Welcome to Gaia! ::

ฤดูร้อน, จ. 5 มิ.ย. 1379 G.O.

เข้าฤดูร้อนแล้วเหรอเนี่ย ไวแฮะ

วันนี้พี่กลับมาพูดเรื่องอะไรหมาๆอะไรไม่รู้ เอ้ย เรื่องลูกหมา
อะไร? ลุงซื้อหมามาเลี้ยงรึไง?

ฤดูร้อน, พฤ. 15 มิ.ย. 1379 G.O.

พี่ยังตื๊อไม่เลิก
ไม่ออกเว้ย ไม่ออก!!! ชั้นขี้เกียจไปหางานใหม่ทำเข้าใจมั้ย!!!

ฤดูร้อน, อ. 18 มิ.ย. 1379 G.O.

เรื่อยเปื่อยอยู่บ้านทั้งวันเป็นการประชด
แต่พี่ไม่บ่นไรสักคำ

ชิ -"- เสียดายงานว่ะ

ฤดูร้อน, อ. 20 มิ.ย. 1379 G.O.

เว้ยยยยยยย
อากาศมันเป็นบ้าห่าอะไรของมันวะ!!!!!
นี่มัน ฤดูร้อน ไม่ใช่เรอะไง!!!!!!!
แล้วฝนตกยังกะพายุเข้านี่มันหมายความว่ายังไงโว้ยยยย!!!!

พี่ออกไปตั้งกะเช้า
ส่วนชั้น... ใช่เซ่!!! เพราะต้องมาช่วยหาไอ้ลูกหมานั่นเลยต้องออกมานั่งหลบฝนอยู่ในซอกหลืบตึกนี่ไงว้อย!!!!
ลูกหมา... ตามที่พี่บอก... ตัวเล็กๆ ขนสีส้ม น่ารัก...
ให้ข้อมูลมาแค่นี้แล้วจะไปหาที่ไหนล่ะว้อยยยย!!!! หาทั้งในถังขยะ ซอก หลืบ ทุกที่ทุกมุมแล้วก็ไม่เจอ แถมไอ้ฝนเวรนี่ดันกระหน่ำลงมาอีก

ชั้นหงุดหงิดถึงขีดสุดเลยยอมวิ่งเปียกฝนกลับมาบ้านตอนบ่ายๆ
ถ้าเป็นหวัดขึ้นมาจะฆ่าพี่ทิ้งให้ดู stressed

ฤดูร้อน, ศ. 23 มิ.ย. 1379 G.O.

วันนี้พี่จะไปกับวง ทัวร์คอนเสิร์ตสัปดาห์นึง
ลุงโดนลากไปด้วย จ้างชั้นทำงานให้แบบไม่ทันได้ตั้งตัว

เลี้ยงเด็กทารก... ง่ายๆ (จริงรึเปล่าวะ?)
ลุงแกยอมจ่ายถึงแปดหมื่น ค่าแรงเหนาะๆ พวกค่าอาหารและของใช้อย่างอื่นลุงแกออกให้อีกต่างหาก ลักกี้ heart
ตาลุงนั่นบอกว่าเจ้าตัวเล็กนี่ชื่อว่า "ลักซิส"

