Het kerstverhaal
Een kerstfeest voor Ina
Act 01: 14-12-2006"Ina, schiet nou eens op!" Ina knoopt een doek om haar haar en trekt snel haar schoenen aan.
"Ja, ja mama, ik kom!" Ina hopt op één been door het kleine kamertje. In het kamertje staat één bed en één kruk. Misschien klinkt dat weinig, maar dan weet je nog niet dat Ina die kamer met haar 8 broertjes en zusjes moest delen... en haar ouders!
Ina is met haar ouders onderweg naar Bethlehem. Haar vader is daar geboren, en één of andere keizer besloot dat het misschien leuk was om te tellen hoeveel mensen er in zijn rijk woonde. "Zeker om te weten hoeveel belasting hij kan heffen!" Moppert haar vader elk moment van de dag.
Ina schiet de kamer uit en rent naar haar moeder toe. "Kind, wat zie je er uit!" Roept haar moeder en haalt wat kreuken uit haar dochter's jurkje. "We gaan hier niet bij de buurvrouw op visite hoor! We gaan ons laten registreren. Wat moeten ze wel niet denken als ze jou zien?"
"Dat ik een heel leuk meisje ben?" Grinnikt Ina, maar haar moeder vindt het niet zo'n leuk grapje.
Haar moeder tilt een baby (haar jongere broertje) op en roept naar Ina's grote broer: "Latu, hou nou eens op met dat geklier! We moeten gaan! Je vader is al onderweg!"
Ina heeft best bewondering voor haar moeder. Vader is vaak weg om voor eten te zorgen; hij is namelijk visser. En haar moeder krijgt het toch maar steeds weer voor elkaar om voor 9 kinderen te zorgen. Goed, Latu en Ina's grote zus Mira helpen best veel mee, maar toch! Straks gaat Latu met hun vader mee, en moeten mama en Mira voor 8 kinderen zorgen.
Ina kijkt hoe Mira de strik in Ula's haar goed doet, en Ina maakt een beslissing. "Mama." Begint ze. "Ik ga je voortaan ook helpen!"
"Dat is prima lieverd." Mompelt haar moeder als ze een jonger broertje bij zijn broek pakt.
Dan gaat de hele stoet onderweg. Ina kijkt haar ogen uit. "Kom op nou!" roept Mira naar haar. "Blijf er nou eens bij!"
"Sorry!" Ina haast zich weer bij de groep. Bijna trapt er een ezel op haar tenen. "Sorry, mijn fout!" Zegt ze tegen de man en de vrouw.
The man en de vrouw glimlachen vriendelijk, en knikken naar Ina.
'Goh.' Ina bekijkt de vrouw. 'Zo zag mama er ook uit toen ze Ula kreeg... zou deze mevrouw ook een kindje krijgen?'
Ina draaide zich toch maar weer om en haastte zich naar haar boze zus. Nog éénmaal keek Ina om. De man en de vrouw zwaaiden nog naar haar. Ina zwaaide terug.
"Kijk ze eens vrolijk zijn." Moppert Mira hardop. "Zeker hun eerste kind. Nou, ik weet het zeker, ik trouw nooit! Kinderen; bah, wat moet je er mee!!"
Act 02: 18-12-2006Ina kijkt uit het raam. Het is een heldere nacht, en best wel koud. zo is het eigenlijk wel alle nachten. Als Ina dan niet kan slapen, dan telt ze de sterren. Het geeft haar een prettig gevoel. Alsof ze niet alleen is.
Als Ina omkijkt, ziet ze haar familie liggen. Alles en iedereen slaapt. Iedereen kan slapen... behalve zij.
Het zit haar best wel dwars, wat er die dag gebeurd was. Die man en vrouw op de ezel... waar ze ook aanklopten, ze werden de deur weer gewezen. Had nou echt niemand plaats voor ze? Maar dan zag ze haar familie weer. Zoveel mensen op deze ene kamer. Op het bed, op de vloer... haar vader in de stoel met de baby in zijn armen.
Ina stapt op en loopt naar haar vader toe. Ze trekt de deken iets verder over hem heen. Nee, hier hadden ze ook niet bij gekund.
Ina loopt weer naar het raam, en kijkt naar buiten. Met pijn in haar hart ziet ze de man en de vrouw weer naar een herberg lopen. Die is al vol; at weet ze. Daar wilde pappa eerst slapen. Maar, de herbergier was wel vriendelijk, en wees ze naar dit hotel. Daar konden ze nog net bij.
De deur ging open, en Ina zag de herbergier zijn hoofd schudden. Wat moesten die man en vrouw nu wel niet voelen? De vrouw moest vreselijk moe zijn en de man ook behoorlijk wanhopig.
De herbergier stapt naar buiten; jaagt hij de mensen weg?! Nee toch!!! Maar dan ziet Ina hem wijzen. Hij wijst in een richting, maar Ina kan niet zien waar naar toe.
De man en de vrouw buigen beleefd naar de man. Zou hij ze geholpen hebben? Ina wist het wel; dat was een lieve man! Iedereen is vast en zeker zo chagerijnig door die volkstelling. Gelukkig heeft pappa ze laten tellen. Nu moet hij nog wat zaken afhandelen en wil hij proberen wat van mamma's handgeknoopte kleedjes verkopen. En dan gaan ze weer naar huis.
Maar wat vreemd... Ina voelt zich niet moe. Ze voelt zich opgewonden. Alsof de sterren haar iets willen vertellen.....
