Welcome to Gaia! ::

nie odebrałam tego jako atak.

Dla mnie naprawdę nie byłoby na tym świecie rzeczy, która mogłaby mnie zatrzymać. Mam kochaną rodzinę, należę do klasy średniej. Uważam się za dostatecznie utalentowaną, by osiągnąć w tym życiu to, co zamierzam. Problem polega na tym, że najambitniejsze z moich planów (a jestem piekielnie ambitna) nie uczyniłyby nigdy mojego życia wartym przeżycia. Ten świat mnie nie satysfakcjonuje. Szczerze? Ten świat, a dokładniej to, co zrobił ze światem człowiek, cała jego kultura i nauka, są dla mnie żałosne. Nie umiałabym się zaangażować w takie życie bez wyższej pobudki. Zbyt jaskrawa jest dla mnie cała ta przyziemność, która prześwieca przez wszystko. Jak moja rodzina ma ochotę sobie się tym ekscytować, ich prawo. Ale dla mnie takie zaangażowanie w coś tak beznadziejnego i w oczywisty sposób nie dążącego do doskonalenia istotnych wartości, a jedynie fizycznej jakości życia jest nonsensem. Wiem, że patrzę na ten świat z galaktycznego dystansu i dobrze mi z tym. Taka jest moja ocena mrowiska zwanego Ziemią. Najwspanialszy scenariusz życia ziemskiego nie jest dla mnie wystarczającym argumentem przeżycia go, jeśli nie ma za nim wyższego, pozaziemskiego i ponadczasowego sensu. Ten sens odnalazłam w Bogu. Nie zgadzam się z tym, że nie wiadomo, co jest po śmierci. Ja uwierzyłam. Dla mnie wiadomo. 3nodding

O widze, ze Deadhel jest z tej mojej mniejszosci zwanej praktykujacymi katolikami smile Milo, milo
cool

Co do metafizyki. Jestem ekumenistka, w zyciu spotykam wielu ludzi o najdziwniejszych ideologiach, pomyslach na zycie itp. Np. moj najlepszy przyjaciel byl 3 lata w zakonie Dominikanow, przykladny katolik, wpdal w depresje, wyszedl z zakonu, jest niewyzyty seksualnie i daleko mu do normalnosci. A mimo to w chwilach trudnosci przyznaje, ze czesto jego mysli uciekaja do Boga. Bo czlowiek podswiadomie szuka istoty wyzszej od siebie. Czasem jest to jego dusza, czasem cos nieokreslonego, niektorzy twierdza ze w myslach rozmwiaja z duchami, inni ze ze swoja intuicja, a ja wiem, ze kiedy siedze sama na dnie to rozmawiam wlasnie z Bogiem.


Wiekszosci nam mlodym Kosciol kojarzy sie ze sztywna regula, czyms czego nie mozna przekraczac, z uciskiem i nakazami. Tanczyl ktos z was kiedys w Kosciele? Na mszy? Wpsaniala sprawa, kiedy robisz to, bo w ten sposob sie modlisz, wszyscy w okol tez wyrazaj w ten sposob uczucia. Wiec przekraczanie granic noramlnosci, to jest zywy Kosicol, ale rzadko kiedy ktokowliek onim wie....


A i za sluby nic sie nie placi, za chrzty i pogrzeby tez nie. Ksieza nie maja prawa np wziac pieniedzy z tacy. To wszystko idzie na podatki i utrzymanie kosciola. Dlatego ludzie daja datki za rozne wykonywane czynnosci ksiezy ( w koncu to tez jest jakas forma ich pracy - tak sie utarlo w Polsce) np. odprawianie mszy w jakiejsc intencji, ochrzczenie kogos. To jest swoista wyplata dl;a nich.

No wilkus, a widzisz i my mamy ten krok do przodu, bo nasza znaleziona osoba wyzsza jest doskonala xp xp

A co do parafii, szczere wspolczucia... Ja np chodze do Dominikanow i jestem zachwycona. Ale dobrze wiem,ze jak ktos ma zrabane zasady w parafii to pozniej zraza sie do tego wszytskiego. I w sumie sie nie dziwie smile

No ja wlasnie lubie polemizowac na ten temat smile Bo bardzo mnie ciekawi co inni maja do powiedzenia na ten temat.

Kosciol nie jest bez skazy, wie to kazdy, ale to dlatego,ze ludzie ktorzy go tworza tez sa niedoskonali.