หลังตาลุงนั่นโดนพี่ลากไป ชั้นก็เริ่มงานทันที

โน๊ตที่ลุงแกเขียนไว้ให้

- ช่วงกลางวันจะไปไหนมาไหนก็ได้ แต่กลับบ้านอย่างช้าสองทุ่ม
- จะออกจากบ้านตั้งแต่เช้าก็ได้ ปกติชั้นออกจากบ้านตอน 6 โมง
เหอ? ปกติลุงแกทิ้งเด็กทารกไว้ที่บ้านคนเดียวรึไง!!!
- หลังกลับบ้านแล้วห้ามออกไปไหนตอนกลางคืน
เออๆๆ รู้แล้วว้อย
- ห้ามดื่มเหล้าเมาเด็ดขาด
แหงอยู่แล้วเฟ้ย!
- สูบบุหรี่ได้ แต่อย่าสูบจัด
ปกติต้องห้ามไม่ให้สูบดิ...
- ถ้าจะออกไปข้างนอก ก่อนออกจากบ้านให้เตรียมอาหารเอาไว้ด้วย
เด็กทารกจะกินเอง? นี่มันชักประหลาดแล้วนะ
- ซื้อเนื้อติดกระดูกมาให้กินบ่อยๆ เจ้านั่นชอบ
เนื้อติดกระดูกเนี่ยนะ...?
- ถ้าไม่จำเป็นพยายามอย่าปล่อยให้เจ้านั่นอยู่คนเดียว
อ้าว! แล้วลุงปล่อยให้อยู่คนเดียวทำไมฟะ!

มีแต่ข้อความประหลาด
ชั้นโดนลุงหลอกแหงๆ... เด็กทารกบ้าอะไรกินเนื้อติดกระดูก!!!

ชั้นออกไปซื้อของใช้จำเป็นเอาไว้ ...นมผง กับพวกของเล่นนิดหน่อย ไม่แน่ใจว่าบ้านลุงแกมีอยู่แล้วรึเปล่า แต่ซื้อกันไว้หน่อยก็ดี ... ว่าแต่เป็นเด็กที่ไหนกันวะ? ไม่ใช่ลูกเจ๊อยู่แล้ว (ถ้าใช่ชั้นจะไปฆ่าลุง) เอาเหอะ เห็นหน้าแล้วเดี๋ยวก็รู้เอง


ไปถึงบ้านลุงก็เย็นๆพอดี ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปก็มีตัวอะไรไม่รู้มากระโดดกอด หืม? คนมีหูกะหางจิ้งจอก...? นี่มันเดมิ-ฮิวแมนนี่
ไอ้.... ลูกหมา ... ตัวปัญหาตัวนั้นนี่... เฮ้ย!!! แล้วไหงพี่ดันอธิบายซะชั้นนึกว่าเป็นลูกหมาจริงๆวะ!!!!!!! scream

พอเจ้าเตี้ยนี่เห็นว่าชั้นไม่ใช่ตาลุงนั่น ก็โวยวายใหญ่ เหอะ ตะกี๊ยังกระโดดเข้ามากอดแน่นอยู่เลย ... ถามชั้นใหญ่ว่า "โซลท์ไปไหน" ๆ ... ชั้นเลยบอกไปว่าโดนพี่ลากไปแสดงคอนเสิร์ตแล้ว นายต้องอยู่กับชั้นสัปดาห์เต็มๆ รู้ไว้ซะไอ้เตี้ย พอได้ยินชั้นว่าไปงั้น หมอนี่กลับทำท่าเหมือนอยากจะเป็นลม อะไร ได้อยู่กับคนหล่อๆแบบนี้แล้วมันไม่ดีตรงไหนห๊ะ

แล้วเจ้าเตี้ยนี่ก็โวยวายไม่ยอมหยุด หนวกหูเป็นบ้า

แม่ง โดนพี่กับตาลุงนั่นหลอก เซ็งฉิบ แต่รับงานมาแล้วไงๆก็ต้องทำล่ะนะ... อืม... ทำไมไม่มี "ไอ้นั่น" วะ? ชั้นเลยหันไปถามไอ้เตี้ยที่ยังโวยวายอยู่

"ไอ้นั่นอยู่ไหนน่ะ?"
"อะไร!!!???" ดู มาแยกเขี้ยวใส่ชั้นอีก
"ถาดข้าวนายน่ะ ไม่มีเรอะ ถาดข้าวหมาน่ะ"
"แกว่าไงน๊า!!!!!!!!!!! แกเห็นชั้นเป็นหมาจริงๆเรอะไงฟะ!!! ชั้นเป็นเดมิฮิวแมนนะเฟ้ย!!! ก็เป็นคนเหมือนนายแหละว้อย มีสิทธิ์อะไรมาหาว่าชั้นเป็นหมากันห๊า!!!" scream stressed scream stressed

โว้ยยยยยยย!!!! หนวกหูชะมัด!!!!

