวค่อยๆโปรยปรายลงมาจากท้องนภาเบื้องบน ในเวลาเพียงชั่วข้ามคืนโลกทั้งใบจะถูกย้อมเป็นสีขาวบริสุทธิ์ประดุจดังสรวงสวรรค์ เสียงระฆังสลับกับเสียงเพลงคริสต์มาสแครอลจากโบสถ์กลางจัตุรัสดังกังวานขับกล่อมบทเพลงศักดิ์สิทธิ์ไปทั่วทั้งเมือง


Silent night... holy night
All is calm… all is bright
Round yon Virgin Mother and child
Holy infant so tender and mild
Sleep in heavenly peace
Sleep in heavenly peace


/ จบ /
PostPosted: Sun Apr 08, 2007 11:56 am


Untitled
My Owner Fic : Thai language
Rance, Grant and Adriana (Rance x Adriana main)

My Owner @ Ray Kitsune & Hippori
Fan fiction by ComicHub


.....
จำไว้นะแรนซ์ แกรนท์ พระผู้เป็นเจ้าทรงสอนว่า จงรักผู้อื่นเหมือนรักตนเอง
แต่สำหรับคนที่เรารัก ลูกต้องรักเขามากกว่าตัวเองนะลูก
นั่นแหละคือความหมายของคำว่ารัก

.....


..........“ไปให้พ้นจากร้านฉันเลยนะไอ้กุ๊ยหัวทอง ชั้นไล่แกออก!!”
..........“เออ ไปแน่โว้ย ไอ้แก่หัวเหม็นเขียว ร้านเฮงซวยแบบนี้จ้างให้ชั้นก็ไม่ทำโว้ย”
เสียงผรุสวาทระเบิดออกทันทีที่บานประตูซอมซ่อของร้านอาหารเล็กๆถูกผลักออกด้วยแรงโทสะ ตามด้วยเสียงโครมใหญ่ของถังขยะใบเขื่องที่ถูกส่งให้ลอยละลิ่วลงบันไดตามแรงโน้มถ่วงโลก ชายหนุ่มผมสีทองหน้าตาคมคายเจ้าของบาทาที่ส่งเจ้าถังขยะที่ไร้ความผิดไปพบจุดจบที่ตีนบันไดมีสีหน้าบึ้งตึง
..........“เวรเอ๊ย ต้องหางานใหม่อีกแล้ว”
..........เขาบ่นกับตัวเองอย่างหงุดหงิด พลางคว้าแว่นกันลมและหมวกกันน็อกมาสวม เขาบิดคันเร่งมอเตอร์ไซค์คู่ชีพเสียงดังลั่นอย่างจงใจก่อนจะควบตะบึงออกไปสู่ถนนยามราตรี

..........ถนนหลวงยามหลังเที่ยงคืนร้างผู้คน ชายหนุ่มควบตะบึงรถด้วยความเร็วเต็มที่อย่างไม่อนาทรร้อนใจต่อสายลมหนาวเย็นคมกริบราวใบมีดโกนที่ปะทะเข้ากับใบหน้าและลำตัว ปลดปล่อยอารมณ์คุกรุ่นไปกับสายลมและเข็มไมล์ที่ตีกระดิกขึ้นทุกขณะ เมื่อถึงหัวมุมถนนเขาก็ทิ้งโค้งเลี้ยวซ้ายอย่างงดงามราวกับนักแข่งมืออาชีพ
..........เพื่อที่จะเจอกับ ไฟหน้ารถสองดวงที่สว่างวาบเข้าตาอย่างจัง


..........โครม

..........เสียงโลหะบดขยี้โลหะดังสนั่น ก่อนที่ร่างของชายหนุ่มจะลอยละลิ่วตามแรงปะทะและตกลงกระแทกพื้นถนนดังพลั่ก เขารู้สึกเจ็บแปลบที่ขาขวาและชายโครงขึ้นมาทันที เดชะบุญที่หมวกกันน็อกที่เขาสวมอยู่ช่วยป้องกันไม่ให้ศีรษะฟาดกับพื้น ไม่อย่างงั้นเขาคงไปเยี่ยมญาติที่ยมโลกไปแล้วเป็นแน่
..........“เอ๊ะ หรือว่าเรากำลังจะไปวะ”
..........ใบหน้าหวานสวยชะโงกเข้ามาใกล้ ท่ามกลางวิสัยทัศน์ที่เลือนราง เขาสังเกตเห็นปีกปิศาจคู่เล็กๆบนเรือนผมสีแดงอมชมพูของเธอ
..........“โอ้โฮเฮะ ยมทูตที่มารับวิญญาณเราเป็นสาวสวยซะด้วยเว้ย นรกจงเจริญ”
..........เขาพึมพำไม่เป็นภาษาก่อนที่สติสัมปชัญญะจะดับวูบไป
.....