Act 03: 21-12-2006Ina kijkt op. Is ze dan toch in slaap gevallen? Ze wrijft een beetje in haar ogen. Langzaam uitrekkend kijkt ze om zich heen. Het is vast nog midden in de nacht. Dat moet wel. Haar moeder, haar vader, haar broers en zussen... ze slapen allemaal nog.
Ina kijkt naar buiten. Ze ziet een man lopen, die in zijn handen blaast. Misschien had hij geen plek voor de nacht. Het moet een koude nacht zijn.
Ina kijkt weer naar de lucht. De zon zal over een paar uur wel opkomen... wacht eens... het was toch midden in de nacht? Waar komt dan al dat licht vandaan?
Ina kijkt omhoog.... wauw... wat is dat? Wat is dat prachtige licht in de lucht? Is dat een ster? Nee, dat kan niet! Geen enkele ster is zo prachtig en helder...
Maar het moet wel! Wat kan het anders zijn?
Ina blijft dan opeens verschrikt staan. Hoort ze dat goed? Nee... nee, dat kan niet!! Ze hoort zachtjes gezang, maar weet gelijk waar het vandaan komt. Het klinkt als helder kristal, als een beekje in de vroeger morgen, als het vallen van verse sneeuw... het zijn de sterren die zingen.
Ina heeft een vreemd gevoel in haar buik. Ze loopt naar het bed en pakt haar omslagdoek. Ze doet hem om... maar koud heeft ze het niet. Zachtjes loopt ze naar de deur. Even kijkt ze nog, maar iedereen slaapt rustig door.
De deur kraakt een klein beetje, maar niet zo erg als de deur thuis. Op haar blote voetjes loopt Ina naar de trap. Ze stapt om de meneer heen, die tegen de muur snurkt. En ze loopt om de mevrouw heen, die dwars op een trede ligt. De herberg is vol. Net als overal.
De deur naar buiten gaat makkelijk open. Ina ziet in de verte de man die in zijn handen blies. Hij probeert warm te blijven bij een vuurtje. Ina loopt naar hem toe, en knoopt haar hoofddoek los.
Ze geeft hem aan de man. Hij kijkt verbaasd, maar knikt dan vriendelijk. Ina glimlacht. "Ik moet gaan." zegt ze dan, en draait zich om.
Act 04: 26-12-2006Ina heeft het eigenlijk niet eens zo koud. Het haar blote voeten loopt ze over de ruwe grond door de stad Bethlehem heen. Het is dan wel midden in de nacht, toch is er overal nog lawaai. In zo'n drukke stad als hier kan dat ook niet anders.
Ina merkt dat ze voor de herberg is aangekomen, waar de man en de vrouw door die vriendelijke herbergier zijn geholpen. Wat doet ze hier? Ze weet het niet. Eigenlijk zou ze best naar binnen willen gaan. Gewoon, om te zeggen dat ze de herbergier een aardige man vindt. Maar dat doe je toch niet? De man zou haar voor gek verklaren!
Ina doet een paar stapje opzij, en kijkt naar het straatje ernaast. Hier zijn de man en de vrouw in verdwenen. Zijn er verderop nog een herberg zijn? Waar ze wel plaats hadden? Ina loopt de straat in. Haar prachtige lange haren wapperen in de kille wind, maar Ina voelt het niet.
Het gezang van de sterren sleept haar voort en houdt haar warm. Het is een prachtig gezang; zo zacht dat je de woorden niet k**t horen, maar wel k**t voelen. De stemmen zijn gevuld met blijdschap. Zoveel vreugde heeft Ina nog nooit in een zang gehoord. Maar waarom? Waarom zijn de sterren zo blij?
Ina kijkt naar de grote ster voor haar in de lucht. Die stem... het lijkt op de stem van haar oma! Zo lief, zo zacht, zo warm... "Oma..." Fluistert het kleine meisje. "Is er iets bijzonders gebeurt? Wil je me dat vertellen?"
Het pad en de sterren leiden het meisje uit de stad. Niemand bekommert zich om haar, maar dat vindt Ina niet erg. Ze voelt dat er iets speciaals is gebeurd, maar wat?
Langzaam volgt ze het gezang een heuvel op, waar ze tussen een paar schapen door loopt. Ze blaten, en zelfs hun ruwe geluid lijkt juigend te zijn.
Bovenop de heuvel staat een stalletje waar licht schijnt. Als Ina dichterbij komt, hoort ze een paar harde stemmen. Stemmen van mannen... en de stem van een vrouw.
De stem van de vrouw is lief en zacht, en Ina kijkt om een hoekje. De herders herkent ze makkelijk; dat ziet ze zo aan de kleren en hun attributen. Maar die andere mannen... die drie zien er zo bijzonder uit! Hun juwelen...wauw! Die moeten echt rijk zijn.
"Oh, ben jij het?" Ina schrikt, als ze merkt dat de vrouw van het gezelschap haar heeft gezien. "Wees niet bang. Kom gerust dichterbij." Ina komt langzaam tevoorschijn, en ziet dat iedereen naar haar lacht. En de vrouw... dat is de vrouw die ze heeft gezien in de stad! Haar buik is helemaal niet dik meer. Maar dan...
Ina knielt bij de kribbe, en staart verbaasd naar het kleine wurmpje in het hooi. En dan, zonder er bij na te denken... pakt ze haar omslagdoek, en legt die over het kind heen.
De baby glimlacht.
En Ina weet... dat er vannacht echt iets bijzonders is gebeurd...
Reply
x260