Geen idee of ik het mag plaatsen (en er was ook geen vraag naar) maar het kwam dus door deze verkoper:
https://www.etsy.com/shop/PsychokittysAsylumIk ken de persoon niet maar die katjes!!!! *smelt* oké de wereld mag weer door gaan...
Wat mij betreft de afgelopen 10 jaar om wat te zeggen omg... oké er is eigenlijk niet zo gek veel bijzonders gebeurd denk ik? Ik ben wat ouder geworden
smile Even denken hoor... dus ongeveer 10 jaar geleden heb ik de middelbare school af gemaakt iets wat later als de (officiële) bedoeling was dat wel maar he diploma met een mooie cijferlijst mag niet klagen.
Daarna wist ik niet zo goed wat ik wilde.. ergens weet ik het nog steeds niet. Was niet aangenomen op het grafisch lyceum waar ik eigenlijk graag wilde ben toen maar in de buurt een opleiding in kleding maken begonnen wat ik niet heb afgemaakt.
Ik had ook express een laag niveau (2) gekozen omdat ze zeiden dat er minder consequenties aan zaten als ik die niet af ging maken en ik had zo iets van ik neem het maar dat ik tenminste iets te doen heb en ik ben daarbij ook nog een beetje creatief bezig en leer een beetje over hoe dit werkt. Tenminste was mijn oorspronkelijke plan maar ging niet zo helemaal. Ik werk nog al langzaam dus ik raakte snel achter miste ook te veel uren om gezondheidsredenen. Ik had uiteindelijk ook zo iets van ik ga niet verder hier in omdat ik toch weer het eerste jaar over en over en over zou moeten doen omdat mijn gezondheidsklachten toch niet minder zouden worden en ik elk jaar toch te veel uren zou missen, of er zouden voor mij heel veel uitzonderingen gemaakt moeten worden en... eh meh.
(Niet zo'n zin in een bijzondere positie).
Rond die zelfde tijd in dat schooljaar was ik een weekje bij SEIN omdat ik sinds mijn 5e of zo iets soms de controle over mijn beweging verlies en ik zelf dacht dat het epilepsie was omdat ik bij mijn baby broertje toen ik 7 was meemaakte dat hij epilepsie had en het heeft wat overeenkomsten. Ik wist overigens al vrij vroeg dat het niet normaal was om de controle over je beweging te verliezen dus ik heb het ook gewoon zo goed als ik kon verborgen gehouden of gedaan als of ik spontaan een dansje wilde doen (kinderen zijn toch erg bewegelijk dus ik kon het wel wat overtuigend over spelen). Al dacht ik de aller eerste keer dat het iets eenmaligs was of iets bizars als de tinteling van een slaapvoet. Maar goed dan gebeurde het vaker en regelmatiger en anderen om mij heen hadden het niet en ik had geen zin in naar een doctor gesleept te worden. Dus ik kon het verbergen tot ik 18 was (de enige die echt wat merkte was mijn zusje omdat we zo veel samen speelden en een keer een schooljuf die geschrokken vroeg of ik het vaker had. Waar op ik nee zei omdat ik zo als al gezegd absoluut niet wilde dat mijn ouders er van zouden horen).
Ah fijn ik was dus sinds mijn 18e bij een neuroloog die mij eerst omdat hij niet wist wat hij met mijn symptomen moest nog even (voor de tijd bij SEIN) naar een psychiater stuurde waar ik na een paar keer zo iets had van wacht even het is voor mijn bewegingen? Maar die zijn niet psychologisch ik weet zeker dat ze een neurologische oorzaak hebben. Dus ergens op de een of andere manier kwam ik bij SEIN terecht. Op dit punt dacht ik nog steeds aan een variatie van epilepsie waar ik mijn bewustzijn niet verloor. SEIN wist gelukkig wat meer over neurologie dan mijn locale neuroloog en na 5 dagen met een EEG op mijn hoofd en gelukkig daar ook een aanval gehad hadden ze wel het juiste antwoord: Paroxysmale Dyskinesie. Dus dat dan ik had eindelijk ook een bevestiging dat het niet psychologisch maar neurologisch tussen mijn oren zit. (Was toen 20 of 21 of zo iets?)