แม่ง!! ไม่ทงไม่ทำข้าวให้มันแดกแล้ว!!! หาแดกเอาเองละกันไอ้หมาเวรนี่!!!
ชั้นโยนของที่ซื้อมาไว้บนโต๊ะ แล้วหันไปเอาเฮดโฟนออกมาฟัง
อืม... เวลานั่งฟังเพลงดังๆกรอกหูแล้วเห็นเจ้าเตี้ยนี่เต้นแร้งเต้นกาโวยวายนี่มันก็สนุกดีเหมือนกันแฮะ ... แต่เห็นมันเต้นได้พักเดียวก็หยุด ไงล่ะ เหนื่อยแล้วล่ะสิ แล้วเจ้าเตี้ยก็หันไปหาอาหารในครัว เออแฮะ ลืมซื้อเนื้อติดกระดูกมาให้ว่ะ
แต่ดูท่าทางไม่ต้องดูแลมากมาย เห็นรื้ออาหารในตู้เย็นมาอุ่นกินเอง ชั้นเขยิบเข้าไปแย่งน่องไก่มาได้น่องนึง ฝีมือตาลุงนั่นอร่อยจริงๆให้ตายเถอะ แต่ไอ้หมานี่มันยังโวยวายไม่ยอมหยุดเลย -___-

สุดท้ายเจ้าเตี้ยก็หยุดโวยวายแล้วไปเล่นอยู่ห่างๆชั้น ก็ดีเหมือนกัน

ตกดึก ชั้นจะเข้าไปนอนในห้อง แต่ไอ้ลูกหมานี่รีบวิ่งเข้าห้องแล้วล็อกประตูเฉยเลย
ถึงแม้ว่าชั้นจะเข้าห้องนอนได้อีกทางผ่านทางห้องน้ำก็ตาม... แต่เอาเหอะวะ นอนที่โซฟาก็ได้
ไม่อยากตื่นเพราะเสียงหนวกหูของเจ้าเตี้ยนี่


ลักซิส เหรอ...
แปลกนะ ลุง... ปกติเกลียดหมาเข้าไส้ไม่ใช่รึไง?
แล้วไหงถึงได้เก็บเจ้าหมาเหลือขอนี่มาเลี้ยงไว้วะ?
แต่แกล้งเจ้าเตี้ยนี่แล้วปฏิกิริยามันสนุกดีไม่หยอก

จริงสิ ลืมแนะนำตัวเองไปเลย ก็มันเอาแต่โวยวายนี่หว่า

ฤดูร้อน, จ. 26 มิ.ย. 1379 G.O.

ปวดหลังชิบ...
นอนโซฟาติดต่อกันนานๆก็ไม่ไหว ไซส์ก็เล็กนิดเดียว ชั้นบ่นในใจพลางบิดตัวไปมา จมูกก็ยังเจ็บอยู่หน่อยๆแต่ก็ยุบลงไปมากแล้ว ขี้เกียจมานั่งประคบแล้ว ช่างมันเหอะ กินยาเดี๋ยวก็หายเอง

พอนึกถึงเรื่องจมูกก็พาลนึกไปถึงเรื่องเมื่อวานจนได้ สุดยอดแห่งความเซ่อ หมอนั่นมีเซ้นส์ไปเป็นนักแสดงคณะตลกนะ คิดได้ไงวะจมูกโบโซ่ลดอาการบวม... ว่าแต่บ้านเงียบๆแสดงว่าเจ้านั่นยังไม่ตื่นล่ะมั้ง?

...

