Welcome to Gaia! ::

Het jaar 3016, technologie had zich sterk ontwikkeld. Net als de mens. Er waren meerdere planeten ontdekt, Geen een planeet gaf een teken van leven, alsof het gewoon planeten waren. Leeg, kaal, en koud.
De aarde word ouder en ouder, De zomers zijn enorm warm, en de winters ontzettend koud.
De meeste tropische landen en eilanden zijn niet meer te houden. De hitte is dodelijk, de lucht en zuurstof word giftiger. De mens heeft de aarde teveel vervuild, Er is niet zuinig mee gedaan. Het zal niet lang meer duren. De aarde geeft al een teken dat het genoeg is geweest.

Wetenschappers doen hun best het zoeken naar een nieuwe planeet. Pure nieuwschierigheid. Maar ook opzoek naar een nieuwe plek om te wonen. Een teken van leven zal aangeven dat er water is. Ze hebben al vele planeten gevonden, maar de meeste waren er net zo slecht aan toe als de aarde.

Tot die ene dag.

“Emis, 6:00 in het hoofdkantoor” De jonge dame keek naar het hologram dat oprees vanuit een klein aparaatje. Het gezicht was duidelijk zichtbaar, net als de allerkleinste details. Ze knikte, waardoor haar haar op en neem bewoog.
Ze zei verder niks, en drukte de hologram weg. Ze liep rustig over straat en keek om haar heen. Auto’s hadden zich sterk ontwikkeld, en zweefde nu over het wegdek. Autobanden waren niet meer nodig, en de fiets was iets zeldzaams geworden. Het enige wat nog niet uitgevonden was, was tijdreizen en teleportatie. Maar daar waren veel wetenschappers al druk mee bezig.
Maar niet alleen met dat. Alles wat er in de loop van de jaren, eeuwen, en decennia was opgebouwd zou verwoest worden. Vele mensen hadden hun warme land verlaten om ergens te komen wonen waar de warmte nog te houden was. Het was nu zomer, en de zon brandde volop in de lucht. Het was vijf uur in de avond, en nog scheen de zon alsof het drie uur in de middag was. De ozonlaag was kapot aan het gaan, langzaam, maar merkbaar. De grote grijze gebouwen staken ver uit van de grond de lucht in. De Twin Towers waren daarbij niks vergeleken. Ook al had Emis die nog nooit in het echt gezien, en alleen maar op foto’s, hologrammen, en gehoord van mensen, die het weer van andere mensen hadden gehoord. Het was zo lang geleden, maar de angst was er nog steeds.
De jonge vrouw naderde langzaam een groot gebouw, waarop met grote zwarte letters “US” Op stond, wat stond voor “Universal Sience”. De plek waar Emis moest zijn. Ze keek op haar horloge, de kleine digitale lettertjes stonden op kwart over 5. Ze was drie kwartier te vroeg. Beter te vroeg, dan te laat. Dacht ze bij zichzelf, terwijl ze naar binnen liep.
Een rare geur vulde haar neus. Een bekende geur, aangezien ze hier wel vaker kwam. Maar er viel maar niet te wennen aan de geur. UV, een plek waar wetenschappers en andere slimme mensen samen kwamen op zoek naar andere planeten. Als er eentje gevonden werd, die geschikt leekt, werden er mensen naartoe gestuurd. Tegenwoordig duurde het reizen door het heelal geen jaren meer. Maar een aantal dagen.

----

Emis kee om zich heen, alles was in de kleuren grijs en zwart. Het was alsof ze niet durfde de experimenteren met andere kleuren. Ze liep naar een balie waar twee dames druk bezig waren met de telefoon, formulieren invullen. En belangrijke dingen te verzenden.
“Ik heb een afspraak Met McAigle” Sprak ze met een koude stem terwijl ze de receptioniste met dezelfde koude blik aankeek. De receptioniste keek haar arrogant aan en knikte, Maar zei verder niks.
Emis draaide zich om, terwijl ze de kale hal in zich op nam, Dit gedeelte was een en al raam. En ze kon haar spiegelbeeld erin zien. Ze had licht bruin haar tot aan haar schouders, in een simpele staart. Haar lichtblauwe ogen stonden strak en koud op haar gezicht, en ze leken alleen nog maar feller door haar bleke huid en bruine haren. Ze had een wipneus, en een kuiltje in haar kin. Op het eerste gezicht leek Emis een arrogant persoon, maar ook al klonk het sommige mensen vreemd in de oren, Emis kon een aardig persoon zijn. Soms had ze haar hart wel op het goede plek zitten.
“Emis, Dat is lang geleden” Toen ze die stem hoorde draaide ze zich om, en een klein glimlachje was zichtbaar op haar gezicht. Ze knikte terwijl ze naar hem toe liep. “Maar 5 weken, Robin” Antwoorde ze Meneer McAigle. Hij was degene die US runde, En zonder hem zouden de mensen geen nieuwe planeet krijgen. Zijn hand wees naar de deur waar hij vandaan kwam, als een teken dat Emis hem kon volgen de kamer in.
Toen ze de kamer in kwam, was ze niet verbaasd om te zien dat ook deze kamer even saai was als de hal.
“Wat wil je van mij, Robin?” Vroeg Emis terwijl ze hem strak aankeek, Haar glimlach was verdwenen, en haar ogen keken hem lang aan, Wachtend op een antwoord.
“We hebben een planeet gevonden” antwoordde Robin geduldig, en met een blije toon in zijn stem. Emis keek hem verbaast aan. Een nieuwe planeet, dat was inderdaad geweldig nieuws.
“Ik wil jou op het schip hebben, Samen met 10 anderen” Zei hij terwijl hij zijn blonde haar uit zijn gezicht wreef. “Vertel me eerst maar eens meer over die planeet” Zei Emis, lichtelijk in de war. Misschien wilde ze dit wel helemaal niet.
Robin knikte, en liep in de richting van de deur. “Ik zal het je laten zien” Zei Robin sussend, hij wilde haar niet boos hebben.
Op de zevende verdieping leek het een grote chaos. Mensen liepen door elkaar heen. Schreeuwde dingen naar elkaar. Maar de chaos was positief. “Robin, wat is dit voor rotzooi?” Vroeg Emis, terwijl ze n aar de apparaten keek. Aan de rechterkant van de grote ruimte was een enorm hologram, van een planeet. Haar mond viel open, Het was fel groen met blauw, wat betekende dat er water was, en dus waarschijnlijk leven. Ze duwde mensen aan de kant zodat ze dichterbij kon komen bij de hologram. “Is dat de planeet?” Vroeg ze snel, terwijl Robin haar achterna liep. “Planeet Dan’li” Robin keek naar Emis, met een glimlach, hij wist dat ze zo zou reageren. Emis wilde deze baan dolgraag, want ze wist precies wat Robin van haar wilde. Het was niet vanwege de baan, maar vanwege het geld dat ze zou krijgen.
“Dan’li?” Vroeg ze, vragend voor meer informatie. En negeerde de mensen. Zij waarschijnlijk druk bezig vanwege de planeet die ze net gevonden hadden.
“Een planeet met leven” Emis keek om, deze stem kende ze niet.

Haha, Ja, nu je het zegt. lol

Het wordt steeds leuker om te lezen smile Probeer te voorkomen dat je een zin met 'En' begint ^_^ En als je vindt dat ik me er te veel mee bemoei, moet je het ook zeggen XP

oeeeeeeh biggrin
Echt een leuk verhaal.
schrijf verder? sweatdrop