Was nog steeds op zoek naar iets van een opleiding of iets wat mij bezig zou kunnen houden. Eventueel iets van een soort snuffelstage of waar ik wat ervaringen op kon doen. Ook wel eens zelfs initiatief genomen zo als mijn oude school gevraagd of ze wat wisten en een leraar vond onderwijs assistent wel iets voor mij (wat mij ook wel op zich leuk leek en ergens lijkt het mij ook wel leuk om op een school te werken al dan misschien wel eerder klusjes achter de schermen een beetje of eventueel een klein groepje dat wat extra begeleiding nodig heeft ondersteunen). Alleen toen ik mij aan ging melden op een school in de buurt werd ik weg gestuurd met de mededeling dat ik te oud was. Persoonlijk bij nader inzien had ik het kwa energie en daarbij ook de afstand (het was toch de andere kant van de stad en op slechte dagen dat de bewegingsstoornis erg storend is kan ik niet eens fietsen en dan 1 uur heen en terug lopen of toch de bus?) ~ Waarom ik het toch probeerde... ergens optimistisch? + op de betere dagen vergeet ik soms dat ik ziek ben en denk ik dat ik de wereld wel aankan.
Had nog wat maatschappelijke hulp gekregen deels via iemand die voor mijn broertje elke week kwam en deels via het UWV want de hele dag thuis zitten is ook een beetje, bleh. Dit is allemaal een beetje stukgelopen omdat iedereen wat anders van mij wilde en deels ook dingen die ik toch niet mogelijk kon maken. Want ik wil een boel alleen kunnen is vaak een ander verhaal. En ik blijf er nog steeds van overtuigd dat ik wel wat kan als ik maar op de juiste plaats zit waar niet op mijn lichamelijke handicap + ADHD (dat ook nog) wordt gekeken.
Ben alleen een beetje inspiratieloos. Het enige dat ik kan bedenken is verhalen schrijven omdat ik dat wel kan ... maar... ehm ADHD komt daar soms tussen (oh kijk daar vliegen vlindertjes!) ik heb soms wat kont trappen nodig die zeggen hup Mir schrijven (en niet dromerig naar vlindertjes staren, en nee kittens op youtube zijn ook even taboe)!
Wat serieus werk betreft moet ik iets hebben dat flexibel is, wat ik eventueel op een andere locatie of ook even goed thuis kan uitvoeren. Ik hou niet zo van iedere keer het zelfde en eentonig gedoe ik wil een uitdaging en dingen leren. Ik wil ook niet de hele dag stil zitten en naar schermpjes kijken maar ook wat beweging (als de bewegingsstoornis niet te irritant doet). Maar goed ik weet dat ik dit wil... maar wat?
(Het mag ook niet te ver lopen zijn of anders als het toch verder is dat het met OV goed te doen is.) Dus ben een beetje gelimiteerd aan opties.
Een voordeel is wel dat ik volgens het UWV wel gewoon arbeidsongeschikt ben wat betekend dat ik gewoon mijn volle WAJONG blijf houden en niet nog 5 % gekort wordt in 2018 met betrekking op de participatie wet.
Maar goed ik wil toch iets meer van mijn leven maken als ik de mogelijkheid maar vind en krijg. Want iets in mij is aan het stuiteren voor meer uit het leven halen. Vraag blijft voor mij toch vooral: Wat? En hoe pak ik het aan?
Verdere gebeurtenissen... ik woon nu op mijzelf! Ik heb een klein huisje van 36 vierkante meter. Voor het moment is het perfect voor mij want alles is op loopafstand (wel zo handig als je geen auto mag rijden en niet altijd kan fietsen): Supermarkten, binnenstad, centraal station, ouders (wat ze toch fijner vinden dan ik eigenlijk dacht ze vragen wel wat vaker of ik ergens met wat technische problemen kan helpen of zo iets). Heb dus best geluk met de locatie.. Het enige wat ik soms denk is maar wat als ik ooit groter nodig heb dan zit ik toch met een wachtlijst van zo'n 11 jaar hier (of ik moet iets goeds in woningruil vinden?).
Heel onrealistisch is het niet omdat ik sinds dit jaar ook een vriend heb al weet ik nog niet hoe dat verder gaat uitpakken daar zitten ook wat uitdagingen aan verbonden zo als dat hij in Engeland woont en ik nog geen idee heb wat voor een invloed die Brexit gaat hebben. Hij zelf heeft ook nog wat dingetjes en is een best gevoelig persoon (denk ook wel op z'n minst HSP of licht autisme, hij is heel gevoelig over hoe de wereld hem ziet en best wel gesloten, behalve naar mij toe). Een hele lieve grote schat dat wel. Niet echt een idee hoe we die toekomst gaan inkleuren maar dat is iets waar we samen maar de komende tijd over moeten nadenken wat het beste voor ons is. Dat is eigenlijk wel een beetje ons zorgen puntje...
Maar dat is een beetje mijn verhaal.
Hoe is daar alles?