"ไม่ต้องอ้าปากค้างหรอกน่า ไม่มียาพิษ กินๆซะ"
ชั้นพูดขึ้นเมื่อเห็นเจ้าเตี้ยยืนมองอาหารบนโต๊ะด้วยระยะห่างสิบก้าวเป็นเวลาสิบกว่านาทีได้แล้ว อะไรกัน เห็นอย่างนี้ชั้นก็พอทำอาหารกินเองได้เหมือนกันนะเฟ้ย ตอนที่พี่ไม่อยู่ใครจะมานั่งรอข้าวมาป้อนถึงปากกัน ไม่มีเวลามาทำอย่างนั้นร๊อก ถึงรสชาติจะยังไม่ถึงขั้นเทพ แต่ก็ไม่ถึงกับต้องฝืนกระเดือกลงคอล่ะน่า

เจ้าหมาบ้ายังยืนจดๆจ้องๆท่าทางยังไม่ค่อยไว้ใจเท่าไหร่ จนเสียงท้องมันร้องประท้วงนั่นแหละ ฮ่าๆๆ หยิ่งแค่ไหนร่างกายมันก็เรียกร้องอยู่ดีเฟ้ย เจ้าเตี้ยก้มหน้าก้มตากินไม่พูดอะไร

หลังกินอาหารเช้าเสร็จ แล้วเก็บจานอยู่ ไอ้ความที่เป็นคนหูดี ก็เลยได้ยินเสียงพึมพำเบาๆลอยมาว่า ขอบคุณ
ชั้นเผยอยิ้ม นิสัยเสียของตัวเองนี่มันแก้ไม่หายจริงๆ "อะไรนะ? ไม่ได้ยิน ดังๆกว่านี้สิ"
"อะ..... ไอ้....." ก่อนที่เจ้าหมาบ้าจะแผลงฤทธิ์ชั้นก็รีบตัดบท
"ชั้นมันก็แค่ทำตามหน้าที่ จะพูดขอบคุณก็ไปบอกลุงโน่น"

...

อันที่จริง... วันนี้ก็ปกติเรียบร้อยดี เจ้าเตี้ยก็ง๊องๆแง๊งๆเหมือนเดิม แต่น้อยลงรึเปล่าวะ...?

เซอร์ไพรสสุดก็ตอนกำลังจะไปนอน ที่จู่ๆเจ้านั่นก็มายืนอ้ำๆอึ้งๆเหมือนตัดสินใจไม่ถูกว่าจะพูดดี หรือไม่พูดดี ไม่รู้มันคิดอะไรของมัน พยายามจะพูด แต่ก็ไม่พูด
เงียบเป็นเป่าสากอยู่นานจนชั้นขี้เกียจรอ

"เอ้า เงียบอยู่ได้ มีอะไรจะพูดก็พูดเซ่"
"ไอ้คิงคอง! คนเค้าจะมาอนุญาตให้เข้าไปนอนข้างในก็ได้ยังจะมาพูดงี้อีก!!" เจ้าเตี้ยว่าพลางกอดอก เชิดหน้า "อยู่ข้างนอกมันนอนไม่สบายใช่มั้ยล่า เดี๋ยวจมูกไม่หายจะมาโทษชั้นไม่ได้หรอกนะ"

..... หมั่นไส้ฟ่ะ... ขอเฮดล็อกมันซะทีดีมั้ย.... นี่มันบ้านใครให้รู้ซะมั่ง (ถึงจะไม่ใช่บ้านตูแต่มันก็ไม่ใช่บ้านไอ้ลูกหมานี่เหมือนกันแหละ)
คิดพลางคว้าคอลูกหมามาล็อคแล้วเอากำปั้นขยี้หัวอย่างหมั่นเขี้ยว
"หมั่นไส้เฟ้ยยยยยยย ไอ้หมาบ้าาาาาาา จมูกมันจะหายไม่หายก็เรื่องของชั้นเว้ย"
ชั้นรีบผละออกจากไอ้เตี้ยพอเห็นมันเริ่มแยกเขี้ยวเตรียมงับ ชั้นไม่รอช้า วิ่งฉิวเข้าห้องนอนที่ถวิลหา นอนโซฟามันสุดจะทรมาน

"ขอยึดเตียงละกัน ฮ่าๆๆ"
"ไปนอนที่พื้นเด้!!!"