Co do przyznania sie do porazki. Ja osobiscie uwazam, ze wygralam, bo uwierzylam. Uwierzylam,ze jest ktos lepszy ode mnie i od niego moge brac sile do bycia lepsza. Bo ta sile mam, ale tylko dzieki Niemu moge z niej w pelni korzystac. Masz prawo myslec, ze przyznalam sie do porazki. Ale ja uwazam, ze po prostu znalazlam Przyjaciela, ktory mi pomaga.

Hehe smile a ciekawe kto go widzi xp Mysle sobie tak, sa pewne prawa w przyrodzie, ktorych nie jestes w stanie wytlumaczyc, chociazby sama budowa wody, jej wlasciwosci. To sa fundamenty,ale wytlumaczyc ich nie potrafisz. Sa cuda objawiane do dzis, ktorych nikt nie umie wytlumaczyc. Ale kazdy tlumaczy sobie po swojemu. Ja to zostawiam Szefowi xd

Zasady moralne sa dla kazdego, jedni przerabiaja je na Dekalog, inni na zasady buddyzmy, innych wiar, ateizmu i innych takich. I wedlug mnie jesli jestes w zyciu dobrym czlowiekiem, to bez znaczenia jakiego wyznania jestes, do czego w zyciu dazyles. I tak sie spotkamy w Raju. I nie bedzie tam samych chrzescijan, ale wszystkie kultury swiata smile

wilkus, stawiasz bardzo mądre pytania. Moje dowody szacunku, naprawdę. Uwielbiam rozmawiać z ludźmi myślącymi. 3nodding

Spróbuję Ci wyjaśnić doskonałość Boga. W Starym Testamencie Bóg objawił człowiekowi po raz pierwszy swoje Imię i brzmiało ono Jahwe. Oznacza to po hebrajsku "Jestem, który Jestem". Wydaje się ono na pierwszy rzut oka niezrozumiałe i jakby nie wprowadza nic nowego. Ale tak naprawdę jest to ujęcie samej istoty sprawy, w której też leży doskonałość Boga. Bóg w swojej istocie jest po prostu Istnieniem. Istnieniem jako aktem doskonale twierdzącym. Czyli wszystko, co z Niego wynika, jest Dobre, a co Mu przeczy, Złe. Stąd dobre jest wszystko, co sprzyja życiu, a złe wszystko, co mu szkodzi. Dobre jest to, co mądre, bo mądrość to świadomość istnienia. Dobra jest miłość, bo to najwyższe TAK powiedziane istnieniu. Stąd mamy cały system moralny. Dlatego nie ma czegoś takiego, jak różne doskonałości. Wszystko to skupia się w jednym i tym samym - w Bogu, jak widać. W takim pojęciu, a nie odbiega ono od nauczania Kościoła, w Boga nawet nie trzeba wierzyć, bo nasze własne istnienie jest dowodem Jego istnienia, bo On sam jest Istnieniem jako takim, nieograniczonym żadną barierą (i tym się różni Stwórca od Stworzenia).

Doskonałości przeciwwstawne mogą się pojawiać tylko na niższych płaszczyznach naszego życia - ot, choćby "ideał" partnera życiowego. Jednak każdy z nas od urodzenia ma ten pęd do życia, a Bóg jest Życiem. Mamy więc zakodowaną potrzebę Boga. I analogicznie różne mogą być wyobrażenia raju na niższej płaszczyźnie pojmowania. Jednak cechy, które one mają wspólne, to pełnia szczęścia czy może raczej Istnienia, które jest jego jedynym źródłem.

Mam nadzieję, że to nie wyszło mi zbyt abstrakcyjnie i jest w równym stopniu zrozumiałe dla odbiorcy, co dla nadawcy. xd

sorka, że dopiero dziś odpowiadam, zatonęłam normalnie w wojnie ludzko-wampirzej! burning_eyes

Po co przedstawiać Boga? Cóż... chyba głównie po to, by stał się przystępniejszy dla człowieka, któremu ciężko jest wyobrazić sobie Istotę Nieskończoną. No, nie mów mi, że Ty potrafiłabyś! xd A człowiek potrzebuje jakiegoś wyobrażenia o Bogu, by łatwiej mu było szukać z Nim kontaktu. W judaizmie wciąż obowiązuje imię Jahwe na określenie Boga. Tak więc za każdym razem, kiedy o Nim mówią, przypominają istotę Jego Bytu.

Bóg jest czymś znacznie więcej niż tępą siłą. I nie powołuje żywego do śmierci. Śmierć jest konsekwencją naszego grzechu i niedoskonałości. Dlatego Bóg musiał posłać Swojego Syna (notabene przypominam o dogmacie o Trójcy Świętej - Syn to jakby jeden z trzech aspektów/istot jednego Boga), żeby dać ludziom szansę na powtórne życie.