..........“ผมได้รับแจ้งว่าน้องชายผมประสบอุบัติเหตุ”
..........เสียงเครียดจัดของชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ทำให้พยาบาลสาวที่ประจำเคาน์เตอร์ธุรการเหมือนจะตัวลีบลงไปในบัดดล
..........“ญาติของคุณแกรนท์ใช่มั้ยคะ เชิญห้อง 204 ค่ะ” เธอรีบละล่ำละลักตอบ
..........ชาวหนุ่มก้าวยาวๆตรงไปยังห้องผู้ป่วยตามที่บอก ในใจนึกหวาดหวั่นจนมือไม้เกร็งไปหมด เมื่อ 20 นาทีก่อนเขาได้รับโทรศัพท์แจ้งเหตุฉุกเฉินจากทางโรงพยาบาลว่าน้องชายของเขาประสบอุบัติเหตุรถยนต์อาการน่าเป็นห่วง ทำให้เขาต้องรีบบึ่งออกจากบ้านมา ตลอดทางเขาภาวนาให้พระเจ้าอย่าพรากคนที่เขารักไปอีกเลย
..........ที่กลางห้อง ภาพที่ปรากฏแก่สายตาของเขาคือ เจ้าตัวแสบนั่งเกาหัวยุ่งอยู่บนเตียง ที่ใบหน้ากับที่มือมีพลาสเตอร์ยาปะอยู่ สิ่งเดียวที่ทำให้มันดูเหมือนคนเจ็บคือ เฝือกที่ขาขวาที่แขวนไว้อยู่กับสลิงที่ปลายเตียง ทันที่ที่มันเห็นเขา มันก็โบกมือทักทาย
..........“ไงพี่ ฉันยังหนังเหนียวอยู่ฟ่ะ” ไอ้คนตายยากยิ้มยิงฟันขาวให้พี่ชาย แรนซ์ลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก ขอบคุณพระเจ้า เขาพึมพำเบาๆก่อนที่จะก้าวเข้าไปยืนข้างเตียงคนเจ็บ
..........“แล้วมันเป็นยังไงมายังไงแกถึงมาอยู่ในสภาพนี้ได้ล่ะ”
..........“จะให้เริ่มเล่าจากไหนก่อนล่ะ ถ้าแรกสุดจริงๆเลยก็ต้องเริ่มจากที่ไอ้เสี่ยหมูตอนมันจุกอกนั่นมันเมาอาละวาดในร้าน ทีนี้พอฉันเข้าไปห้ามมันก็ผลักอกฉัน ฉันก็เลยบ้องมันเข้าให้ ไอ้เจ้าของร้านปัญญานิ่มก็ดันเห็นผิดเป็นชอบโวยฉันยกใหญ่ ฉันก็เลยฟิวส์ขาดเลาะฟันปลอมมันออกมาดูเล่นซะ มันก็เลยไล่ฉันออก...”
..........“พอๆ เอาแต่เนื้อ น้ำไม่ต้อง” แรนซ์โบกมือปรามน้องชายก่อนที่มันจะสาธยายวีรกรรมของมันมากไปกว่านี้
..........“ฉันยัวะก็เลยบึ่งมอ’ไซค์ออกไป แล้วพอหักโค้งที่มุมถนนก็เจอรถสวนมาพอดี”
..........“แล้วใครเป็นคนพาแกส่งโรงพยาบาลล่ะ”
..........“คนที่อยู่ข้างหลังพี่ไง” เจ้าตัวแสบบุ้ยใบ้ไปที่ข้างหลังพี่ชาย
..........แรนซ์หันขวับไปแล้วเขาก็ชะงักกึก ที่ยืนอยู่ตรงนั้นเป็นหญิงสาวผิวขาวจัด ผมซอยสั้นระต้นคอสีแดงอมชมพูขับให้ผิวของเธอยิ่งดูขาวจนเหมือนจะเรืองแสงได้ ดวงตาสีเทาของเธอมีริ้วรอยกังวลฉายชัด
..........“ฉันชื่ออาเดรียน่าค่ะ เพราะฉันขับรถไม่ระวังทำให้คุณแกรนท์ต้องบาดเจ็บ ฉันขอเป็นคนรับผิดชอบค่ารักษาพยาบาลทั้งหมดเองค่ะ”
..........แรนซ์จ้องมองหญิงสาวผู้เป็นเหตุให้น้องชายของเขาบาดเจ็บตาไม่กระพริบ ก่อนที่จะถอยกรูดไปชนเอาโต๊ะวางของที่ปลายเตียง เสียงข้าวของเครื่องใช้บนโต๊ะหล่นกระแทกพื้นดังเปรื่อง แรนซ์ผวารีบก้มลงเก็บของอย่างรวดเร็วก่อนที่จะก้มหน้างุดเดินฉิวออกจากห้องไปทันที
..........“เฮ้ย พี่เป็นอะไรไปน่ะ” คนเจ็บบนเตียงถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก

..........ที่ห้องน้ำชาย แรนซ์ยืนหอบอยู่หน้าอ่างล้างหน้า หัวใจเต้นรัวยังกับตีกลอง
..........“ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลย” เขาพึมพำกับเงาของตัวเองในกระจก
..........“คุณอาเดรียน่าคนนั้นเนี่ยนะ”

..........แรนซ์หวนรำลึกถึงเหตุการณ์เมื่อ 3 ปีก่อน ตอนที่เขาอายุ 18 ปี ขณะที่เขาทำงานเป็นเด็กส่งของให้กับร้านซักรีด ทุกวันตอนเช้าเขาจะต้องขี่จักรยานแวะมาที่ลานน้ำพุกลางจัตุรัส ที่ม้านั่งทางซ้ายมือใต้ร่มต้นเมเปิ้ล หญิงสาวผมสีแดงอมชมพูมักจะมานั่งอ่านหนังสืออยู่ที่นี่ แสงแดดอ่อนๆยามเช้าส่องกระทบผิวขาวผ่องของเธอ ทำให้เธอดูเหมือนกำลังส่องประกาย สำหรับเขาแล้วเธอเป็นเหมือนภาพของนางฟ้าที่มีชีวิต เขาได้แต่แอบมองเธออยู่ไกลๆ ต่อมาไม่นาน เขาก็เห็นภาพเธอปรากฏในหนังสือพิมพ์หน้าข่าวสังคม และได้รู้จักชื่อเธอเป็นครั้งแรก อาเดรียน่า คุณหนูตระกูลคหบดีที่ร่ำรวย สาวสังคมที่เนื้อหอมที่สุดคนหนึ่ง และยังเป็นถึงเจ้าของร้านจิวเวลรีหรูหราอันดับหนึ่งของเมือง โลกของเขาและเธอมันช่างห่างไกลยิ่งกว่าระยะทางจากดวงอาทิตย์กับดาวพลูโตซะอีก ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ทำงานที่ร้านซักรีดนั่นแล้ว แต่ก็ยังไม่วายต้องหาเรื่องแวะมาที่ลานน้ำพุนี่อยู่บ่อยๆ จนกระทั่งเธอเลิกมานั่งที่นี่แล้วนั่นแหละ เขาถึงได้ยอมรับความจริงว่าชาตินี้คงไม่มีทางได้เจอเธออีก
..........แล้วนี่จู่ๆนางฟ้าของเขาก็มาปรากฏตัวห่างจากเขาแค่คืบเดียว

..........แรนซ์สูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามตั้งสติ เขาเริ่มสังเกตว่าเขาถืออะไรบางอย่างติดมือมาด้วย
..........“ไง กลับมาแล้วเหรอพี่ ชั้นนึกว่าถ้าไม่มีไอ้นั่นจะลำบากแย่ซะแล้ว”
..........เจ้าน้องชายตัวแสบยิ้มยียวน แรนซ์คำรามในใจก่อนจะเอาคอมฟอร์ตร้อยที่เขาถือติดมือไปวางคืนให้บนโต๊ะ เขาชำเลืองมองไปทั่วห้องแต่ไม่มีวี่แววของนางฟ้าของเขาอยู่ในห้องเสียแล้ว
..........“ถ้ามองหาคุณอาเดรียน่าล่ะก็ เค้ากลับไปแล้วล่ะ พี่น่ะเป็นบ้าอะไรถึงได้พรวดพราดออกไปแบบนั้นล่ะ เค้าตกใจคิดว่าพี่โกรธเค้ามากซะอีกรู้มั้ย”
..........แรนซ์ถอนหายใจยาว ไม่แก้ตัวกับการเสียมารยาทของตัวเอง คนเจ็บบนเตียงมองหน้าพี่ชายงงๆ

