Welcome to Gaia! ::

Het Verjaardagscadeau

Er was eens heel lang geleden, in een land hier ver ver vandaan een pakketservice genaamd TNT Post, dit bepaalde bedrijf nam de bezorging van pakketjes die op internet besteld waren op zich. Het internetbedrijf had het motto: ‘voor half 10 besteld, de volgende dag in huis.’ Het was dus de taak van TNT Post om dit waar te maken.

Nu leefde er in dat land ook een meisje dat een verjaardagsfeestje gaf samen met een vriend. Het moest een groots feest worden en bijna tachtig mensen waren uitgenodigd. Een jongen die uitgenodigd was had een cadeau in gedachten dat van internet besteld moest worden. Hij zou het cadeau samen met een vriend betalen en geven aan de jarige. Hij bestelde het cadeau de dag voor het feest, met in gedachten dat het de volgende dag wel afgeleverd zou worden. Het was uiteraard slimmer geweest om het eerder te bestellen maar dit is niet gebeurd. De jongen ging met het volste vertrouwen dat het cadeau op tijd zou komen op bed. Maar zonder dat hij het wist ging er iets helemaal fout.

Dit is het verhaal over de avonturen die het cadeau beleeft voor het bezorgd werd.

Het cadeau was er helemaal klaar voor, het was betaald en bij de pakketservice afgeleverd, er kon niets meer fout gaan, het wist zeker dat het op tijd zou komen.
Bij het bedrijf lag het te wachten tot het gesorteerd zou worden. Het cadeau wachtte en wachtte maar het sorteren werd maar niet gedaan. ‘Wat is hier aan de hand?’ dacht het bij zichzelf, straks zou het niet de volgende dag bezorgd worden, en dat was niet afgesproken. In paniek begon het cadeau te trillen om meer op te vallen. Als de werknemers het zouden zien werd het zeker meteen gesorteerd, helaas lette niemand op het cadeau en gingen ze verder met de geest uitputtende opdrachten die ze moesten uitvoeren om betaald te krijgen. Het cadeau trilde net zolang tot het van de tafel af viel. ‘Hier kunnen ze me nooit laten liggen!’ en het had gelijk er liep iemand langs die het oppakte en vervolgens op een andere tafel legde dan waar het vanaf getrild was. Het cadeau begon te huilen ‘zo kom ik nooit op tijd’ jammerde het. Niet verwachtend dat iemand het zou horen schok het cadeau toen er opeens een goede fee voor het zweefde. ‘Hallo cadeau, ik ben de goede fee. Ik hoorde dat je graag op tijd wil komen, wat zou je ervan vinden als ik jou handjes en voetjes zou geven? Ik kan je niet naar de plaats van bestemming toveren, maar dit kan ik nog wel doen.’ Zei de fee. Toen het cadeau van de schik bekomen was en de tranen waren weggeveegd door de fee antwoordde het: ‘Dat zou fantastisch zijn, als ik handjes en voetjes heb kan ik zelf naar de juiste plek lopen en hoef ik niet meer gesorteerd te worden.’ De fee knikte en met een zwaai van haar toverstaf geschiede het. Het cadeau had handjes en voetjes gekregen. Al klappend sprong het op en neer, en daarna van de tafel af. ‘Dankjewel fee, nu zal alles wel goed komen’ riep het cadeau voordat het weg stoof. ‘Daar zou ik nog maar niet al te zeker van zijn, het lot kan vreemde wendingen nemen.’ Zei de, toch niet zo, goede fee, op een sinistere toon, tegen haarzelf.

Het cadeau huppelde door de gangen van TNT Post. ‘Waar is nu die kamer met post richting Seirfland?’ werd er gemompeld. Het huppelde en huppelde, maar er leek maar geen eind te komen aan de deurloze gang. Na een lange tijd, toen het cadeau al niet meer kon huppelen omdat zijn voetjes van het neerkomen pijn waren gaan doen, was er een deur in zicht. “gesorteerde post” stond op het bordje naast de deur. ‘Ja daar moet ik zijn,’ riep het cadeau vol blijdschap ‘Geen wonder dat het zolang duurt, om hier te komen heb je bijna een vervoersmiddel dat op wielen aangedreven wordt door een motor nodig. En dat is vast niet toegestaan te gebruiken binnen de muren van het gebouw.’ Het verhoogde, nog één laatste keer de loopsnelheid en bereikte de deur binnen een bepaalde tijd. Gelukkig stond de deur al op een kier, want met de 515x335x90mm afmeting zou het nooit bij de deurklink kunnen komen, en zelfs al zou het cadeau bij de deurklink kunnen komen zag het er niet uit dat het met anderhalve kilo zou voldoen aan het gewicht dat er nodig is om de klink naar beneden te krijgen. Erg lang stond het niet stil bij dit feit en ging snel de deur door. Toen het er door was klapte de deur dicht, het leek wel een slechte horrorfilm. Zonder zich er iets van aan te trekken liep het cadeau door. “Hier hoef ik alleen te zoeken naar de afdeling ‘seirfland’ ” dacht het. Dus zonder aarzelen, treuzelen en enig ander ongein begon de zoektocht naar de afdeling ‘seirfland.’ Zonder enige kennis hoe de afdeling aangegeven zou zijn was het lastig om de bestemming te komen, vandaar heeft, om het verhaal leuk te houden, het cadeau deze kennis op een of andere manier altijd al gehad. Het cadeau zocht dus naar de deur met de pompeblêdstikker.