สงครามปาหมอนก็เลยเริ่มขึ้น
จนทั้งชั้นทั้งไอ้หมาบ้าหมดแรงนอนกองกันบนฟูกของลุงที่พื้นทั้งคู่ หัวไปทางหางไปทาง... แล้วก็เผลอหลับไปทั้งๆยังงั้น

ฤดูร้อน, พ. 28 มิ.ย. 1379 G.O.

วันนี้เห็นสมุดวาดรูประบายสีไอ้เตี้ยด้วย!!! เห็นรูปคิงคองที่มันวาด (หัวสีทองๆ คงเป็นชั้นล่ะสิไอ้หมาบ้า) รูปแต่ละรูปที่เจ้าหมาบ้ามัน..... สุดจะบรรยาย ลุงไม่ได้สอนให้เจ้าเตี้ยนี่วาดรูปเลยเรอะ! ดูสกิลชั้นซะก่อน แกรนท์คุงต้องเป็นอย่างนี้ต่างหาก!!!



พอโชว์ให้ไอ้เตี้ยดูมันกลับโวยวาย หึ อิจฉาชั้นล่ะสิ แหงล่ะ ก็รูปวาดปัญญาอ่อนในสมุดของนายมันยังกะงานเด็กอนุบาลนี่ 555

ฤดูร้อน, ศ. 30 มิ.ย. 1379 G.O.

ลุงกลับบ้านมาตอนสายๆ แต่ไอ้หมาบ้าไม่มีอารมณ์จะกระโดดต้อนรับลุงหรอก กำลังสลดเพราะชั้นแย่งกินเนื้อติดกระดูกอบซอสสุดอร่อยฝีมือลุง (ที่ยังเหลืออยู่นิดหน่อยในตู้เย็น คิดว่าเจ้าเตี้ยคงค่อยๆเก็บไว้กินทีละหน่อยล่ะมั้ง) จนหมดเกลี้ยงน่ะสิ ฮ๋าๆๆ แก้เผ็ดเมื่อวานไงล่ะเฟ้ย

ก่อนจะโดนพายุฤดูร้อนอีกลูกหนึ่งชั้นก็รีบแกล้งบอกลาแล้วหนีออกมารอหน้าบ้าน

รอสักพักลุงก็ตามออกมาแล้วส่งเงินให้ชั้นแปดหมื่นตามที่ตกลงไว้ ชั้นยืนมองจำนวนเงินในมือ นับ แล้วคิดครู่หนึ่ง ก่อนส่งคืนให้ลุงสี่หมื่น

"ชั้นเอาแค่นี้พอลุง"
ลุงเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย ชั้นเลยอธิบายต่อ
"ก็ไม่ใช่เด็กทารกนี่ ลักซิสนั่นก็ไม่ได้งี่เง่ามากเท่าที่ชั้นคิดด้วย แค่นี้แหละพอแล้ว"
แต่ลุงกลับยัดเงินคืนใส่มือชั้นแล้วก็บอกว่าจำนวนเงินต้องเป็นไปตามที่ตกลง ชั้นเลยไม่รู้จะทำไง สุดท้ายเลยบอกไปว่าถ้าจะเรียกมาเลี้ยงลูกหมาอีกก็คิดสี่หมื่นละกัน

"ชั้นให้ห้าหมื่น" ลุงตอบทันควัน "ไงๆนายก็เสียเวลามาดูลักซิสให้ ถือว่าเป็นค่าเหนื่อยนาย ขอบใจนะ"
ลุงใจกว้างชะมัด...

ต้องขอให้เรียกใช้ชั้นมาเลี้ยงลูกหมาบ่อยๆสินะ 555 แต่ตอนนี้.. โทรไปนัดพวกเบื๊อกไปดริ๊งค์ตอนกลางคืนดีกว่า วู้!
พอเดินจากบ้านลุงมาไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงโวยวายของไอ้เตี้ยซะลั่น หึหึ สมน้ำหน้า สะใจจริงว้อย