..........วันรุ่งขึ้น อาเดรียน่าแวะเอาผลไม้และกระเช้าดอกไม้มาเยี่ยมคนเจ็บ เธอเอ่ยขอโทษแรนซ์ที่ทำให้น้องชายของเขาบาดเจ็บ
..........“มะ.. ไม่เป็นไรหรอกครับ” แรนซ์ตะกุกตะกักตอบ ก่อนจะถอยฉากไปนั่งเป็นหุ่นที่มุมห้อง อาเดรียน่าปอกแอ๊ปเปิ้ลจัดใส่จานให้คนเจ็บชุดนึง และเผื่อแผ่มาถึงเขาอีกชุดนึงด้วย แน่นอนว่าแรนซ์ได้แต่นั่งจ้องไม่กล้าแตะ
..........“แล้วรถของคุณเป็นอะไรมากรึเปล่า” แกรนท์เอ่ยถาม ในปากเคี้ยวแอ๊ปเปิ้ลกร้วมๆ
..........“คอร์เวทเปิดประทุนสีดำ คงจะซ่อมแพงระยับเลยสิท่า”
..........“ไม่เท่าไรหรอก ฉันส่งไปซ่อมพร้อมกับมอเตอร์ไซค์ของคุณแล้ว อีกสักสองสามอาทิตย์คงจะเสร็จ”
..........“นี่ถ้าคุณไม่ได้เป็นฝ่ายออกปากขอรับผิดชอบค่าเสียหายล่ะก็ ให้ผมทำงานชดใช้ทั้งชาติก็ยังไม่พอจ่ายค่าซ่อมรถคุณเลยมั้งเนี่ย”
..........อาเดรียน่าหัวเราะคิกเมื่อได้ฟังคำพูดยียวนกวนประสาทของแกรนท์ เจ้าน้องชายสุดแสบหันไปมองหุ่นเหมือนของพี่ชายที่มุมห้องแล้วก็ร้องถาม
..........“นี่พี่ ถ้าไม่กินแอ๊ปเปิ้ลนั่น ยกให้ฉันก็ได้นะ”
..........แรนซ์ถลึงตาใส่น้องชาย ก่อนจะหยิบแอ๊ปเปิลที่ปอกเป็นรูปกระต่ายเข้าปากเคี้ยวจนหมดจาน
..........“พวกคุณสองคนพี่น้องนี่สนิทกันจังเลยนะ ฉันเป็นลูกคนเดียวไม่เคยได้คุยแบบนี้มาก่อน” อาเดรียน่ายิ้มอารมณ์ดี
..........“อย่างพี่น่ะเป็นเหมือนพ่อผมด้วยซ้ำ เราสองคนเสียพ่อแม่ไปตั้งแต่เด็ก พี่เลยต้องคอยดูแลผมมาตลอด ก็เลยชอบทำตัวแก่เหมือนลุงนี่ไง”
..........“นั่นเพราะแกมันเด็กอมมือไม่รู้จักโตต่างหาก”

.....