Er waren hier veel meer deuren dan in de gang waar het cadeau net uit kwam. Maar geen enkele deur in zicht had een pompeblêdstikker. Terwijl het cadeau langs een hoge tafel liep hoorde het iets roepen van boven op de tafel. Een schaar kwam naar beneden en had bijna het cadeau doorboort. “Wie deed dat? Wie heeft dit gedaan?” Riep het cadeau boos. Een barbiepop stak haar lelijke plastic hoofd over de tafelrand. ‘Oh dolletjes liep daar iemand?’ Riep ze naar beneden. ‘Goh het spijt me, ik heb je net gemist, geen zorgen dat gebeurt niet weer hoor.’ Het cadeau zwaaide en zei dat het al goed was. Nog geen twee stappen later kwam er nog een schaar naar beneden. ‘Was die wel raak?’ riep de barbiepop met een duistere lach. Het cadeau draaide zich om, zoog zijn longen vol, draaide zich nogmaals om en ging er als een speer van door. ‘Het heeft geen zin om te proberen een dolle barbiepop kalm te krijgen, dat lukt alleen met een warmtebron die het plastic doet smelten.’ Dacht het onder het rennen. Na vijf tafels te hebben gepasseerd stopte het cadeau met zo belachelijk hard rennen. Maar ook na vijf tafels was het nog niet veilig, op deze tafel lag een stapel roddelbladen die het cadeau verbaal verwondde. Stel je niet zo aan dacht het cadeau bij zichzelf. Maar het laatste beetje hoop dat er nog aanwezig was in het vertrek werd op brute wijze verwijderd toen de kastdeur open ging en de elastiekjes in zicht waren. Het cadeau keek om zich heen maar kon geen plaats vinden om zich te verbergen. Het was doodstil geworden in het vertrek, de barbiepop was opgehouden met scharen gooien en de roddelbladen hielden hun mond. De SS van het vertrek was uit de kast gekomen.

Geen enkel pakketje was ooit aan hun ontsnapt, alles wat ze tegen kwamen en losliep werd zonder pardon vastgebonden. ‘Ik heb geen tijd om gepakt te worden.’ zei het cadeau, het keek om zich heen en zag een uitweg. Er stond een bende sigaren slechts drie tafelpoten verder. ‘Als ik de aandacht op hen vestig wordt ik vast over het hoofd gezien.’ ging er door het hoofd van het cadeau heen. Op die manier zou het cadeau meer tijd hebben om toe zoeken naar de goede deur. Op een hondendrafje schoot het cadeau de richting van de sigaren op, met de handen wild zwaaiend. De sigaren zagen het cadeau en cirkelden snel om het heen. “Wat doe jij op ons terrein cadeautje” vroeg de leider van de bende. ‘Ik kom jullie aanbieden aan de elastiekjes die er aankomen.’ zei het cadeau, meteen toen de zijn gezegd was wist het hoe dom die zin was. Maar nu was er niets meer aan te doen. De sigaren werden woest en renden richting de elastiekjes. Het cadeau snapte er helemaal niets van, maar maakte van deze gelegenheid gebruik om verder te zoeken naar de gewenste deur. Er viel het cadeau iets roods op, en tot zijn opluchting was het de pompeblêd stikker. Zonder een seconde een te verspillen ging hij op de deur af. De deur was open en het cadeau liep binnen, sprong op de tafel en bleef daar liggen. ‘Zo, nu moet het helemaal goed komen’ zei het tegen zichzelf. ‘Wees daar maar niet al te zeker van’ hoorde het cadeau uit een hoek van het kamertje komen. Verschrikt keek het op, daar was de, voor zo ver het cadeau wist, goede fee weer. ‘Oh ja, natuurlijk, U moet de handjes en voetjes nog weer weg toveren. Nou ga Uw gang maar hoor, ik kom dankzij uw help nu wel op tijd.’ De fee liep om de tafel heen en trok haar toverstokje vanuit haar jurk. ‘Je maakt een grote vergissing, je komt nooit meer op tijd. Ik tover je weer terug naar de kamer waar je weg kwam, en nu heb je net het sorteren gemist.’ Zei de fee met een sinistere lach. Ze raakte het cadeau met de top van haar toverstaf aan en meteen lag het weer op de plek waar het avontuur begon, zonder handjes en zonder voetjes.

Het is het cadeau dus niet gelukt om gesorteerd te worden en op tijd op zijn bestemming aan te komen. Maar weet dit wel “Hij heeft zijn best gedaan!!”

Daar ik bij 1 van de 2 partijen in dienst ben en bij 1 van de 2 partijen in dienst ben geweest, vind ik dit een geweldig verhaal XD Ik zie het helemaal voor me.

Juist het realisme van TNT vond ik er erg leuk bij, want wat gebeurd er achter gesloten deuren.....

Echt heel leuk =D Zou bijna zeggen: stuur het naar bol, maar daar krijgen ze niet de tijd om het geheel te lezen XP

tsja klink wel leuk smile maar is het niet de zoveelste misdaad verhaal dan sweatdrop naja succes biggrin blaugh