Poza tym, Bóg jest Istotą. Dowód: nie wydaje mi się możliwe, by samoświadomość i indywidualność ludzkiego istnienia brała się z "nikąd", była skutkiem ubocznym ewolucji. Coś jednak czyni nas czymś więcej niż kolejnym zwierzęciem zamieszkującym Ziemię. I nie jest to inteligencja. Jest to właśnie ta szczególna świadomość własnego istnienia. Tak więc Istnienie samo w sobie też musi być wyposażone w indywidualną Świadomość. Bóg jest zatem nie tylko Istnieniem, ale i Istotą. (jak to wyjaśnienie nie jest dla Ciebie satysfakcjonujące, zadaj mi jeszcze jakieś pytania, może lepiej trafię na trop Twoich wątpliwości biggrin )

Uczucia nie są niedoskonałością. Uczucia, tak jak wszystko inne, są różnej jakości. I są uczucia doskonałe. Uczuć nie należy mylić z emocjami, będącymi chemicznymi reakcjami naszego organizmu. Uczucia to stany psychiki. Miłość to taki stan, kiedy pragniemy szczęścia osoby kochanej, kiedy jesteśmy w stanie dla niej wszystko poświęcić i kiedy akceptujemy ją taką, jaką jest. Kiedy umiemy jej przebaczać. O idealnej miłości pisze święty Paweł w swoim pierwszym liście do Koryntian (Hymn o Miłości):

"Gdybym mówił językami ludzi i aniołów,
a miłości bym nie miał,
stałbym się jak miedź brzęcząca
albo cymbał brzmiący.
Gdybym też miał dar prorokowania
i znał wszystkie tajemnice.
i posiadał wszelką wiedzę,
i wszelką [możliwą] wiarę tak, iżbym góry przenosił,
a miłości bym nie miał,
byłbym niczym.
I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją,
a ciało wystawił na spalenie,
lecz miłości bym nie miał,
nic bym nie zyskał.
Miłość cierpliwa jest,
łaskawa jest.
Miłość nie zazdrości,
nie szuka poklasku,
nie unosi się pychą;
nie dopuszcza się bezwstydu,
nie szuka swego,
nie unosi się gniewem,
nie pamięta złego;
nie cieszy się z niesprawiedliwości,
lecz współweseli się z prawdą.
Wszystko znosi,
wszystkiemu wierzy,
we wszystkim pokłada nadzieję,
wszystko przetrzyma.
Miłość nigdy nie ustaje,
[nie jest] jak proroctwa, które się skończą,
albo jak dar języków, który zniknie,
lub jak wiedza, której zabraknie.
Po części bowiem tylko poznajemy
i po części prorokujemy.
Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe,
zniknie to, co jest tylko częściowe.
Gdy byłem dzieckiem,
mówiłem jak dziecko,
czułem jak dziecko,
myślałem jak dziecko.
Kiedy zaś stałem się mężem,
wyzbyłem się tego, co dziecięce.
Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno;
wtedy zaś [zobaczymy] twarzą w twarz.
Teraz poznaję po części,
wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany.

Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość - te trzy:
z nich zaś największa jest miłość."

Myślę, że jest on nie tylko piękny, ale też i niezmiernie mądry. Mam nadzieję, że pomoże Ci również zrozumieć, o czym mówię. 3nodding

Mniemanie, że za dobro zostaniemy nagrodzeni wzięło się z tego, że jak już mówiłam, Bóg jest doskonałym Twierdzeniem. Zatem postępując zgodnie z tym, co jest dobre i mądre, postępujemy zgodnie z najwyższym TAK. Inaczej: Bóg stworzył świat. Każde postępowanie, które sprzyja Stworzeniu, czyli jest dobre (z miłością na czele), sprzyja Bogu i przybliża nas do Niego. Od tego, jak bardzo sprzyjaliśmy Stworzeniu zależy, jak blisko Boga będzie nasza dusza w chwili śmierci. Jeśli go samowolnie odrzuci - wybierze Nicość. Z tym małym szkopułem, że dusze są nieśmiertelne, więc nie może przestać istnieć. Zostanie zatem skazana na wieczność w oddaleniu od Boga, którego odrzuciła. W oddaleniu od Istoty personifikującej wszystko, co jest dla niej źródłem szczęścia, bo została stworzona do przebywania w obecności Boga.

Cieszę się, że możemy prowadzić taką interesującą dyskusję, ale przeraża mnie to, co powiedziałaś: to Ty naprawdę nie miałaś dotąd możliwości z kimś o tym spokojnie porozmawiać??? surprised Rzucali się na Ciebie z pazurami czy cóś?

cóż, nie da się ukryć! xd