..........ตลอดสองอาทิตย์ นางฟ้าของเขาหมั่นแวะมาเยี่ยมที่โรงพยาบาล ทุกครั้งทั้งสามคนจะนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน พออาเดรียน่ารู้ว่าแรนซ์เล่นดนตรี เธอก็ตื่นเต้นและชมเขายกใหญ่ ทำเอาคนถูกชมอายม้วนต้วนไปเลย วันหนึ่งอาเดรียน่าแวะมาตั้งแต่บ่ายและอยู่คุยถึงหัวค่ำก่อนจะขอตัวกลับ
..........“อาเดรียน่ายังไม่มีรถไม่ใช่เหรอ พี่ไปส่งเค้าหน่อยสิ”
..........อะไรดลใจให้ไอ้ตัวแสบพูดออกมายังงี้ก็ไม่รู้ แต่ส้มหล่นทั้งทีไม่คว้าไว้ก็โง่เต็มทีล่ะ แรนซ์เดินคู่ไปกับอาเดรียน่าไปตามถนน
..........“พวกคุณสองคนต้องอยู่ตามลำพังมาตั้งแต่เด็ก คงต้องลำบากน่าดูเลยสินะ แต่คุณก็ยังฝ่าฟันมาได้”
..........“สถานการณ์มันบังคับหรอก ถ้าผมไม่ทำงาน น้องก็ไม่มีกิน ตอนเด็กๆเราสองคนไม่มีโอกาสได้เล่นสนุกเหมือนเด็กคนอื่นๆหรอก”
..........ใช่แล้ว เขาเริ่มทำงานตั้งแต่อายุ 15 ทำงานไปเรียนหนังสือไปจนจบมัธยมปลายถึงได้ออกจากโรงเรียนมาทำงานเต็มตัว แกรนท์อายุน้อยกว่าเขา 7 ปี เขาคาดหวังให้น้องชายได้มีโอกาสเรียนให้สูงที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เจ้าตัวดูเหมือนจะพอใจแค่จบมัธยมเหมือนกัน ตอนที่มันลาออกจากโรงเรียนมาทำงานโดยไม่บอกให้เขารู้ เขาโกรธมันมาก แต่โกรธมันไปก็เท่านั้นแหละ ถ้ามันอยากจะทำงานก็ต้องปล่อยมันทำไป
..........“จริงสิ ผมมีอะไรจะให้คุณดู ตามมาทางนี้สิ”
..........แรนซ์พาอาเดรียน่าลัดเลาะขึ้นมาบนเนินเขาด้านหลังโรงพยาบาล แสงจันทร์สลัวๆส่องให้พอมองเห็นทางรางๆ เสียงคนเดินหน้าเตะก้อนกรวดเป็นระยะๆ พลางเหลียวมามองคนที่เดินตามอยู่เนืองๆ เมื่อขึ้นไปจนถึงจุดสูงสุด แรนซ์ก็โหนตัวขึ้นไปบนกิ่งไม้ใหญ่อย่างคล่องแคล่ว แล้วจึงส่งมือให้อาเดรียน่าก้าวตามเขาไป เธอยึดมือเขาไว้ก่อนจะเหวี่ยงตัวขึ้นไป แรงเหวี่ยงทำให้ร่างบางเสียหลัก แรนซ์รีบยื่นวงแขนไปรั้งเอวบางเอาไว้โดยสัญชาติญาณ ร่างบอบบางของอาเดรียน่าโผเข้าซบกับไหล่ของเขา ปลายจมูกของเขาเฉี่ยวปลายจมูกของเธอไปเพียงนิดเดียว แรนซ์เผลอสูดกลิ่นหอมกุหลาบอ่อนๆที่โชยมาจากเรือนผมนุ่มสลวยของเธอ เวลารอบตัวของเขาเหมือนจะหยุดนิ่ง
..........“ขอบคุณนะ” เสียงเธอพึมพำกับหน้าอกเขาเบาๆปลุกให้เขาตื่นจากภวังค์ แรนซ์ปล่อยให้เธอเป็นอิสระ ดวงหน้าของเขาคงเป็นสีแดงแป๊ดยิ่งกว่าลูกตำลึงสุก ดีที่ได้ความมืดของราตรีบดบังเอาไว้
..........“ดูข้างหลังนั่นสิ” เขาชี้ให้เธอหันกลับไปมองเส้นทางที่เพิ่งผ่านขึ้นมา ณ เบื้องหน้าสายตาของคนทั้งสอง เมืองที่พวกเขาอาศัยอยู่ปรากฏเป็นดั่งภาพจำลองเด็กเล่น ประกายไฟระยิบระยับจากท้องถนนและบ้านเรือนส่องสว่างราวกับอัญมณีต้องแสงไฟ
..........“สมัยเด็กๆพวกผมไม่มีเงินซื้อของเล่นหรือว่าไปสวนสนุก ก็เลยมักจะมาเล่นที่นี่ประจำ ข้างล่างนั่นก็คือสวนสนุกของพวกผม”
..........“สวยจังเลย” หญิงสาวทอดสายตามองสวนสนุกย่อส่วนเบื้องล่างด้วยสายตาชื่นชม แรนซ์ชี้ชวนให้เธอดูมุมนั้นมุมนี้ เสียงหัวเราะใสราวระฆังแก้วของเธอดังกังวานสลับกับเสียงทุ้มนุ่มของเขา

..........ขากลับลงจากเนินทางค่อนข้างลาดชัด เสียงเตะก้อนหินของคนเดินหน้ายังคงมีให้ได้ยินเป็นระยะ อาเดรียน่าแอบยิ้มในใจ ทำไมเธอจะไม่รู้ เส้นทางขึ้นเขาที่มีแต่กรวดหินทำให้คนใส่รองเท้าส้นสูงอย่างเธอเดินลำบากเพียงใด แต่คนตรงหน้าก็พยายามกำจัดก้อนกรวดเกะกะเพื่อให้เธอได้เดินสบายมากขึ้นอีกสักนิด เธอเอื้อมมือไปแตะชายแขนเสื้อของเขาเบาๆ เงาของแมกไม้บดบังแสงจันทร์ทำให้มองเห็นเส้นทางไม่ถนัด แต่มือใหญ่ที่ค่อยๆเลื่อนมาเกาะกุมมือเธอไว้เสมือนเป็นหลักประกันว่าเขาจะพาเธอไปด้วยกันทำให้เธออุ่นใจ มือเล็กเกี่ยวกระชับกับมือใหญ่ส่งผ่านความอบอุ่นไปถึงหัวใจ

.....


..........“ในที่สุดก็เป็นอิสระจากเฝือกซะที” เจ้าตัวยุ่งเฮลั่นทันทีที่หมออนุญาตให้เอาเฝือกออกได้ แรนซ์มาช่วยมันเก็บของระหว่างที่อาเดรียน่าไปชำระค่ารักษาพยาบาล พยาบาลสาว 4-5 คนมาด้อมๆมองๆที่หน้าห้องคนเคยเจ็บด้วยสายตาละห้อย อาเดรียน่ากลับเข้ามาอีกครั้งตอนที่แกรนท์เปลี่ยนชุดเตรียมพร้อมกลับบ้านแล้ว แรนซ์เอากุญแจรถเธอลงไปเปิดเอาข้าวของใส่รถก่อน ในห้องเหลือเพียงอาเดรียน่ากับแกรนท์ตามลำพัง เด็กหนุ่มมีแววตาเจ้าเล่ห์พราวระยับก่อนจะทำทีเป็นเข้าประชิดตัวหญิงสาว
..........“ขอบคุณมากนะฮะที่คอยดูแลผมเป็นอย่างดีตลอดเวลาที่ผ่านมา ถ้าไม่รังเกียจให้ผมได้ตอบแทนบ้าง” พูดพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้

..........อู้ยยยยย

..........เจ้าคนเจ้าเล่ห์ครางฮือก่อนเอามือลูบท้องป้อยๆ ร่องรอยกรงเล็บพญามารที่ฝากไว้บนหน้าท้องของเขาเป็นเหตุให้ต้องปิดตำราหลีหญิงบทที่หนึ่งที่เจ้าตัวคุยนักคุยหนาว่าใช้ได้ผลมาตลอดเอาดื้อๆ
..........“น้อยๆหน่อยย่ะ เจ็บแล้วไม่จำเลยนะนาย”
..........แกรนท์หลุดหัวเราะคิก เขาแน่ใจแล้วว่าเขาชอบความสัมพันธ์แบบพี่สาวน้องชายกับสาวสวยคนนี้มากกว่า และที่สำคัญ...
..........“ทำอะไรกันน่ะ” เสียงงงๆของแรนซ์เมื่อเห็นน้องชายตัวแสบลงไปนั่งกุมท้องอยู่ที่พื้น
..........“ไม่มีอะไรหรอกเพ่”
..........ก็แววตาของพี่ชายเขามันฟ้องอยู่ทนโท่ว่าพี่มันปิ๊งเจ๊อาเดรียน่าหัวปักหัวปำซะขนาดนี้ จะให้เขาใจร้ายใช้เสน่ห์แย่งผู้หญิงของพี่ชายมันก็จะเนรคุณเกินไปหน่อยล่ะ เขาหวนนึกถึงคำสอนของแม่ที่เขาพอจะจำความได้ก่อนที่ท่านจะเสียไปขึ้นมา


จำไว้นะแกรนท์ สำหรับคนที่เรารัก ลูกต้องรักเขามากกว่าตัวเองนะลูก


..........แกรนท์ทอดสายตามองสองคนที่เดินคู่กันข้างหน้า พลางยิ้มยียวนตามแบบฉบับของเขา


/ จบ /

Ray Kitsune
Captain

Reply
[ [ MY OWNER :: Fanfiction ] ]

 
Manage Your Items
Other Stuff
Get GCash
Offers
Get Items
More Items
Where Everyone Hangs Out
Other Community Areas
Virtual Spaces
Fun Stuff
Gaia's Games
Mini-Games
Play with GCash
Play with Platinum